Oud-corpsballen schrikken van ontgroeningen

Dispuut STOA van het corps Lanx stond vroeger bekend als een van de ruigste van Amsterdam. Maar nu de corpsballen van toen hun kinderen aan de ontgroening zien meedoen, schrikken ze zich rot. ,,Het draait steeds meer om fysieke vernedering, in plaats van verbale. En de humor is weg”, zegt Frans van Drimmelen, die in de organisatie zit van de honderdste diës, de viering van de geboortedag van het dispuut. Deze ‘onderafdeling’ van het corps van de Vrije Universiteit heeft al jaren geen nieuwe aanwas meer, dat stopte in de jaren negentig. ,,De regels die we hanteerden vond de generatie ‘vrijheid blijheid’ toen te strikt, niet meer van deze tijd”, vertelt de huidige directeur van het bekende Haagse lobbykantoor Dröge en Van Drimmelen. ,,Een voorbeeld: we borrelden op woensdag vanaf half zes, was je ook maar een minuut te laat, dan moest je een rondje geven.” Maar in tegenstelling tot veel studenten die niet in verenigingsverband met elkaar omgingen, zien de leden van het dispuut elkaar nog steeds. Of ze nu in Amsterdam, Limburg of Vlissingen wonen. ,,Daar ken ik alleen mijn vrouw”, grapt Huub Stroo uit de Zeeuwse stad. ,,Maar Harry zie ik minstens tien keer per jaar.” Uitputtingsslagen Harry Smeets komt uit Limburg, en heeft drie kinderen die nu lid zijn. En die aan den lijve hebben ondervonden hoe ontgroeningen tegenwoordig meer op uitputtingsslagen lijken dan op het even bizarre als verbindende toneelstuk dat de lustrumvierders vroeger meemaakten. Daarom vond hij dat er, naast de gebruikelijke feestelijke diners en het gala gisteravond op het lustrumsymposium, ook serieuze aandacht moest komen voor de meest tot de verbeelding sprekende traditie van het Nederlandse studentenleven. Zowel in positieve als negatieve zin. Tegenwoordig heet de introductie bij het corps kennismakingstijd, wat volgens de aanwezigen op het congres zaterdag in de Rode Hoed gewoon een eufemisme is voor hetzelfde. En dan zelfs in een slechtere vorm. Het doel is nog steeds om binnen korte tijd een hechte gemeenschap te smeden van mensen die elkaar niet kennen, maar samen de elite van het land moeten gaan vormen. Minister Van Engelshoven (‘ik ben in Nijmegen gevraagd lid te worden van het katholieke Carolus Magnus, maar dat ging niet door toen ik ‘ja’ zei op voorwaarde dat de ontgroening zou worden afgeschaft’) gaf in haar lezing toe dat het nuttig kan zijn dat een rijkeluiszoontje ‘voor het eerst in z’n leven ervaart dat ie het niet voor het zeggen heeft’. Diversiteit Maar de groentijd is ook de voornaamste reden dat veel jongeren geen lid worden, ziet ze, zeker uit families die niet gestudeerd hebben. En dat moet anders, hield ze haar gehoor voor. ‘Er komt immers steeds meer diversiteit aan de top’. Ook presentator Hans Goedkoop van Andere Tijden was uitgenodigd het corps een spiegel voor te houden. Ook hij is geen lid geweest (‘na de verhalen van mijn broers wist ik dat dit het laatste was dat ik zou willen’), maar even kritisch als de minister over wat hij ook na discussie met de zaal ‘het goedkeuren van vernedering’ bleef noemen. Hij kreeg de zaal muisstil door de beelden te vertonen van ‘Dachautje spelen’ bij het UvA-corps AC in 1962. Machtsgevoel Net als de excessen van nu kwam dat voort uit misplaatst machtsgevoel, zeiden de twee gasten. Van Engelshoven maakte daarop dankbaar gebruik om de corpora de weg naar de toekomst te wijzen: goed dat jullie meedenken, ‘wie niet mee eet, staat immers op het menu’. Maar haar overtuiging dat ook ‘iemand afbekken’ niet meer van deze tijd is, en dat de studentenvereniging voor iedereen open moet staan en ‘een nieuwe culturele reddingsboei’ is, ging zelfs de meest zelfkritische corpsleden te ver. ,,Ontgroening ís geen vernedering, iedereen die het heeft meegemaakt weet dat, de minister dus niet”, zegt Cuby Westelaken, jaargenoot van Smeets. De minister ging bovendien voorbij aan het feit dat de groentijd juist ook emanciperend kan zijn. ,,Wat moesten die Achterhoeker, die twee gekke Brabanders en deze Zeeuw toen ze op hun achttiende in de grote stad aankwamen?”, haalt Stroo herinneringen op. ,,Na drie weken had ik twintig vrienden. En een kamer!”