Ziek van stress thuis na aanslag

Bij de meeste winkels en restaurants krijg je te horen: nee, de mensen die donderdag werkten die zijn er vandaag niet. Zoals de ober van l’Esglao, één van de eerste restaurants op de Ramblas, dichtbij Plaça Catalunya. Hij vertelt: „Ik werkte vrijdag niet. En de jongens die wél werkten, die zijn er zaterdag niet. Die kunnen voorlopig niet werken, die zitten thuis met een hoofd vol stress.” Bij ijssalon Amorrino ernaast is het hetzelfde verhaal: het personeel van gisteren zit ’ziek’ thuis: „die hebben een traumatische gebeurtenis meegemaakt – die moeten ze eerst verwerken.” Bij Marga Soller, van souvenirshop JBP op de Ramblas, staat de angst nog op haar gezicht te lezen. „Het is nu bijna vijf uur. Donderdag om deze tijd gebeurde het. Ik wil echt alleen maar naar huis. Ik was aan het werk, toen ik een klap hoorde, en overal toeristen zag rennen. Ik ging kijken, ik zag een witte bus op de Ramblas. Ik dacht: wat doet die daar? Nee, je denkt niet meteen aan een aanslag. Er kwamen mensen naar binnen gerend, ze gilden. De paniek was totaal, zonder dat ik wist wat er aan de hand was. Ik ging buiten kijken, ik zag overal lichamen liggen, overal bloed. Ik werd heel misselijk. Zodra ik kon, deed ik de luiken naar beneden. Er waren toen dertig mensen binnen.” Geëmotioneerd gaat ze verder. „Langzamerhand begreep ik wat er aan de hand was. Ik wilde eigenlijk alleen maar naar huis: naar mijn twee dochters, van 12 en 14 jaar. Maar de politie liet ons niet gaan. Ondertussen bleven mensen maar gillen – en trillen. Door hun paniek was ik zelf ook heel bang. Via een tussendeur konden we naar het restaurant naast ons, dat was wel fijn. Iedereen was daar heel solidair met elkaar. Uiteindelijk kon ik om 9 uur naar huis, toen liet de politie me gaan. Ik wandelde 20 minuten door het centrum, er was geen mens te zien, echt een spookstad”, vertelt Marga. „Ik ben nog nooit zo blij geweest mijn kinderen te zien. De hele nacht heb ik niet geslapen – ook niets gegeten. Mijn dochters zeiden vrijdag: ik wil niet dat je gaat werken. Maar ik ben hier wel. Ik zal blij zijn als ik naar huis kan. Ik ben nog steeds heel bang.” Haar baas Montse Serra neemt haar dienst om vijf uur over. „Ik was er tijdens de aanslag niet, ik was in de andere winkel. Maar het heeft me heel erg geraakt. We zijn dit niet gewend in Barcelona. We zijn een hele rustige stad. Dit heeft heel veel impact. Laten we hopen dat het zich nooit herhaalt.” Oscar Rusinol van Cafe Zurich op Plaça Catalunya werkte wél. Het eerste wat hij merkte van de aanslag, was een hele lading mensen die zich in de winkels stortte. „Ze gilden, ze huilden, ze gooiden zich op de grond. Even later kwam er weer een hele lading binnen, ook helemaal in paniek. Het was één grote hysterie. Van de gebeurtenissen zelf zag ik niet veel, alleen heel veel politie. Of ik bang was?” Hij lacht: ’Hombre nee! Je moet een keer doodgaan!”