Jo (100) liefdevolle mantelzorger van Aagje (93)

’Ik zou er niet aan moeten denken niet meer voor haar klaar te kunnen staan. Maar gelukkig ben ik fysiek en geestelijk nog prima in orde om dagelijks naar haar toe te gaan en haar brood te smeren, in stukjes te snijden en samen te eten. Met de hulp van mijn rollator lukt het me prima om mantelzorger voor haar te zijn.” Ik woon hier nu zo’n 23 jaar en ken Aagje ook al zolang. Het is een lieve vrouw die nu al ruim 20 jaar niet meer kan lopen. Vanaf die periode ben ik eigenlijk haar steun en toeverlaat. Natuurlijk heeft ze twee lieve zoons, maar die kunnen ook niet dag en nacht voor haar klaarstaan en ik doe het graag”, aldus de eeuweling. „Ik heb het zo geregeld dat de verzorgers mij als allereerste komen helpen. Zij kijken dan of ik wel wakker geworden ben”, lacht ze, „en helpen met het ’opstarten’ van de dag. Meestal vertrek ik dan tegen kwart voor acht naar Aagje. Vervolgens blijf ik de hele dag bij haar. Ik zet koffie en we kletsen wat tot de warme maaltijd wordt gebracht die we samen opeten. ’s Middags drinken we nog thee tot de broodmaaltijd die ik ook weer voor haar verzorg.” „Aan het einde van de middag gaat de televisie aan en kijken we samen naar Omroep MAX en wachten dan tot ons lievelingsprogramma GTST komt. Dat kijken we zolang we elkaar kennen vijf dagen per week. Laura Alberts is onze absolute favoriet. Ze speelt al vanaf het begin mee en ik moet zeggen dat die jongeren met hun probleempjes me steeds minder aanspreken. Maar ja, toch wil je weten hoe het verder gaat met iedereen in Meerdijk.” Uitvinding De jarige Leidse: „Ik voel me trouwens helemaal geen 100. In mijn hoofd ben ik nog 70 of 80 jaar. En volgens de dokter doe ik het nog goed. Ja, ik heb veel zien veranderen en nieuwe dingen zien ontstaan. Het meest bijzondere vind ik nog altijd de uitvinding van de televisie. Ik snap nog steeds niet dat je een stekker in het stopcontact stopt en je naar de andere kant van de wereld kunt kijken.” In haar sfeervolle appartement staan veel foto’s van haar overleden man. „Ja, hij is er bijna negen jaar geleden tussenuit gepiept. Maar ik ben zeer dankbaar voor de jaren die we samen zijn geweest. We zijn 73 jaar getrouwd geweest en hebben het heel erg goed gehad. David was elektricien en loodgieter en ik was al die jaren huisvrouw en vrijwilliger bij het Leger des Heils. Vroeger hielp ik mijn ouders in hun pension en ik heb mijn moeder en vader lang bijgestaan. Ik was toen ook al mantelzorger”, vat de jubilaris in vogelvlucht haar leven samen. Jacqueline van de Thuiszorg in het wooncentrum kijkt met respect naar de toewijding van de 100-jarige. „Iedere dag komt mevrouw Blansjaar hier om met veel liefde en geduld mevrouw Plugge te begeleiden met eten en haar gezelschap te bieden. Ja, het is uniek en dit heb ik niet eerder meegemaakt dat iemand hier in huis zo onvoorwaardelijk klaarstaat voor een ander. En dat op deze leeftijd. Je zou verwachten dat zij juist mantelzorg nodig zou hebben.” Blansjaar: „Ik vind het niet meer dan normaal. Dat doe je gewoon voor een ander die je lief is. Als ik het niet zou doen, dan kan Aagje niet meer op deze wijze zelfstandig wonen. En ze is geweldig gezelschap.” Tranen Vandaag wordt mevrouw Blansjaar in de bloemetjes gezet. „En dat is dan niet alleen omdat ze jarig is, maar vooral ook om wie ze is”, zegt mevrouw Plugge met betraande ogen. „Ze is mijn alles. Als Jo er niet zou zijn, was ik er vast ook niet meer. Ik ben haar oprecht voor eeuwig dankbaar...”