Nederlander bij bloedbad Kenia: ’Vrouwen vallen huilend in elkaars armen’

„Mijn vriendin en ik zijn hier nu een jaar. Ons huis is echt om de hoek van het hotel”, vertelt Bastmeijer over de plek waar Al-Shabaab-terroristen toe hebben geslagen. Auto’s zijn in brand gevlogen, het geluid van geweerschoten vult urenlang de lucht. Inmiddels zijn zeven doden bevestigd en is het aantal gewonden nog onbekend. „Maar de ambulances rijden af en aan: lege heen, volle terug.” Bastmeijer sprong na de aanval op zijn brommer. Een ritje van vier minuten, dwars door een file heen slingerend. „We weten dat Al-Shabaab bestaat en Kenia is natuurlijk best dicht bij Somalie. Maar dat het nu gebeurt in het hart van een rijke, grote wijk in het midden van Nairobi, is echt schrikken.” Hij staat urenlang tussen een menigte geïnteresseerden, journalisten en omstanders, ziet militaire voertuigen aankomen in een colonne, hoort ontploffingen. De politie houdt omstanders op afstand. „We spraken nog een vrouw die werkte in een kliniek. Zij vertelde over meerdere gewonden waaronder een baby. Maar daarover kunnen we niets met zekerheid zeggen.” Even daarvoor kwam een vrouw in hoofddoek uit het hotel gelopen, snikkend. „Ze was zichtbaar geëmotioneerd, maar toen ze in het publiek een andere vrouw bemerkte, begon ze keihard te huilen. Ze renden op elkaar af en vielen elkaar in de armen.” Joost Bastmeijer staat aan ’de frontlinie’ van de groep omstanders. Hij hoort de verhalen van persoonlijk leed. Mensen zoeken familie, vrienden. Een vrouw klampt hem aan. Ze is iemand kwijt. ’Jullie zijn toch journalisten? Kun je op je telefoon kijken?’ „Daarna hoorde ik dat iemands zus zich had opgesloten in een wc-hokje. Even later hadden ze geen contact meer.” Aan het eind van het telefonische gesprek, wanneer de avond is gevallen, wacht hij even. „Oh, ze schieten weer! Hoorde je dat?” Het tumult heeft al urenlang aangehouden. Lokale media spreken van zes actieve terroristen. Desondanks slaapt Bastmeijer met zijn vriendin gewoon thuis. „Ja, er is overal bewaking, alle appartementencomplexen hebben grote hekken, soms schrikdraad of prikkeldraad. Ik denk dat we daar redelijk veilig zijn.” Op openbare plekken is dat anders. „Winkelcentra waar veel witte mensen komen, zijn een doelwit geworden, zoals Westgate, waar enkele jaren geleden tientallen doden vielen. Er heeft een paar jaar tussen gezeten. Je zou zeggen dat het nu weer een tijdje rustig blijft”, aldus de fotograaf met gevoel voor relativering. Bekijk hieronder de beelden van de aanslag. Tekst loopt verder. „Ben ik nuchter? Ach, je moet wel. Ik werkte ooit bij de NPO toen Tarik Z. kwam binnengevallen. Daarna kwam er veel beveiliging. Maar je weet ook dat het ergens een beetje onzin is: alsof er nóg iemand het Mediapark komt binnengedrongen. Hetzelfde gaat hier op. Je kunt er rekening mee houden, door niet te veel op drukke plekken te zijn, maar in Parijs, Barcelona of Brussel ben je ook niet honderd procent veilig.”