Eva Jinek: ’Na keizersnede ben je echt even gehandicapt’

Tijdens de fotoshoot grapt ze over haar ’embryonale gezicht’, dat naar haar mening veel te bleek kan zijn. De talkshowkoningin heeft meer bijzondere uitdrukkingen. Ze verheugt zich aan de vooravond van een nieuw seizoen Jinek op het ’boomhutgevoel’ op haar redactie. En ze vertelt hoe ze geniet van een ’babyteug’. Zoontje Pax, ruim drie maanden, ruikt zo verschrikkelijk lekker. Een walhalla voor iemand die zo op geuren is gericht. Gelukzalig: „Hij heeft zo’n hele luie gaap. Dan steek ik snel mijn neus in zijn mondje om een babyteug halen.” Tot nu toe heb je alleen een foto van zijn oor gedeeld. „Dat is het enige dat je te zien zult krijgen. Natuurlijk loop ik over van trots. Ik zou niks liever willen dan met de hele wereld delen hoe mooi hij is. Op mijn telefoon staan wel 50.000 foto’s van Paxie. Maar het is niet aan mij om die te tonen. Zijn moeder heeft de keuze gemaakt om in de openbaarheid te treden, hij niet. Hij mag later zelf bepalen of hij zijn gezicht wil laten zien. Ondertussen spam ik ter compensatie mijn familie en vrienden extra met talloze foto’s van hem.” Ben je helemaal klaar om terug te keren naar je tafel? „Voorafgaand aan een nieuw seizoen moet ik altijd wel een tocht afleggen. En deze keer kom ik van een andere planeet. Tegelijk heb ik nog nooit van mijn leven gedacht: wat ben ik hier toch helemaal klaar voor! Ik kan me levendig voorstellen dat ik straks zo’n 42 minuten voor de uitzending denk: waarom doe ik mezelf dit ook alweer aan? Maar op het moment dat ik ’goedenavond dames en heren’ zeg, ben ik er weer.” Ze lacht. „Ik moet weer praten in volzinnen. Dexter en ik hadden ons nog zo voorgenomen om niet in babytaal te gaan praten. En nu praat ik toch namens de baby tegen hem. ’Papa, ik heb een doekje nodig’.” Uiteraard plaatst de komst van Pax veel in een ander perspectief. „Werk is niet meer alles. Maar ik ben ook in heel veel dingen niet veranderd. Ik was benieuwd of ik als moeder mijn werk minder belangrijk zou vinden. Of zelfs zou denken: het is mooi geweest, ik ga me alleen nog focussen op mijn kind. Dat was ook goed geweest. Maar daar proef ik niks van, ik ben even fanatiek als altijd. Al na de eerste redactievergadering was ik helemaal on fire toen ik naar huis ging. Al had ik misschien ook te veel espresso gedronken. Ik besef dat ik het grootste geluk op aarde heb dat ik een kind op de wereld heb gezet. En ik ben nog steeds zo gestoord om tien uur per dag bezig te willen zijn met de talkshow.” Hoe ga je dat doen met de opvang? „We hebben afgesproken dat Dexter, die freelancer is, de eerste vier maanden thuisblijft. Ik weet dat het bijzonder is dat wij dat zo kunnen regelen. De meeste vaders krijgen nu twee en straks vijf verlofdagen. Het is misschien een te zware term, maar ik vind dat bijna crimineel.” Zelf had ze het die eerste tijd niet gered zonder haar vriend, productieleider Dexter van der Voorn. „Van tevoren zei iedereen al: een bevalling gaat altijd heel anders dan je denkt. Ik nam dat ter kennisgeving aan en las ondertussen alles wat voorhanden was. En wat kreeg ik? Een ongeplande keizersnede vanwege zwangerschapsvergiftiging. Na zo’n zware operatie ben je echt gehandicapt. Nog nooit ben ik zo afhankelijk geweest. Voor een doener, iemand die wil aanpakken, was het verschrikkelijk. Ik kon niet lopen en zelfs nauwelijks het baby’tje oppakken. Het is een totale misvatting om te denken dat een keizersnede een makkelijke weg is.” Je kreeg de Sonja Barend Award voor je gesprek met Farid Azarkan van Denk. Zit je altijd op één lijn met de buitenwereld in je oordeel over de uitzending? „Ja, daar zit weinig verschil tussen. Er zijn avonden dat ik voel dat ik goed in de wedstrijd zit of een ’lekkere tafel’ heb. En er zijn moeizame uitzendingen, met weerstand bij mezelf of de gasten. Omdat het een ingewikkeld onderwerp is, iemand niet wil geven of mensen elkaar niet liggen. Soms verwacht ik een enorme dynamiek aan tafel: die gaan klikken, dat wordt lekker rellen, maar zit ik er ondanks mijn ervaring helemaal naast. Dan moet ik aan de bak: door zelf te geven kun je nog compenseren. Inmiddels weet ik meestal na vijftien minuten wel: dit gaat goed.” Je hebt veel tv gekeken tijdens je verlof. Met welk gevoel keek je naar RTL Late Night met Twan Huys? „Ik kijk met empathie naar al mijn collega’s. Ik weet hoe het voelt als iedereen een oordeel over je velt.” Maar toch niet hoe het is als er dagelijks wordt geschreven hoe weinig mensen er nu weer hebben gekeken? „Dat wil je iedereen besparen, maar het hoort erbij. Ik zou zeggen: take it like a man or a woman. Dit is een baan die verder louter voordelen heeft. Je wordt betaald om met interessante mensen te praten, maakt iedere dag iets spannends mee en je project is ’s avonds af. Dan ga je naar huis en morgen mag je weer. Ik kan maar weinig beroepen bedenken die zo uitdagend en bevredigend tegelijk zijn op zoveel niveaus.” Dus we hoeven geen medelijden met Twan Huys te hebben? „Met ons hoeft niemand medelijden te hebben. Het is hard, maar dit risico hoort bij deze arena. Het in het openbaar recenseren van een collega vind ik wel wat anders. Dat heb ik nog nooit gedaan, en ik sta te kijken van mensen die dat wel doen.” Het is zeven jaar geleden dat je je eigen talkshow kreeg. Ben je nooit bang dat dit je zeven vette jaren waren? „Een mensenleven is nooit één lange piek. Denken dat succes eindeloos aanhoudt, is irreëel. Dat is niet iets om bang voor te zijn, of om te rouwen. De kunst is tijdig te beseffen dat je iets zinvols te doen moet hebben daarna. Ik weet nog niet wat dat wordt, maar wel dat ik erover moet nadenken. Je kunt niet je totale levensgeluk laten afhangen van één facet. Het ene moment ben je ieders ster, het volgende moment niet meer. Natuurlijk wil ook ik dat alles lukt in het leven. Als het niet meer lekker loopt, zal ik dat vreselijk vinden. Maar ik heb eerder moeilijke momenten overleefd.” Je wilt aan de top blijven of iets heel anders gaan doen. „Op tijd stoppen is een uitdaging. Heel veel mensen doen het niet, wat begrijpelijk is. Ik mag hopen dat ik tijdig voel dat het mooi is geweest. Dan begin ik aan een tweede hoofdstuk van mijn professionele carrière. Dat duurt nog wel even, hoor! Maar ik denk niet dat ik dit over dertig jaar nog doe. Nee, ik heb niet expliciet met Dexter afgesproken dat hij me waarschuwt. Al is hij mijn ideale klankbord voor dit soort dingen. Hij zou op zijn eigen, bedachtzame manier zeggen: zou je niet gelukkiger worden als je iets anders gaat doen? Het is een boodschap die je misschien niet wilt horen, maar als het van iemand komt die zoveel van je houdt moet je wel luisteren.” Het romantische liefdesverhaal van zijn ouders haalde destijds ook De Telegraaf. „Dat is gewoon een film! Mijn schoonmoeder Jeanette werkte als stewardess bij de KLM toen in 1973 haar toestel gekaapt werd, wat gelukkig goed afliep. Op het journaal werd ze geïnterviewd door Harmen Siezen. Mijn schoonvader Jack, die destijds bij De Mounties show werkte, viel als een blok voor die mooie, moedige vrouw. Via een kennis stuurde hij haar een brief die ze meenam naar Australië waar ze ging werken. Na maanden stuurde ze hem vanuit daar een kaartje terug. Drie maanden na hun eerste date, waarop ze ontdekten dat ze op dezelfde dag jarig zijn, trouwden ze. Hun verhaal heeft overal, van Japan tot Amerika, in de krant gestaan.” De liefdesgeschiedenis van jouw ouders, die in 1968 met 43 dollar op zak Praag ontvluchtten, is eveneens bijzonder. „Zeker! Mijn moeder was pas 18 jaar en mijn vader 23. Ook zij zijn nog steeds heel gelukkig samen. Dexter en ik hebben wat dat betreft de best mogelijke voorbeelden. Bijna overweldigend: hoe kunnen we daar nog aan tippen? Ik heb al meerdere relaties gehad, dus ik kan niet zeggen dat ik mijn hele leven al met hem ben. Maar verder is dit wel het kader van hoe wij vinden dat een relatie eruit moet zien en voelen.” Waar verheug je je het meeste op nu Jinek weer voor de deur staat? „Zoveel: de geur van de studio, het moment dat ik de eerste uitzending afsluit en ook de sfeer op de redactie. We zijn heel serieus, maar keten ook veel. Zo maken ze nooit eens een foto van mij als ik intelligent zit te tikken of druk aan het bellen ben. Maar alle momenten waarop ik hoogzwanger even lag te slapen op de redactie, liefst met mijn mond open, zijn vastgelegd. Ha, er is een hele verzameling van foto’s die echt niet kunnen. Maar ik plaag hen ook. Als ik de redactie opkom, besluip ik ze en schreeuw dan zo hard dat ze uit hun stoelen vliegen. Het lukt elke keer weer.”