Band voor het leven na tragedie in Afghanistan

Drie zware weken aan het front heeft de Charlie Tijger-compagnie van de Luchtmobiele Brigade er op 20 april 2007 op zitten. De mannen zijn met helikopters gedropt in de buurt van de door de Taliban belegerde stad Sangin. Voor de Amerikaanse collega’s van het 1st Battalion of the 508 Parachute Infantry Regiment maken ze de route naar Sangin vrij en ze dekken hun aftocht. Als laatste zullen de Nederlanders het gebied ook weer verlaten waarna hun uitzending erop zit. De stemming die dag in april is volgens adjudant Paulo echter allesbehalve opgelucht of vrolijk. „We hebben vier uur lang de verschillende routes bekeken die we zouden kunnen nemen voor de verkenning van onze terugtrekking. Dat laat wel zien hoe goed we beseften dat we in bijzonder gevaarlijk gebied zaten. Na drie weken van continue dreiging ben je wel scherp.” Bermbom Net na zonsopgang gaat de adjudant met een klein groepje op pad. Ze zijn met zijn veertienen plus een tolk. Paulo loopt voor in de groep; Cor Strik iets naar achter. De mannen zijn een halfuurtje op pad wanneer een enorme klap klinkt. De adjudant denkt aan de inslag van een anti-tankraket. Oude Russische raketwerpers zijn standaardwapens van de Taliban. Hij blijkt ernaast te zitten. Cor Strik werd niet beschoten, maar stapte op een bermbom die collega’s hadden gepasseerd. Een kwestie van stomme pech. De korporaal is op slag dood. Om hem heen blijken nog meer van zulke geïmproviseerde explosieven te liggen. Tijd om bij het verlies stil te staan is er niet want via hun portofoonnetwerk meldt de Taliban dat ze zal aanvallen. De Nederlanders moeten zo snel mogelijk een stelling betrekken. De kerels zijn woest. Hun collega is gesneuveld door wat ze het lafst mogelijke wapen vinden. „Ze bleven professioneel, maar hadden wel zoiets van: kom dan maar op. Ze wilden terugvechten”, vertelt de adjudant. Groots gebaar Wanneer de verkenningseenheid positie heeft gekozen, krijgt deze hulp van de rest van het peloton en een groep Amerikanen en Britten. Vanuit de Amerikaanse leiding komt de order de Nederlanders te gaan helpen bij het bergen van het lichaam van Cor Strik. Sergeant Alexander van Aalten biedt zich als vrijwilliger aan. Hij heeft daar een heel persoonlijke reden voor. Zijn grootvader kwam uit Nederland. „Zij moeten hun collega niet hoeven bergen. Dat doen wij voor ze”, zegt hij tegen zijn commandant. Wanneer adjudant Paulo het hoort, is hij onder de indruk van dit grootse gebaar. Maar net als Cor stapt Alexander van Aalten op een onder het zand verstopte bom, sterk genoeg om een auto de lucht in te blazen. Ook de Nederamerikaan overleeft het niet. Drie maanden was Van Aalten in Afghanistan. Net als Cor Strik op zijn tweede uitzending. Hun profielen komen op meer punten overeen. Beiden 21 jaar oud, maar toch al ervaren militairen en volgens familie en collega’s super toegewijd aan hun werk. Van Aalten had net bijgetekend. Hij zou nog zes jaar bij het leger blijven. Cor had tegen zijn familie gezegd na deze uitzending ermee te stoppen, maar zijn collega luitenant Tim zet daar vraagtekens bij. „Dat zeiden er zoveel, ik ook. En ik ben ook nog steeds hier”, zegt hij in een kazernekamer in Schaarsbergen. Twee man dood binnen zes uur. Pas wanneer het verkennersgroepje bij een paar villa’s komt die tijdens de actie als uitvalsbasis zijn gebruikt, is er tijd om erbij stil te staan. Adjudant Paulo zet zijn mensen bij elkaar zodat ze kunnen delen wat er die dag is gebeurd. „Dan komen de tranen wel. Daar schaam ik me niet voor”, zegt de onderofficier. „We hebben toen ook afspraken voor de toekomst gemaakt. Welke? Dat wat er ook zou gebeuren we altijd bij elkaar zouden kunnen aankloppen voor hulp.” Dik twaalf jaar later geldt die afspraak onverkort. Ook al is ruim 70 procent van de compagnie geen militair meer, maar burger. De mannen blijven elkaar steunen en komen vast twee keer per jaar samen: op Cor zijn sterfdag wanneer ze bloemen leggen op zijn graf in Amersfoort en tijdens de jaardag van het regiment. Ook dan wordt bij de gevallen kameraad stilgestaan. „Iedereen is zo naar elkaar toe getrokken”, vertelt luitenant Tim over de band die op het slagveld is ontstaan. „Nadat zoiets gebeurt, besef je dat je het van elkaar moet hebben.” Verbonden De band of brothers is bovendien internationaal geworden. Het gezamenlijke verlies heeft de Nederlandse en Amerikaanse eenheid verbonden en dat wordt in de Verenigde Staten ook gevoeld. Zodanig dat Charlie Tijger compagnie dit jaar voor het eerst een uitnodiging kreeg om deze maand aanwezig te zijn bij een reünie van de 508 PIR Association. Een organisatie waarin actief dienenden, veteranen en nabestaanden van de Amerikaanse luchtlandingseenheid samen optrekken. De uitnodiging was een internationaal novum. Een veertien man sterke Nederlandse delegatie was aanwezig bij de bijeenkomst. Met name het bloemen leggen op het graf van Alexander van Aalten, op het bekende militaire ereveld van Arlington, maakte op luitenant Tim indruk. Net zoals de onthulling van een plaquette op de basis van 1 508 die de Amerikaans/Nederlandse bloedbroederband gedenkt. Eenzelfde gedenkteken zal in december op het kazerneterrein van 11 Luchtmobiel worden onthuld. Tijdens het moment in de VS dwaalden bij de Nederlanders de gedachten af naar toen en de man die ze verloren. „Cor was een goudeerlijke jongen die enorm kon mopperen, maar er tegelijkertijd bovenuit stak door zijn grappen en professionaliteit. Hij werd door iedereen in de groep gedragen”, karakteriseert de luitenant hem. De adjudant vult hem aan. „Daarom is iedereen er ook jaarlijks bij tijdens de herdenking. Cor wordt nooit vergeten. Hier niet en ook in de VS niet.” ’WE HEBBEN HETZELFDE VERDRIET’ Heidi Strik wist niet wat ze moest beginnen toen ze hoorde dat haar oudste zoon was gesneuveld in Afghanistan. Hij had er thuis luchtigjes over gedaan. Luchtmobielers vliegen over bermbommen heen. Niet dus. Zonder Cor had ze ineens grotendeels geen doel meer in het leven. „Het was dat ik er voor mijn jongste wilde zijn, anders hoefde het voor mij niet meer”, zegt ze. En toch gaf Cor haar een nieuw doel. De Amersfoortse wilde alles over zijn laatste momenten weten en beet zich hier als een terriër in vast. Een van de vragen die ze zichzelf stelde was, wie was Alexander van Aalten? „In 2007 had je nog geen Facebook of Twitter, maar toch vond ik iedereen die ik zocht. Tot de minister en Commandant der Strijdkrachten aan toe. Ze kregen op een gegeven moment tijdens dezelfde vergadering tegelijk een berichtje van mij op hun Blackberry. Je hebt zo’n drive na zoiets”, vertelt Heidi Strik. Haar man Cor senior knikt trots. Emotioneel „We hoorden vrijwel meteen over Alex. Cor en hij werden in één adem genoemd. Ik vond dat echt heel rot. Vandaar dat ik ben gaan zoeken. Ik kwam uit bij zijn broer en via hem kreeg ik contact met zijn ouders in Cookville Tennessee. Ze reageerden heel positief.” „We hadden mailcontact, tot defensie aanbood of ik ze wilde opzoeken. Toen zijn we daar geweest. Het was heel emotioneel. We hebben geprobeerd samen te zijn. Ik voelde me wel schuldig, zonder Cor was Alex er misschien nog geweest. Maar zijn ouders zagen het helemaal niet zo.” Cor senior knikt. „Er was een hoop verdriet, maar het voelde goed. We hebben hetzelfde verdriet.” De ouders van Cor Strik hebben nog steeds contact met de familie Van Aalten en zijn blij dat hun zoon niet vergeten is. Dat er nog jaarlijks een hechte groep maten bij hem stil staat, voelt goed. Al valt het Heidi soms te zwaar om bij alle gelegenheden aanwezig te zijn. Ze kan er dagen door van slag raken. Zelf gaan Heidi en Cor Strik senior dagelijks langs het graf vlakbij hun huis. Wekelijks zetten ze er verse bloemen neer. Op die manier blijft Cor er voor hun gevoel gewoon bij horen.