Dorp lijkt nu al ’klaar’ met rechtszaak tegen verdachte Jos Brech

Praat hij zijn mond voorbij, of is het gewoon onwetendheid als Twan Verstappen het heeft over Jos Brech? „We zijn heel blij dat hij heeft bekend”, zegt de voorzitter van het jeugdwerk in Heibloem. Opmerkelijk, want voor zover bekend heeft de verdachte zich steeds beroepen op zijn zwijgrecht. Verstappen, geen familie van het getroffen gezin, houdt het erop dat hij abuis is. „Heeft hij niet bekend? Dat dacht ik. We zijn in ieder geval dolgelukkig voor de ouders en zus Femke van Nicky Verstappen dat er een verdachte is.” Advocaat Gerald Roethof van Brech neemt de onduidelijkheid snel weg. „Hij heeft zeker geen bekentenis afgelegd.” De reactie is niettemin veelzeggend. Het dorp lijkt niet bepaald bezig met de (nog niet inhoudelijke) pro-formazitting op 12 december, die er uiteindelijk toch toe zou kunnen leiden dat de naam van de gemeenschap in ’De Heibloom’, zoals ze die in Limburg noemen, na ruim twintig jaar eindelijk wordt gezuiverd. De verdachte komt niet uit Heibloem, maar uit Simpelveld. ’Besmet’ „Ik ga het niet volgen, ik hoor het vanzelf wel. We zijn moe, meneer”, zegt een oudere man die langs de Sint-Isidoruskerk loopt, waar een herdenkingsmonument voor Nicky is geplaatst. „Heibloem is besmet. Heel lang is gedacht dat ’wij’ er iets mee te maken hebben. Ook al wordt de verdachte die ergens anders vandaan komt veroordeeld, dan zal dat voor velen niet veranderen. Je kunt tegen een buitenstaander beter niet zeggen dat je hier vandaan komt, want je wordt meteen met de nek aangekeken.” Dat gevoel hebben meer mensen in het gehucht. Weinigen zijn bereid iets te zeggen. „Gaat u alstublieft weg”, zegt een vrouw die bezig is in haar tuin. „Het is klaar voor ons. Of in ieder geval, dat hoop ik. Wij moeten als dorp ook verder, snapt u?” Heibloem lijkt al ’klaar’ met de zaak. Bang dat andere dna-sporen die zijn gevonden bij het lichaam van het jongetje alsnog leiden naar een ’Heibloemer’ is jeugdwerkvoorzitter Verstappen niet. „Ik geloof er helemaal niets van. En verder hebben we er hier nog weinig over te zeggen. Alles is al gezegd.” Meerdere leiders van het zomerkamp waar Nicky verdween zijn in de loop der jaren verdacht geweest, maar toch lijkt er ook bij hen geen last van hun schouders gevallen nu er een één-op-één dna-match is gevonden met de verdachte, die zeventig kilometer verderop woonde. De meeste jeugdleiders van toen die De Telegraaf benaderde laten niets van zich horen. De hoofdleider, inmiddels verhuisd uit Heibloem, doet dat wel, maar kort en bondig „Ik heb geen enkele behoefte om over de zaak-Verstappen te praten.” Dubbel gevoel De inwoners van het kerkdorp hebben bovendien altijd al een dubbel gevoel gehad bij het gedenkteken voor de parochie. „Het hoort in het zuiden van Limburg te staan, waar het allemaal is gebeurd”, vertelde een dorpeling eerder. Ook daar is nog weinig sprake van hoop of opluchting. Wiel Weijers, die lang tegenover de verdachte woonde en met hem speelkampen organiseerde, vraagt zich af waar de zaak toe zal leiden. „Of we ooit de waarheid te weten komen? Ik betwijfel het. Zo’n rechtszaak gaat heel lang duren, en kan alle kanten op. Laten we hopen dat het recht zal zegevieren.” Vijftien kilometer van het voormalige ouderlijk huis van Brech – waar de rolluiken dicht zijn en niemand opendoet – staat nog altijd een tweede monumentje voor Nicky Verstappen. Het is in de bossen bij de Brunssummerheide, vrijwel op de plek waar in augustus 1998 zijn ontzielde lichaam werd gevonden. Destijds lag vlak bij de plaats delict een homo-ontmoetingsplek, waar de verdachte naar verluidt ook geregeld kwam. „Daar komen nog steeds mensen die er toen ook al rondliepen, en die Brech moeten kennen”, vertelt een bron tegenover deze krant. Toch is het er, overdag en ook als het pikkedonker is, bepaald geen komen en gaan van mannen op zoek naar een stiekem verzetje. Een oudere man met Limburgse tongval die wel rondscharrelt in de bosschages niet al te ver van het met bloemen gemarkeerde monumentje zegt hem niet te kennen. „Ik ben hier om de hond uit te laten”, vertelt de nachtbraker. Hij roept vervolgens zijn trouwe viervoeter, maar die is in geen velden of wegen te bekennen.