Filmrecensie: ‘Leto’ ✭✭✭✭

De politieke situatie van die jaren is slechts het decor voor een film die vooral draait om de driehoeksverhouding tussen de zanger Mike Naumenko (Roman Bilyk), zijn vrouw Natasha (Irina Starshenbaum) en het jonge muzikale talent Viktor Tsoï (Teo Yoo). Dezelfde Tsoï die zou uitgroeien tot een Russische rocklegende.

Kirill Serebrennikov (The student) filmt de belevenissen van dit drietal en hun omgeving in zwart-wit, waarbij zijn vertelling meer leunt op de sfeer dan op een hecht doortimmerd verhaal. Natasha is erg gecharmeerd van de jonge Viktor, bekent zij haar echtgenoot en zou zelfs graag met hem zoenen. Mike steekt daar geen stokje voor. Want ‘love is in the air’.

Het is zomer - de letterlijke vertaling van ‘Leto’ - en alles kan en alles mag. Zelfs als het stringente Sovjet-regime weerbarstig blijkt en door de staat gecontroleerde optredens een tamme bedoening blijven. Want dan nog bieden de muziek en de fantasie een uitweg: in kleurrijke montages die Serebrennikovs duizend tinten grijs doorbreken. Bijvoorbeeld tijdens een met zwaar accent gezongen versie van Psycho killer, vrij naar The Talking Heads.

Serebrennikov, een openlijk criticus van Poetin, werd tijdens het filmen op onduidelijke gronden gearresteerd en monteerde Leto terwijl hij onder huisarrest stond. Dat in de roep om vrijheid van zijn personages ook zijn eigen stem doorklinkt, maakt deze film ook tot een persoonlijke hartenkreet.