Amsterdamse ondernemer betaalt rekening voor ’overval’ We Are Here

Toen de asielkrakers van We Are Here in zijn bedrijfspand aan de Amsterdamse Abberdaan vernielingen en een stinkende puinhoop hadden achtergelaten, was nationaal medeleven zijn deel. Politici kwamen langs, spraken van ’schande’ en beloofden Kamervragen. Het polderland opende zijn hart voor die hardwerkende kleine ondernemer met Turkse roots. Salih Ozcan, slachtoffer van een volledig ontspoord migrantenprobleem. Braaksporen En nu, een klein half jaar later? De mooie beloftes bleven mooie beloftes. Ozcan toont braaksporen aan de deurpost en het karkas van wat eens een plafond was. „De platen die daar zaten zijn naar beneden getrokken om als matrassen te kunnen dienen. Ik heb de vloerbedekking moeten weggooien, want van de stank ging je over je nek. De vloer lag bezaaid met lege en halflege drankflessen en opvallend veel entreebewijzen van uitgaansclubs, want de krakers hielden wel van een feestje. En met de afvalzakken en alle andere stinkende troep voor de deur kon je in één keer een vuilniswagen vullen.” Tot nu toe heeft hij 3000 euro neergeteld voor de noodzakelijke opknapbeurt, en dan moet het grote werk nog beginnen. De schadepost is exclusief de uitgestelde verbouwing en gederfde huurinkomsten voor de twee bovenste verdiepingen, want in een volledig uitgewoond pand kun je geen bedrijfjes runnen. „Het is me wel duidelijk geworden dat ik zelf voor alle kosten moet opdraaien. Ik was verzekerd tegen diefstal en had een opstalverzekering, maar kraakschade valt daar niet onder. Ik laat camera’s plaatsen en heb een startersbedrijfje voor een klein huurbedrag toegang gegeven tot de tweede verdieping, op voorwaarde dat ze de boel in de gaten houden; want de angst voor herhaling blijft.” Verbazing Ozcan had – afgelopen zomer net terug van vakantie – tot ’s avonds laat gewerkt in zijn garage aan de rand van Halfweg en dacht: ik rij toch nog even langs mijn bedrijfspand aan de Abberdaan. Gekraakt door de We Are Here-beweging van uitgeprocedeerde asielzoekers, wist hij inmiddels. „Ik voelde toen zelfs nog iets van medelijden met die mensen, wilde gewoon even fatsoenlijk met hen praten.” Ter plekke viel hij van de ene verbazing in de andere. De grootste: „Ik zei: ’Jongens, jullie kunnen hier niet blijven, want ik moet in dit pand mijn geld verdienen’. Kreeg ik als antwoord: ’Wij hebben diverse stichtingen die ons financieel steunen, dus we kunnen wel geld voor jou loskrijgen’. De arme vluchtelingen waren plotseling een soort zakenmensen, schermend met een budget… Bizar.” „Hoeveel ze boden? Zover kwam het niet, want ik zei: dit is een bedrijfspand zonder woonbestemming, dus kunnen jullie er alsjeblieft voor zorgen dat jullie over een week weg zijn?” Het smalende antwoord dat volgde, wekte nieuwe verbijstering bij de kleine ondernemer. „Ik kreeg te horen: ’Wij hebben het récht om hier ten minste acht weken te blijven.’ Ik werd in mijn gezicht uitgelachen.” Krakkemikkig Dat ze eerder vertrokken, was achteraf hun eigen schuld. Ze jatten stroom en deden dat zo krakkemikkig dat brandgevaar ontstond en de overheid op ontruiming moest aandringen. Salih Ozcan kreeg zijn pand terug en een hoop ellende er gratis bij. Hij, de selfmade man, nooit z’n hand opgehouden, moet bloeden voor falende politiek en schofterig gedrag van een groep beroepsprofiteurs. Drie jaar was hij toen hij met zijn vader – gastarbeider in de bouw – en zijn moeder vanuit Turkije naar Vlaardingen kwam. Een geboren ondernemertje, bleek al snel nadat het gezin was verhuisd naar Amsterdam. Met het geld dat hij spaarde als krantenbezorger – 10.000 gulden – kocht hij zich in in het buurtsupermarktje van zijn oom. Hij was kruidenier en student tegelijk, doorliep met succes de heao en begon al snel zijn eerste autobedrijfje. In 1998 dacht hij – met een goede klant als zakenpartner – een mooi concern te kunnen opbouwen in Noordwijkerhout, maar een bedrijfsongeluk met een lasapparaat zette de zaak in de hens. Ozcan vocht terug, begon AutoHalfweg en kocht vier jaar later het pand aan de Abberdaan: beneden een mooie showroom/stalling voor zijn auto’s, op de twee verdiepingen erboven huurruimte voor bedrijven. Auto Electronic was vijf jaar lang een prima huurder en aansluitend maakte Ozcan een mooie deal met een startend bouwbedrijf. Althans, dat dacht hij. „Beneden hadden ze gipsplaten en bouwgereedschap liggen, boven verbouwden ze in het geheim wiet. De avond voordat de politie mij daarover belde, was ik nog langs geweest om auto’s van mij te bekijken. Helemaal niets gemerkt.” Vakantie Na de ontruiming ging Ozcan drie weken op vakantie en vroeg zijn aannemer om het pand klaar te maken voor een grondige opknapbeurt. Een dag nadat opdracht was gegeven om de laatste container met puin af te laten voeren, belde de politie: ’Uw pand is gekraakt’. De ondernemer vertelde een goede klant het verhaal van de We Are Here-beweging die had geroepen over ’recht op minimaal acht weken onderdak in het pand’. „Die meneer had jarenlang gewerkt in een asielzoekerscentrum en ging voor mij uitzoeken of het klopte van die acht weken. Het bleek waar, dus zei hij: ’Dan bel ik wel even stadsomroep AT5 voor je’. Binnen een uur stond een cameraploeg voor mijn neus.” Ozcan ging mee naar zijn gekraakte bedrijfspand. „De krakers kwamen met veertig man, binnen een paar dagen waren het er honderd. En allemaal slapen in dat pand.” De camera draaide, hij toonde hoe zijn verbouwing eruit moest gaan zien en toen stond de opperkraker voor zijn neus. De man sprak één van de meest gedenkwaardige zinnen uit het jaar 2019: „Wegwezen hier of anders bellen we de politie!” Chocoladepasta Terug in garage AutoHalfweg neemt Ozcan – gezeten tussen een stapel banden en een pot chocoladepasta – zijn telefoon op. ’Ik vertrouw je’, zegt hij tegen een klant. ’Betaal me gewoon wat je nu kunt missen, de rest komt later wel, geen probleem’. Tegen de verslaggever: „Mijn vertrouwen in de mens heeft door al het gedoe wel een tik gekregen, mijn vertrouwen in mijn beste klanten niet.”