Vragen aan de apotheker

09 feb. 2016 in BINNENLAND

Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ik hier een ode schreef aan mijn levensreddende muizenpilletje. Met het verontrustende nieuws van het Thyrax tekort eroverheen lijkt dit muizenpilletje ineens nog veel belangrijker dan het al was. Voor mij persoonlijk is er nog niets veranderd. Nog steeds haal ik 's morgens mijn eigen vertrouwde pilletje uit het vlinderdoosje van mijn moeder. Ik zeg bewust 'nog', want ook mijn pilletje zou zomaar eens verleden tijd kunnen zijn.

En in alle eerlijkheid verontrust me dat behoorlijk! Ik begrijp het ook niet. Toen de problemen met het Thyrax tekort begonnen, heb ik natuurlijk navraag gedaan bij mijn apotheek. Gelden de problemen met Thyrax ook voor de Euthyrox-gebruikers? En wat als al die 350.000 Thyraxgebruikers massaal overstappen op andere merken, komt dan de bevoorrading van Euthyrox ook in het gedrang? Met een volmondig 'nee hoor mevrouw, u hoeft zich geen zorgen te maken want Merck anticipeert wel op deze probelemen met Thyrax' werd mijn vraag beantwoord. Gerustgesteld keerde ik huiswaarts.

'Geen paniek'

Nog geen paar dagen later klonken de eerste geluiden over een tekort aan Euthyrox. Inderdaad, doordat Thyraxgebruikers massaaal overstapten. Natuurlijk heeft de febrikant hier niet op kunnen anticiperen. 'Geen paniek', luidde het vanuit Den Haag en de media. 'Er komt een Franse, volledige identieke variant op de markt'. Daar moeten we op vertrouwen, denk ik. En als blijkt dat het anders is, is deze Franse variant altijd nog beter dan niets. Twee positieve gedachten waar ik volledig achter sta. Waarom!?

En toch snap ik het niet. Waarom is er niet voldoende Nederlandse voorraad? Waarom leveren apotheken in het gehele land goedkopere paralelimport vanuit Roemenië en Polen aan de Nederlandse klanten? En hoe worden ze dan vervolgens door de zorgverzekering gedeclareerd, want de kosten voor importmedicijnen zijn toch lager? Waarom zeggen de apothekers dat ze verplicht zijn om paralelimport mee te geven aan de patiënt? Verplicht door wie? Ben ik nu dwars als ik zeg dat ik liever het zekere voor het onzekere neem en niet wil wisselen als dat niet nodig is?

Vier jaar na de schildklierkanker ben ik eindelijk bijna stabiel. Zal ik straks misschien weer in een vrije val belanden? Dat betekent dat ik na de schildklierkanker wéér thuis kan komen te zitten als gevolg van deze ziekte. Hoe leg ik dat mijn werkgever uit?

Het waarom puzzelt me. Geloof me, ik zou niet graag in de schoenen staan van de apotheker. Die hebben heel wat ellende over zich heen gekregen de laatste tijd. Oneerlijk, het is immers niet hun schuld dat Aspen de fabriek heeft verplaatst zonder zich druk te maken over eventuele gevolgen. Maar los van de schuldvraag zoek ik naar antwoorden én een veilige overstap die me niet verder van de regen in de drup gaat brengen.

Steun de schildklierpatiënt en teken de petitie