De brief

"Samengedrukt tegen de knie van een andere reiziger, met man en macht proberend de handgreep vast te houden in mijn overvolle trein richting Londen, werd mijn reis opeens nog slechter toen een herkenbare geur mijn neus bereikte. Het was (…) een lucht die moeders van over de hele wereld direct herkennen: babypoep.

Ik volgde mijn neus en speurde door de mensenmassa om een goed geklede, 30-nog-wat moeder te zien die onbeschaamd de luier van haar kind verschoonde op haar schoot, terwijl ze samengeperst zat op een driezitsbank. Om haar heen wriemelden mannen en vrouwen in werkkleding ongemakkelijk met hun kranten, en keken elkaar met opgetrokken wenkbrauwen aan.

De moeder, echter, bleef nonchalant de billen van haar kind afvegen, verving de luier, deed de vieze luier in een zak en stopte die in een designer babytas.

Op geen enkel moment vertoonde ze een schuldbewuste of verontschuldigende glimlach, ook was er geen greintje erkenning van het feit dat ze zich bewust was van wat andere passagiers te verduren hadden."

Schaam je!

Toen Bradford haar verbazing uitte over wat haar zojuist was overkomen, reageerden collega's en vrienden – tot haar grote ontsteltenis – niet al te begripvol op haar klacht. "Schaam je!", had een collega gezegd. Zijns inziens had Bradford, zelf moeder, sympathie moeten tonen voor deze moeder.

Wat vinden jullie? Heeft Bradford een punt of snap je haar collega beter? Wat zouden als moeders in een situatie doen waarbij je in een overvolle trein zit en je kind vieze luier heeft? Praat mee!