Nederlandse Julia (27) zwaait af bij de Moulin Rouge

Elke avond ligt de wereld aan de voeten van Julia Graveland. De 27-jarige Nederlandse is danseres bij de wereldberoemde Moulin Rouge in Parijs. Nog wel. Want zwaait ze nu haar ellenlange benen nog hoog de lucht in, komende week zwaait ze af. Afscheid van misschien wel de mooiste tijd van haar leven. Adieu, Moulin Rouge! Woensdag zal Julia Graveland nog één keer haar lange benen de lucht in zwiepen op de opzwepende klanken van de cancan. En dan hangt de 27-jarige Nederlandse haar Parijse danshakken aan de wilgen. „Voorlopig”, houdt ze een slag om de arm. Voorgoed is zo definitief, en zoals de Fransen zo fraai zeggen, partir, c’est mourir un peu. Afscheid nemen is een beetje sterven. „Ik heb eerst een sabbatical van een jaar. En dan zie ik wel, ik mág terugkomen.” Op het trottoir van Boulevard de Clichy zindert het van de voorpret, een horde Amerikanen en Japanners wacht op het openzwaaien van de theaterdeuren. Binnen neemt backstage de hectiek toe. Danseressen draven rond, rennen trappen op en af, kleedsters reiken hoofdtooien en hakken aan. Voor de spiegel stift Julia snel haar lippen rood en verruilt haar korte badjas voor een niemendalletje van strass stenen. De veren op haar hoofd waaien wuft met elke beweging mee. Haar bruine ogen stralen. Een meisje uit Maassluis transformeert tot een ’oh-la-la’-Parisienne. Zes jaar werkt ze al in de Moulin Rouge, zes avonden per week, twee shows per avond. „Als zesjarige danste ik al met hart en ziel. Het leukste daarvan vind ik het performen, mensen entertainen.” Met twee keer negenhonderd man per avond, komt ze wat dat betreft aardig aan haar trekken. Julia volgde een aantal dansopleidingen, deed onder andere de academie van Lucia Marthas in Amsterdam. „Banen in het showballet zijn dun gezaaid, maar jaren geleden zag ik Els Reuver in het tv-programma Het mooiste meisje van de klas. Zij danste in de Moulin Rouge en dat bracht mij op het idee. Ik heb nog drie jaar met Els gewerkt.” Ze is nu de enige Nederlandse in dit wereldberoemde Parijse theater. Eerste vereist voor de revue: een lengte van minimaal 1.75 meter. Julia had geluk. „Ik ben 1.76.” En zo vertrok ze als 20-jarige naar Parijs om auditie te doen. „Zelfverzekerd was ik al jong. Ik vind dat een goede eigenschap, daardoor kon ik mijn droom najagen.” Ergens in het gebouw wordt de nieuwe lichting gedrild. Bars klinkt het ’un, deux, trois…’ De Moulin Rouge houdt wereldwijd audities en daar komen jaarlijks duizenden aspirant-danseressen op af. Weinigen worden uitverkoren. „Natuurlijk zat ik ook te zenuwen tussen al die anderen, maar die dag had ik alles mee, dat voelde ik gewoon. Het was iets magisch, ik stond te vlammen, en ik werd aangenomen. Moest ik nog zes maanden wachten voor er een plekje vrij kwam. Tussentijds ben ik wel bij de Moulin langs gegaan om te laten zien hoe graag ik wilde. Dat was een goede move, het maakte indruk. De eerste weken moest ik mezelf in de arm knijpen: ’Ik sta in de Moulin Rouge!’ Inmiddels is het gewoon mijn werk, maar reacties van anderen wijzen me er altijd op dat het niet zo gewoon is.” Topsport Julia staat in de show Féerie, die al achttien jaar draait. De Moulin Rouge levert geen milligram aan kwaliteit in en gaat voor perfectie. Altijd. „Dat moet ook. Het publiek betaalt ruim honderd euro voor een ticket. Voor ons is het topsport. Je moet je hier elke dag opnieuw bewijzen. Elke show wordt op video opgenomen. Hou ik mijn arm iets te laag, dan word ik naar kantoor geroepen om het fragment te bekijken. Dat is goed, het houdt ons scherp.” Uiterlijk is ze niet vrij om te doen en laten wat ze wil. „Als ik mijn haar zou willen verven, moet ik daar toestemming voor vragen. Wij moeten blijven zoals we zijn aangenomen, dat is contractueel vastgelegd. Eén kilo kun je wel aankomen of afvallen, maar geen twee. Je mag niet te veel afwijken.” Julia klom snel op in de hiërarchie, ging van de basislijn naar nude, de groep die topless danst. „Dat was een eer! Met topless heb ik geen moment moeite gehad. De show is juist een ode aan de vrouw, gaat over trots op het vrouw-zijn. Waar ik van baal is dat mensen roepen dat het ordinair is. Hebben ze nooit de show gezien, want die is zonder meer stijlvol. In de begintijd, 130 jaar geleden was het misschien platvloers en pikant, maar dat is passé.” Is de show elke dag hetzelfde, het verveelt Julia nooit. „Omdat er altijd meisjes vrij zijn, kunnen we allemaal elke plek invullen. Mijn lijf zet automatisch de passen. In het begin droomde ik ze zelfs. Maak me middenin de nacht wakker en ik dans de hele choreografie.” Zijn er zestig dansers, er zijn maar drie hoofdrollen. „En natuurlijk heeft het me wel eens gefrustreerd dat ik die niet kreeg. Maar of het zo zijn moest, het hoogtepunt op het laatst, kreeg ik vorige week eindelijk een hoofdrol. Tijdens de eerste show was ik bloedzenuwachtig, maar van de tweede heb ik echt genoten. Als ze me nu permanent voor een hoofdrol zouden vragen, zou ik geen moment aarzelen en blijven. Dan ben je echt de ster van de avond. Alle dansers hebben die ambitie. Maar we duwen elkaar niet met ellebogen van het toneel, hoor. Het is geen haaienvijver, we gunnen elkaar het succes. Ik weet nu al dat ik ze zal missen. Maar vertrekken hoort erbij, dit werk doe je nou eenmaal niet tot je veertigste.” De veertien nationaliteiten vormen een hechte club. „Voertaal Engels. In het begin leerde ik amper Frans. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje en dat schept een band. Ver van familie en vrienden moeten we het in ons uppie zien te rooien in een vreemde, grote stad. Omdat we overdag vrij zijn en pas ’s avonds werken hebben we een andersom-ritme en zijn we op elkaar aangewezen. Als we om een uur ’s nachts klaar zijn, giert de adrenaline nog door de aderen, dan ga je niet meteen slapen. Drinken we samen een wijntje in een café in de buurt. De Moulin-danseressen zijn graag geziene gasten, daar leggen ze eer mee in. Het zal wennen zijn, straks weer vroeg uit de veren. Maar ik ben toe aan een normaal ritme en ik gun mijn lijf rust. Ik heb al een knieoperatie gehad. Meniscus, typische danserskwaal. Maar die knieën moeten wel mee tot mijn tachtigste.” Vastomlijnde toekomstplannen heeft ze niet. „Ik zie veel in acteren.” Julia trekt in bij haar vriend in Rotterdam. „Jazeker, een Nederlander, Nederlandse mannen zijn veel leuker dan Franse. En ik ben een familiemens, blij straks weer bij mijn ouders in de buurt te zijn en mijn zus, die net een baby heeft.” Maar Parijs is ook thuis voor haar. „Ik heb op verschillende plekken gewoond, dan maak je je veel buurten eigen. De huur is ongelooflijk hoog en voor die prijs krijg je soms niet meer dan een bezemkast, maar dan wel ingenieus ingedeeld.” Champagne De Moulin Rouge stroomt vol, het rode pluche raakt bezet. Een invasie van de zwarte brigade laat de kurken van de champagne ploppen. Jaarlijks gaan er 240.000 flessen doorheen. Hier heerst de macht van de grote getallen: 630.000 toeschouwers per jaar, 60 dansers, 1000 verenkostuumpjes, 800 paar handgemaakte schoenen en laarzen en ontelbaar veel veren van gans, fazant, pauw en haan. „Ik verkleed me tien keer per show. Valt mee hoor, ik word dichtgeritst door de costumières. En alles hangt op volgorde bij elkaar.” Na een warming-up van twintig minuten is het showtime. In sprookjesachtige decors gaan de benen hoog de lucht in, tot naast de oren op. Wervelend is de dans, de rokken met de volants zwaaien op, de energie is voelbaar. Kabaal hoort erbij, danseressen slaken kleine gilletjes en hoge kreten. Eén zijn ze, in uiterlijk en beweging. Het is lastig om Julia te ontdekken tussen al die anderen. Tot er tot verbazing van het publiek uit de vloer een doorzichtige bak vol water naar boven komt. Vier beendikke en meterslange pythons kronkelen erin rond. En daar is Julia. Sierlijk duikt ze de bak in, kromt haar rug alsof er geen wervel in zit, zweeft haast door het water, haar haar golft achter haar aan. Onder water danst ze met de slangen, omhelst die glibbers. „Eng? Vét juist!”, zei ze ’s middags enthousiast. Japanners en Amerikanen zitten op het puntje van hun stoel, met ingehouden adem en ogen als schoteltjes. En dan barst een overdonderend applaus los. Julia Graveland geniet er zichtbaar van. Nog even, en dan is het fini en passé. „Ik heb hier de tijd van mijn leven gehad.”