Partij Denk is tegen verplichte integratie

Ambitie is er genoeg bij de jonge partij Denk. Gisteren opende de organisatie officieel haar partijkantoor. Een groot, modern gebouw in hartje Rotterdam. Daarin is onder meer de eigen politieke academie voor jong talent gevestigd en het wetenschappelijk bureau van de partij. „De verrechtsing en verharding is begonnen in Rotterdam en zal in Rotterdam een halt worden toegeroepen”, zegt de strijdlustige partijvoorzitter Öztürk bij de opening.

Terwijl men zich aan het Binnenhof afvraagt of de twee voormalig PvdA-Kamerleden wel herkozen zullen worden, kijkt het duo veel verder. Zij denken volgend jaar vijf zetels te halen in de Kamer.

Öztürk belooft dat Denk vanaf nu aan elke verkiezing meedoet. Ook aan de provinciale, de Europese en de gemeenteraadsverkiezingen. Hij wil bij die laatste stembusgang zelfs in twintig tot vijfentwintig plaatsen meedoen.

De aanwezige aanhang, iets meer dan veertig mensen, blijkt ook ambitieus. Cafer Ulu (25) en Mohammed Hamid (18) krijgen eens per week les op de Denk Academie en willen graag de politiek in. „We voelen ons niet vertegenwoordigd”, zegt de ’driekwart Turkse’ ondernemer Ulu op de vraag waarom hij voor deze partij kiest. Wie hij bedoelt met ’we’? „Buitenlanders.”

Een enkeling van de aanwezigen is autochtoon. Een van hen is huisman Edwin Tepper (38), die teleurgesteld is in zijn vorige partij: GroenLinks. Wat de aanwezigen allemaal gemeen blijken te hebben, is hun antwoord op de vraag wat ze vinden van de Turkse president Erdogan, die een kritische krant overnam. Daar hebben de Denk-leden die ernaar worden gevraagd geen mening over, ze weten er te weinig van af. Bij andere partijen zou men, ook zonder specialistische kennis van Turkije, zeggen: van de vrije pers blijf je af. Dat blijkt niet het geval bij de Denk.

Kuzu en Öztürk willen in eerste instantie ook geen antwoord geven op de vraag. Ze zouden in de Turkse hoek worden gedrukt. Dit terwijl zij meermaals hebben laten zien verwantschap te hebben met de regering van Erdogan en zijn stemmers.

De Kamerleden weigeren de beknotting van de persvrijheid in Turkije te veroordelen. De net tot lijsttrekker benoemde Kuzu wil wel kwijt dat men vanuit Nederland niet ’zonder de context’ met de vinger kan wijzen richting Ankara.

De partij, die inmiddels 1300 leden heeft, is tegen gedwongen integratie. Nieuwkomers moeten gewoon worden geaccepteerd, vindt Denk.

Een supporter kan zich daar ogenschijnlijk erg goed in vinden. Hij woont hier veertig jaar, vertelt hij in ietwat gebrekkig Nederlands, en voelt zich niet geaccepteerd. Op zijn colbert draagt hij een speldje van de Turkse vlag. Waar de twee Kamerleden de band met Turkije en de regering daar in hun speeches vermijden en vragen van de media hierover ontlopen, is duidelijk dat de supporters goed weten waar Kuzu en Öztürk in deze kwestie staan.

„Erdogan heel goed”, zegt de man met het Turkse speldje, terwijl hij zijn duimen omhoog houdt. Hoe hij heet, kan helaas niet worden genoteerd. Campagneleider Ian van der Kooye, die ook al niets wil zeggen over de Turkse beknotting van de persvrijheid, maant De Telegraaf om te vertrekken. „Nu is het gedeelte voor leden”, zegt hij. Een andere journalist en een filmploeg van de IKON mogen echter nog wel binnen blijven.