Marion zat in de klas bij de verdwenen Sybine Jansons

Het nieuws dat de moordenaar van Sybine Jansons op verlof mag brengt bij VROUW-collega Marion van Es (33) verdrietige herinneringen naar boven. Sybine was haar klasgenootje en verdween twintig jaar geleden op weg van school naar huis. Eerde al richtte Marion zich op VROUW.nl tot haar: "Je foto bleef altijd in de hal staan, met het brandende kaarsje erbij." "Je zou nu 33 geweest zijn, net als ik. Maar je werd slechts 13 jaar. En hoewel ik moet toegeven dat ik de afgelopen twintig jaar slechts af en toe aan je heb gedacht, kwam je opeens weer keihard binnen. ONS KLEINE, VEILIGE DORP Ik weet nog dat mijn eerste gedachte was: 'Die duikt wel weer op'. Een dertienjarig meisje dat niet thuis was gekomen van school, die was vast gewoon bij haar vriendje. Of heel rebels van huis weggelopen. Al wisten we allemaal dat je niet zo in elkaar zat. Maar dat er echt iets ergs kon gebeuren in ons kleine, veilige dorp? Dat ging er bij mij, een naïeve puber, gewoonweg niet in. De herinneringen komen in flarden terug: journalisten op het schoolplein, journaaluitzendingen, militairen die de bossen uitkamden... Het moment waarop je fiets en tas werden gevonden: de eerste tekenen dat je niet vrijwillig was verdwenen. EEN KAARSJE NAAST JE FOTO Ondertussen ging het schoolleven door alsof er niets veranderd was. Maar bij iedere leswisseling kwamen we in de hal langs je foto, waar de hele dag een kaarsje brandde. Waar zou je nu toch zijn? We hoopten dat je werd vastgehouden en uiteindelijk zou kunnen ontsnappen aan je ontvoerder. Maar aan die hoop kwam bruut een einde toen na een paar weken je lichaam werd gevonden, in het water in een nabijgelegen dorp. Meltem (20): Inmiddels heb ik een doodswens EEN WITTE ROOS IN DE HAND Ik was 13 jaar en geen naïeve puber meer. Het was mijn eerste kennismaking met de dood, en dan meteen zo’n heftige. Kinderen van die leeftijd zouden zich moeten bezighouden met eerste kussen, popsterren en huiswerk. Niet met moord en doodslag. Ik herinner me nog hoe ik in de winkel een kaart uitzocht voor je ouders. Een oranje, met een witte margriet van Dick Bruna erop. Hoe we met de hele klas in de stromende regen de route naar je woonplaats fietsten, iedereen met een witte roos in de hand. Hoe we die rozen vervolgens op de lijkwagen gooiden en verslagen weer terug naar huis fietsten. Dat was het dan. HOUTEN PLANKJE De gesprekken thuis en op school gingen daarna over veiligheid. Niemand mocht meer in zijn eentje van of naar school fietsen. Nablijven werd per direct afgeschaft, want dan was het risico te groot dat iemand toch alleen zou achterblijven. Ook werden zelfverdedigingslessen voor meisjes ingevoerd. Ik vond ze verschrikkelijk, die lessen. We leerden hoe we grote, enge kerels in hun ogen moesten prikken of een knietje geven. Hoe je je los zou kunnen wringen uit een stevige wurggreep. Ik herinner me ook het houten plankje dat we doormidden moesten slaan. MOORDENAAR OPGEPAKT Ik oefende urenlang thuis, maar het lukte niet. 'Natuurlijk niet', dacht ik. Want ik was klein, dun en 13. Pas toen de leraar me uitlegde dat een plankje doorslaan niets te maken had met kracht, maar met zelfvertrouwen, sloeg ik het in één klap doormidden. Wat was ik trots. Maar had jij er wat aan gehad als je dit allemaal had geleerd? Eerlijk gezegd geloof ik dat niet. Je moordenaar is uiteindelijk opgepakt. We waren opgelucht: hij liep niet meer vrij rond. Aan de andere kant: was het wel een opluchting? Zeg eens eerlijk... Heb jij ook een favoriet (klein)kind? KUSSEN, POPSTERREN, HUISWERK Want al die jaren ervoor had hij maar wel mooi vrij rondgelopen en hadden we er nooit bij stilgestaan dat zoiets gruwelijks kon gebeuren. Was het maar mogelijk om alle gevaarlijke gekken op te sluiten. Of je tegen ze te wapenen door lessen zelfverdediging. Uiteindelijk ging de angst weer voorbij. Hoewel iedereen in het begin heel braaf, groepsgewijs naar huis fietste, kwam daar op een gegeven moment de klad in. Hoe langer het geleden was, hoe vaker we dachten: 'Ach, het zal wel goed gaan.' De rust keerde terug in ons veilige dorp en we gingen ons weer bezighouden met eerste kussen, popsterren en huiswerk. Misschien maar goed ook. DIPLOMA Maar je foto bleef altijd in de hal staan, met het brandende kaarsje erbij. En toen ik uiteindelijk, vijf jaar later, slaagde voor mijn eindexamen, gaf de directeur een speech die iedereen weer even terugbracht naar de brugklas. Hij vertelde dat er dat jaar niemand gezakt was, alle leerlingen hadden hun diploma gehaald. Behalve één. En die ene was jij.

Marion zat in de klas bij de verdwenen Sybine Jansons

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

Kernenergie op een kantelpunt: ’De schop moet in deze regeerperiode nog in de grond’

Oscar Dros grijpt flink in om politie slagvaardiger te maken: ’Burger kreeg geen fraai beeld’

Matchwinnaar Openda: ’Dan is het een perfect seizoen voor mij’

’Hypotheekrente heeft piek bereikt’