Vrouwelijke marinier vertelt waarom ze stopt

Terwijl buiten het korps niemand haar naam en gezicht kende omdat Defensie haar identiteit angstvallig geheim hield, was Maroesjka toch al een halve bekende Nederlander. Dat gebeurt vanzelf wanneer je de vrouw bent die één van de laatste mannenbolwerken (sinds 1665) van ons land zou kunnen slechten. Automatisch ben je dan ook de kop van jut als het gaat om mensen die het er niet mee eens zijn. Met name onder de hechte gemeenschap van oud-mariniers zijn die talrijk. Ook onder actief dienenden kan het idee van vrouwen bij het korps niet op unanieme steun rekenen. „In mijn laatste opleidingsgroepje vonden een paar het van tevoren ook niet leuk”, vertelt Neutel. „Een vrouw bij de mariniers dat hoort niet, dachten zij. Ik wist niet wie dat vonden, maar ik heb er niks van gemerkt. Eerder in het jaar ook niet. Vanaf het moment dat ik met de opleiding begon, werd ik opgenomen. Natuurlijk weet ik dat mensen praten of er iets van vinden, maar ik heb het nooit als naar ervaren.” Ironie Dat Maroesjka Neutel een gooi deed naar een plek in een mannenbolwerk is ironisch. Ze ging uitkijken naar een andere baan terwijl ze werkte in een vrijwel vrouwenbolwerk: het basisonderwijs. Na de Pabo stond ze twee jaar voor de klas en met plezier. Alleen vreesde ze geen vaste aanstelling te krijgen omdat de directie van haar school liever een man zou kunnen aannemen. „Ik kwam in die tijd in contact met mensen die bij Defensie werken en die zeiden: is het Korps Mariniers niks voor je? Dat was in 2016. Het jaar erop zouden vrouwen mogen meedoen aan de selectie. Eerst moest ik lachen om het idee. En ik dacht: ’daar moet je vast heel fit voor zijn.’ Tegelijkertijd vond ik het superinteressant en uitdagend klinken. Daarom ben ik begonnen met het voorbereidende trainingsschema van zestien weken. Eerst sport je twee, drie keer per week en dat loopt op naar zes maal. Ik kon het aan. ’Als dit zo goed gaat, waarom probeer ik het dan niet’, dacht ik.” ’Positieve ervaring’ Na haar toelating doorliep Maroesjka de vaste stappen van de opleiding. Eerst een kennismakingsbivak op Texel, gevolgd door training en lessen op de Rotterdamse Van Ghentkazerne. De eerste keer dat ze daar rondliep voelde spannend. Maar zeker niet onprettig. „Natuurlijk, toen ik door de eetzaal liep, keek iedereen”, haalt de rekruut het moment terug. „Maar zet er een groep van alleen maar vrouwen neer en laat een man voorbij lopen. Dan kijken ze ook. Ik heb het echt alleen maar positief ervaren.” Na anderhalve maand merkte Maroesjka dat er iets niet lekker zat. Ze had pijn tijdens marsen met bepakking en sprinten ging niet meer zo snel als ze wilde. Hield ze eerder haar groepsgenoten bij; nu moest ze de mannen laten gaan. De dokter constateerde dat ze haar middenvoetsbeentje had gebroken. „Iedereen heeft tijdens de opleiding pijntjes. Maar als eerste vrouw wilde ik niet piepen. Ik wilde het juist goed doen”, zegt ze over de weken dat ze de pijn verbeet. Neutel wilde er alles aan doen om maar mee te kunnen op de volgende oefening. „Want als je niet meegaat, lig je eruit”, weet ze. „Toen de dokter zei dat het gebroken was, voelde dat als een opluchting. Ik had niet lopen piepen.” Terugknokken vanuit revalidatiegroep Vanuit een revalidatiegroep mocht de marinier in opleiding zich proberen terug te knokken. Dat leek te lukken. Begin deze maand startte ze in een nieuwe opleidingsgroep. Het middenvoetsbeentje hield het, maar haar schenen niet. Al vanaf augustus deden die pijn wanneer Maroesjka met zware bepakking liep. Na twee weken moest ze opgeven. Definitief. „De pijn in mijn schenen gaat niet weg”, verzucht Neutel. „Je wil niets liever dan je blijven inzetten en de eindstreep halen. Als je hoofd wel wil, maar je lijf niet, dan houdt het op. Ik wil mezelf niet kapot maken. Natuurlijk baal ik daarvan. Maar er is een goede kans dat ik wel bij Defensie kan blijven. Daar ben ik blij om want ik heb het hier heel erg naar mijn zin.” Acceptatie van vrouwen „Met de acceptatie van vrouwen bij de mariniers komt het uiteindelijk denk ik ook wel goed. Ik merkte dat ik puur door er te zijn een bijdrage kon leveren. Als mannen zelf zien dat je hetzelfde presteert als zij, dan vallen hun bezwaren weg. In het veld maakt het niet uit of je man of vrouw bent.”