Moslims van nu niet de Joden van toen

In 1933 waren er wereldwijd vijftien miljoen Joden. Tien miljoen van hen leefden in Europa, dat toen 520 miljoen inwoners kende. Op dit moment zijn er slechts veertien miljoen Joden in de hele wereld, ofwel: in 2019 is het Joodse volk nog steeds kleiner dan het 1933 was. Het grote verschil met 1933 is dat er nu een Joods land is. Een land waarheen gevlucht kan worden als de nood hoog is. Het is geen land in vrede. Elke week verkondigt een Iraanse generaal of regeringsfunctionaris dat Israël binnenkort vernietigd gaat worden - wat overigens de Nederlandse regering er niet van weerhoudt de betrekkingen met Teheran zo vriendelijk mogelijk te houden. Momenteel leven er in Europa anderhalf miljoen Joden en bijna 26 miljoen moslims, achttien keer zoveel. Helaas bestaat er een directe relatie tussen de moslimbevolking en de bescherming die Joodse scholen en instellingen nodig hebben. Er bestaat extreemrechtse Jodenhaat, maar die is in onze tijd relatief marginaal vergeleken met de haat bij ongeveer de helft van onze moslims. Is die haat bij islamitische vluchtelingen ook zo sterk? Niemand durft daar onderzoek naar te doen, omdat de uitkomsten schokkend kunnen zijn. Moslimse vluchtelingen horen bij de anderhalf miljard moslims in 50 landen met een islamitische meerderheid en met grote minderheden in veel andere landen. De Europese Joden van 1933 konden niet naar vijftig Joodse landen vluchten. Er bestond geen Joods land. Economische motieven Turkije en Libanon vangen momenteel de meeste Syrische vluchtelingen op; de kampen waarin ze worden ondergebracht zijn niet met Nederlandse azc’s te vergelijken. Honderdduizenden riskeren dus hun leven om in Europa asiel te krijgen, want daar is de opvang beter en veiliger. Afrikaanse migranten riskeren ook alles; zij worden overwegend gedreven door economische motieven, waar op zich niks mis mee is als zij geen beroep zouden doen op de algemene middelen of als zij bijzondere kwalificaties zouden hebben. Al deze migranten vluchten uit landen waar al decennialang dramatische bevolkingsexplosies plaatsvinden en hele generaties ’verloren’ zijn door volstrekt onvoldoende toekomstmogelijkheden. De Syrische burgeroorlogen kunnen worden gevoerd dankzij een groot potentieel aan jongemannen die bereid zijn te vechten en te sterven als ze een heilsideologie of -religie omhelsd hebben. Volgens de oorlogsdemograaf Gunnar Heinsohn zal in Syrië en Irak het aantal tot geweld bereide jongemannen in de leeftijdsgroep 15-29 stijgen van bijna acht miljoen nu naar meer dan elf miljoen in 2030; oorlogen blijven woeden tot in die landen het aantal jongemannen in balans is met de economische mogelijkheden en met de kans om te huwen en door de cultuur gesanctioneerde seksuele betrekkingen te onderhouden. Voor een deel wordt die overbevolking naar Europa geëxporteerd. Dat geldt ook voor Afrikaanse migranten. Moslims voelen zich in het algemeen gepassioneerd lid van de ’ummah’, de islamitische wereldgemeenschap, met name wanneer Israël of westerse mogendheden zich gewelddadig keren tegen (Arabische) moslims. Maar in Syrië bestrijden moslims elkaar onderling; een half miljoen doden viel daar al, vier keer meer dan alle slachtoffers van de conflicten sinds 1948 tussen Israël en Arabieren bij elkaar. Het is een ongemakkelijk feit: er bestaat in de wereld geen open, welvarende samenleving waarvan de bevolking in meerderheid islamitisch is. Islamitische landen zijn bijna zonder uitzondering tiranniek geregeerde en corrupte landen - is het gerechtvaardigd om de vraag te stellen of er misschien een relatie bestaat tussen de religieus-culturele normen en waarden in die landen en de tirannie en corruptie? En is het geoorloofd de vraag te stellen met welke denkbeelden moslimse jongemannen in Europa hun heil zoeken? Hebben de Syrische jongemannen zich bevrijd van de etnische en religieuze haat die Syrië heeft verwoest? Hebben laag- of niet-opgeleide Afrikanen enig idee wat een open samenleving van haar burgers verwacht? Moslimhaters In 1933 wilden Joden Europa niet ontvluchten vanwege onderling geweld of economische idealen of bevolkingsexplosies: het ging om een vlucht voor moordzuchtige Jodenhaters. Syrische moslims echter vluchten voor andere moslims naar, als het even kan, Europese landen waarvan sommigen beweren dat daar veel moslimhaters wonen - toch is het bij die moslimhaters veiliger en welvarender dan bij moslims. Er zijn opiniemakers die vinden dat je dit alles niet mag benoemen. De publicist Bert Vuijsje bijvoorbeeld suggereerde onlangs in een tweet dat ik een NSB’er ben (ook in Wierd Duk ziet hij een fascist). Vuijsje is niet de enige die dat doet. Maar daarmee verandert hij niet de feiten, niet de context, niet de geschiedenis. In elk Europees land is er door de binnenkomst van grote groepen islamitische migranten maatschappelijke onrust ontstaan, en het is zaak dat te bespreken, met of zonder de goedkeuring van de politiek-correcte elite, die de discussie wil smoren door moslims van nu gelijk te stellen aan de Joden van toen. Nee, de moslims van nu zijn niet de Joden van toen. Bizarre onzin is dat.