Charles, nog steeds geen koning...

Charles wordt morgen 70 jaar oud. Het is een goed moment voor een nieuw publiciteitsinitiatief om de Britten duidelijk te maken wat een aardige man hij eigenlijk is. Alle verhaaltjes over de nukkige man voor wie iedere ochtend zeven net iets verschillend gekookte eieren moeten worden bereid, om daaruit precies de juiste te kunnen kiezen, worden naar het rijk der fabelen verwezen. In plaats daarvan krijgen zijn toekomstige onderdanen een goedlachse opa voorgehouden die zijn kleinkinderen voorleest uit de Harry Potterboeken, waarbij hij een meester blijkt te zijn in het verzinnen van eigen stemmen voor alle karakters. En hij heeft, net als zijn 92-jarige moeder Queen Elizabeth II, een ijzeren discipline en werklust, zo zeggen zijn zonen William en Harry in koor. Werken is, in het geval van Charles, corresponderen. Er is een eindeloze hoeveelheid brieven die beantwoord dient te worden. Behalve voor zijn diverse verplichtingen, een straffe middagwandeling en een copieus diner – regelmatig vleesloos – is er niets dat Charles van zijn koffertje met correspondentie scheidt. Hij antwoordt met een met zwarte inkt gevulde vulpen in een karakteristiek hanenhandschrift. Voor zijn meest elementaire gedachten is een vulpen met rode inkt beschikbaar. Slechts een fractie van die reacties heeft het publieke domein bereikt. Maar die waren toch meer dan voldoende om oproer te veroorzaken. Het wordt de kroonprins niet altijd in dank afgenomen. De Britse constitutionele monarchie zou in gevaar zijn met een koning die het niet kan laten om zijn mening te ventileren. Klimaatverandering, genetische manipulatie van gewassen, alternatieve medicijnen, moderne architectuur, biodynamisch boeren; Charles heeft er uitgesproken gedachten over die hij niet onder stoelen en banken wenst te steken. Eigen weg Maar dat, zo legde Charles afgelopen week zelf uit voor de Britse televisie, is juist zijn eigen invulling van het kroonprinsenbestaan. Het vinden van die ’eigen weg’ is een worsteling waar, zo vertelde Charles, veel van zijn voorgangers ook last van hebben gehad. Charles was verstandig genoeg om niet naar Edward VII te verwijzen, de zoon van Victoria, wiens wereldrecord kroonprins-zijn Charles brak. Edward VII wachtte bijna 60 jaar. Hij werd, nadat hij zijn wachtdagen vooral had gesleten in Parijse bordelen, op zijn 59e koning. Edward werd al een week na zijn geboorte tot prins van Wales en daarmee kroonprins benoemd. Charles moest daarop wachten tot hij 9 jaar was. Charles noemde in de tv-uitzending een andere Edward, de middeleeuwse zoon van koning Edward III. De laatste regeerde vijftig jaar, uitzonderlijk lang in de veertiende eeuw, en gaf de jongere Edward alle ruimte om zijn frustratie over het lange wachten bot te vieren op de slagvelden in Frankrijk. Zijn niets ontziende plunderingen en moordzucht leverden de jonge Edward de bijnaam ’Zwarte Prins’ op. Daarbij is de bijnaam ’Zwarte Spin’ voor Charles – vanwege de hand geschreven brieven – weldadig. Het geeft te denken dat Charles diep in de familiearchieven moet duiken om zijn eigen lastige situatie te duiden. Het voorbeeld van de Zwarte Prins was ook om een andere reden ongelukkig. Na vijftig jaar oefenen voor het koningschap overleed deze aan een vreselijke darmziekte, net een jaar voordat zijn vader de geest gaf. Intussen blijft het beeld van de zijn mening doordrukkende kroonprins overleven. Hij zou het nu eenmaal niet kunnen laten om, zelfs in het wekelijkse spreekuurtje met de premier, zijn inzichten te delen. „Zo stom ben ik echt niet”, verklaarde Charles openlijk toen hem afgelopen week werd gevraagd of hij zich met onderwerpen die hem aan het hart gingen zou blijven bemoeien. „Ik begrijp heus wel dat het uitvoeren van het koningschap iets anders is dan kroonprins zijn.” Koningin Bij ieder jubileum van de koninklijke familie – niet alleen die van Charles zelf, maar ook die van koningin Elizabeth, die door haar lange leven om de haverklap records vestigt – blijft de vraag echter opkomen hoe geschikt Charles is voor het koningschap. Deze wordt dan steevast gevolgd door de vraag of zijn echtgenote Camilla wel koningin kan worden. Zij hielp haar echtgenoot afgelopen week overigens niet door doodleuk te verklaren dat Charles het liefst de ’hele wereld zou redden’. Aan dat soort hemelbestormerij hebben de meeste Britten een grondige hekel. Ze accepteren het niet eens van hun eigen politici, laat staan van hun toekomstige koning. Nee, wat dat betreft hechten de Britten meer waarde aan de woorden van prins Harry, zoon nummer twee, zoals Charles hem placht te noemen. Deze riep zijn vader op wat optimistischer te zijn en op te houden met al zijn alarmboodschappen over het einde van de wereld. Dat is de opdracht voor het nieuwe publiciteitsinitiatief bij het volgende jubileum.