Demoniseermachine draait op volle toeren

De oorsprong van het drama lag bij Amerikaanse nazi’s, fascisten, racisten, groepen verdwaasden die in aantallen geen enkele rol spelen maar driftig op zoek waren naar een incident. Ze hadden een demonstratie belegd als protest tegen het verwijderen van een standbeeld van een generaal van de zuidelijke staten ten tijde van de Burgeroorlog. De media concentreerden zich op deze haters, maar aan de andere kant, door de media onderbelicht, stonden ook haters: de ’antifa’s’. Dit zijn geweld-verheerlijkende antifascisten die hun eigen vormen van ideologische waanzin ontlenen aan het revolutionaire marxisme; deze linkse kolderkoppen hebben zich van de Amerikaanse studentensteden meester gemaakt (we herinneren ons hun Hamburgse kameraden). Ze sloegen op elkaar in met stokken en knuppels. Vervolgens reed een nazi met een verleden als schizofreen een vrouw dood, en dat was de schuld van Trump, aldus de media en Democratische politici, die deze nieuwe kans om Trump te besmeuren niet wilden missen. Echt? Heeft Trump zich met sympathie uitgelaten over nazisme of blanke suprematie? Ook het Nederlandse tv-programma Nieuwsuur besteedde hieraan aandacht. In een gesprek met de conservatieve schrijfster Ann Coulter suggereerde presentator Eelco Bosch van Rosenthal, arrogant achterover leunend achter zijn tafel, dat Trump ’ze in de buurt wil houden’, en daarmee bedoelde hij de nazi’s en fascisten. Echt? Wil Trump, de grootvader van Joodse kinderen die hij liefheeft, jodenhaters in de buurt hebben? Trump werd al ver vóór Charlottesville behalve vrouwen- en jodenhater ook racist genoemd door de elites van links en rechts; ze verafschuwen hem en dus moest hij worden ’kaltgestellt’. Maar hij was het enige alternatief voor Amerikaanse burgers die het vertrouwen in het politieke proces, èn de media, waren kwijtgeraakt. George Bush bracht Barack Obama voort, en Obama Trump. De brutale en grove showman Trump (van wie ik geen fan ben; net zomin als van Obama) is de reactie op de elite-politiek. Het toekomstbeeld van Amerika wordt bepaald door de culturele en politieke elites in New York, Los Angeles, Washington DC, en dat beeld heeft niets te maken met de werkelijkheid van minstens de helft van de bevolking. Daarnaast gooide president Obama jarenlang olie op het vuur van rassentegenstellingen, mede door het steunen van de Black Lives Matter-beweging (BLM), een andere groep van revolutionair-marxistisch links. Sinds 1960 zijn in Amerika meer zwarte mannen vermoord door andere zwarte mannen dan alle doden in alle Amerikaanse oorlogen sinds WOII bij elkaar. BLM heeft het daar niet over; volgens BLM worden zwarte Amerikanen massaal door politieagenten gedood, ook al wijzen de cijfers iets heel anders uit. Het is een gruwelijk feit dat er een continue zwarte burgeroorlog woedt in de Amerikaanse binnensteden - als zwarte intellectuelen dat bespreken, worden ze weggezet als collaborateurs met ’institutioneel wit racisme’. Bij dit alles ontstond de postmoderne genderproblematiek. De heftige discussies daarover zijn nauwelijks tot Nederland doorgedrongen, ofschoon echo’s doorklinken in het besluit van de Gemeente Amsterdam en de Nederlandse Spoorwegen om de aanspreekvorm ’dames en heren’ te schrappen. Dit debat, waarbij het subjectieve gevoel van een individu over zijn seksuele identiteit, en niet zijn biologie, bepalend is, werd door Hillary Clinton verweven met de problematiek van vrouwenrechten. Vervreemdende chaos was het resultaat. Trump - in feite partijloos - voelde perfect aan wat er speelde bij Amerikanen die door de politieke en culturele elites in de steek gelaten waren; hij was, zoals historicus Victor Davis Hanson schreef, ’de weerspiegeling van wijdverspreide woede en ontevredenheid over globalisering, interventionistische buitenlandse politiek, Orwelliaanse politieke correctheid, identiteitspolitiek, tribalisme, open grenzen, en een ’Deep State’ die predikt en veroordeelt maar zelf nooit leeft met de gevolgen van de eigen preken.’ De laatste twintig jaar groeiden de blanke onderklassen en nam de werkloosheid dramatisch toe. Wie wil weten wat daar speelt, leze ’Coming apart’ van de erudiete politicoloog Charles Murray, wiens lezingen door antifa’s worden verstoord want hij is natuurlijk ook een racist en fascist. En hier raken we iets fataals: iedereen die het niet met linkse politiek en linkse media eens is, mag - ook in Nederland - zonder enige indicatie racist en joden- en vrouwenhater worden genoemd. De demoniseermachine draait op volle toeren. Google en Facebook zijn filters aan het bouwen om onwelgevallige (lees: conservatieve en rechtse) meningen weg te filteren, de Nederlandse overheid gaat het totale internet- en telefoonverkeer verzamelen, en in Duitsland zijn er wetten aangenomen om sociale media te dwingen censuur uit te oefenen. Aan Voltaire wordt de volgende uitspraak toegeschreven: „Ik ben het niet eens met wat u zegt, maar ik zal uw recht om het te zeggen tot de dood toe verdedigen.” We leven in een tijd waarin bijna alle traditionele media dat principe, de hoeksteen van de open en vrije samenleving, hebben verraden.