Lenny Kuhr na 50 jaar nog steeds boos op Belgen

Het winnen van het Songfestival heeft altijd een stempel gedrukt op de loopbaan van de Brabantse. „Heel vaak zeg ik ’nee’ tegen dingen. In eerste instantie was ik niet erg enthousiast. Maar toen ik met een eigen lied mee mocht doen, had ik er een goed gevoel bij. Ik ben dan ook nog steeds blij dat ik heb meegedaan.” Tien concurrenten Kuhr had in 1969 tien concurrenten tijdens de nationale strijd, onder wie Conny Vink, Rob de Nijs, Dave, Anneke Grönloh en Patricia Paay. „Ik deed iets waar ik volkomen achter stond en ik had niks te verliezen. Dus waarom niet. Ik had wel vertrouwen in mezelf. Ik geloofde er in wat ik deed. En als je geen twijfel hebt, dan sta je sterk.” Toch was niet iedereen er gelukkig mee dat het Songfestival in 1969 plaatsvond in Spanje, dat dictatoriaal werd geregeerd door generaal Franco. Oostenrijk ging niet. En de vaste Nederlandse dirigent Dolf van der Linden bleef ook thuis. „Maar ik ging wel. Het gaat op het Songfestival niet om de politiek. Het evenement verbroedert juist. Dat voel je daar.” Zege kwam niet aanwaaien Toch kwam de zege niet aanwaaien. Weliswaar waren Zwitserland en Frankrijk scheutig met punten voor Nederland, maar van België kreeg ’De Troubadour’ slechts één puntje. Het zit de nu 69-jarige Kuhr nog steeds dwars. „Van België verwacht je toch dat je als buurland enige punten krijgt”, verzucht ze. „Dat is toch een beetje een ongeschreven regel. Maar meer zat er niet in omdat de Belgen wilden dat hun zanger, Louis Neefs, zou winnen. Ze vonden mij een te grote concurrent. Als we maar een extra puntje hadden gekregen, was Nederland de enige winnaar geweest.” In de volkswijk in Eindhoven waar de familie Kuhr de puntentelling op televisie volgde, konden ze de spanning amper aan. „Mijn moeder en mijn zus konden de puntentelling niet verdragen. Ze zijn met hun buik op bed gaan liggen, totdat ze er zeker van waren dat ik had gewonnen.” ’Ze moesten me bijna een duwtje geven’ Want Nederland won. Wel moest de winst worden gedeeld met het Verenigd Koninkrijk, Spanje en Frankrijk. „Het is onwezenlijk als je wint. Ze moesten me bijna een duwtje geven om me het podium op te krijgen. Je leeft in een roes. Maar het was een prachtig moment. Dat je goud wint voor je land is heel bijzonder.” Dit jaar vindt het Eurovisie Songfestival plaats in Israël. Enkele maanden geleden werd in enkele landen opgeroepen tot een boycot vanwege de politieke situatie. Lenny heeft er enkele jaren gewoond en komt er nog steeds vijf keer per jaar. Haar dochters en kleinkinderen wonen in Tel Aviv. „Niet alleen muziek, maar ook sport, is zo universeel. Daar moet je geen strijdpunt van maken. Ik zie met mijn eigen ogen hoe mensen in het land verlangen naar vrede. De onnatuurlijke situatie in het land wordt door ego’s in stand gehouden. In Tel Aviv zie ik Arabieren en Joden gelukkig goed met elkaar omgaan. Het is mijn stad, een stad waar mensen zich vrij voelen.” ’Duncans lied vond ik meteen mooi’ Als we de bookmakers moeten geloven, heeft Nederland dit jaar opnieuw kans om de zege te pakken. Dit jaar reist de 25-jarige Duncan Laurence af naar Tel Aviv. „Ik vond zijn lied bij de eerste keer luisteren meteen al mooi. Ik moest in het begin van onze inzending aan Enya denken. Wel is het een erg opgepoetst nummer. Je hoort dat ze lang hebben gedaan over de productie.” Zondag wordt er bij de Nederlandse Eurovisie-zege van vijftig jaar geleden stilgestaan met een documentaire op NPO1. Vrijdag geeft de zangeres een optreden in het Muziekcentrum in haar eigen Eindhoven. „Het wordt een speciale avond. Er is een filmpje gemaakt. Mijn nieuwe album wordt gepresenteerd. En de jurk die ik in Madrid aan had, gemaakt door Frank Govers, zullen we laten zien. Ik denk dat ik hem nog pas. Ik heb nog steeds maat 38.”