’Ik woon hier mijn hele leven, en nu is alles weg’

Hij wilde het nog herstellen, maar dat heeft geen zin meer. Het huis is oud, het water heeft alles kapot gemaakt. Hier woonde hij zijn hele leven. Zijn opa bouwde het, bijna honderd jaar geleden. Het dak is nu scheef en half ingestort, overal liggen brokstukken. En toch heeft Whitford geluk gehad. „De nacht dat Florence overkwam, lagen mijn vrouw Paula en ik in die kamer.” Hij wijst naar de plek waar een gat in het dak zit. Daarnaast zijn de restanten van wat een garage is geweest. Er is niets meer van over. Het hout lijkt door een keukenmachine gehaald. Onder een dikke tak de overblijfselen van zijn net opgeknapte raceauto. „Als die tak een meter verderop was gevallen, dan was ik er niet meer.” Het valt Whitford zwaar om het over de schade te hebben. Hij woont met zijn vrouw Paula op het platteland van North Carolina, precies in de baan van storm Florence. Hij is wel wat gewend. Hij verdient zijn geld als boer, hij verbouwt tabak, katoen en mais. Daarnaast is hij visser. Hij vaart door moerassig gebied op zoek naar meervallen. Zijn gezicht is zongebruind en gerimpeld, zijn petje vies, in zijn borstzak een pak sigaretten. Vanachter zijn zonnebril kan hij zijn emotie moeilijk de baas. „Dit huis is door mijn opa gebouwd. Het is al honderd jaar in de familie. Ik woon hier mijn hele leven.” Toen zijn vader geboren werd in de kamer waar Whitford nu slaapt, plantte zijn oom een zaadje. „Daaruit groeide deze boom, zo groot als 20 gewone bomen.” Juist die boom verwoestte alles wat Whitford bezit. Wat hij nu moet, weet hij nog niet. „Morgen komt de inspecteur langs, ik hoop op hulp van de overheid. Dit kost ongelooflijk veel geld. Te veel geld.” De hulp kan nog lang duren, er is nog niet eens elektriciteit. Whitford hoopt in een maand of zes weer een huis opgebouwd te hebben, maar of dat lukt is onduidelijk. „Een ding is zeker, ik wil hier niet weg.” Meters water Op een grasveld in het centrum van het nabijgelegen New Bern is een zeiljacht neergekwakt door de wind. Even verderop ligt een duwboot tegen een elektriciteitsmast. Dit is een van de plekken waar storm Florence aan land kwam. Het kleine stadje ligt bovendien tussen twee rivieren ingeklemd. Het hele historische centrum stond onder meters water. Televisies, kasten, kleding, familiefoto’s en dozen met de kerstspullen: voor de huizen ligt een lange rij met spullen die door het water waardeloos zijn gemaakt. Voor elk huis een persoonlijke stapel met een familiegeschiedenis. Op veel plaatsen wordt hard gewerkt, anderen komen net pas terug op de eerste dag dat de zon weer schijnt sinds de storm. De bewoners van New Bern maken zich zorgen. Al het water dat de rivieren is opgestuwd moet ook via New Bern weer terug naar de oceaan. Dat kan elk moment gebeuren. Voor Craig Keenhold is storm Florence een reden om na 17 jaar te kijken of hij niet moet verhuizen. „Nu hebben wij geluk gehad, we wonen hoog genoeg, maar wat gebeurt er bij de volgende storm?” Voor George Oliver was het moeilijk om zijn huis weer terug te zien. Hij werkte jaren aan de renovatie van een groot historisch huis aan het water. Het zag er piekfijn uit, met een grote veranda, een zwembad en een nieuw interieur. Het project was net klaar. Maar het water kwam via de luchtroosters zo naar binnen, en maakte alles in het houten gebouw kapot. De wind verwoeste de karakteristieke veranda die het huis stabiel houdt. De pilaren liggen opgestapeld in de voortuin. „Kijk daar”, Oliver bukt en wijst naar het gat waardoor de fundering zichtbaar is. „Daar is de kachel door de vloer gezakt. Het water ging zo door het huis heen.” De schade is enorm. Toch houdt Oliver, lange man van in de veertig met een basebalpetje op, de moed erin. „Ik word enorm geholpen door de mensen in de buurt. Bij een ramp als deze komt het beste in de mensen naar boven. Van familie, vrienden en buren tot schoolkinderen die langs de deuren gaan om te helpen.” Achterstandswijk Bij de Temple Church in New Bern staat een lange file voor de plek waar eten wordt uitgereikt. De kerk van Dominee Jim Pennington voedt vijfentwintig duizend mensen per dag. Voor de kerk wemelt het van de vrijwilligers. Er staat een commandocentrum van de Baptisten van North Carolina, daarachter grote vrachtwagens met water en voedsel. „De donaties kwamen al binnen voordat de storm goed en wel voorbij was”, zegt Pennington. „De kerk koopt uit eigen zak hulpgoederen. Ook gaan er teams langs de huizen om de modder op te ruimen. „Er zijn hier mensen aan het helpen wiens eigen huis nog niet eens is opgeknapt. Het is ongelooflijk.” Het leed is groot, zegt de dominee, terwijl hij snel de burgemeester bijpraat over de laatste stand van zaken. „Ik voer tijdens het staartje van de storm met mijn kajak hier door de buurt, dit is een achterstandswijk, en ik zag meteen hoe hard de hulp nodig was. Alles wat in huizen stond, dreef. Ik vroeg: hoe kan ik helpen? Mensen wisten niet waar ze moesten beginnen. Hoe? Geen idee.” De vrijwilligers zijn herkenbaar aan hun gele shirt. Pennington schiet een vrouw aan. „Zij staat hier al de hele dag.” Ze begint te vertellen waarom ze meedoet, waarom ze zo graag wil helpen. „Het is zo vreselijk oneerlijk voor al die mensen die echt alles kwijt zijn.” Haar woorden veranderen in snikken. Pennington pakt haar bij de schouder. „Je kent vast wel de slogan van onze president. Nou, dít is wat Amerika echt ’great’ maakt. De mensen.”