Chaos

Goed, heb ik alles? Ik moet als de wiedeweerga vertrekken voor een afspraak en daarna direct door naar SBS. Kleding voor vanavond? Portemonnee? Sleutels? Telefoon? Ai, waar is mijn telefoon? Niet op tafel, niet op het aanrecht, niet in mijn tas… help waar is dat ding?! Ha slimpie, in mijn hand! Hoe dom kun je zijn? Maar dan ben ik er klaar voor. Ik sta al met mijn jas aan en de deurklink in mijn hand als ik voel dat er toch nog iets niet klopt. Onderzoekend glijdt mijn blik naar beneden…. aaah, ik sta nog op mijn sokken! Dat is waar ook, ik kon mijn enkellaarsjes niet vinden en na een zenuwslopende zoektocht van vliering tot kelder had ik mijn hoop gevestigd op een wonder. Misschien dat ik ze zomaar spontaan zou tegenkomen als ik verderging met mijn ochtendritueel. Wie weet liggen ze in de wasmand, de broodtrommel of per abuis in de vaatwasser.

Je kunt de normaalste dingen soms op de raarste plekken aantreffen. Ik dacht mijn chaotische inborst goed te hebben aangepakt door een enorme wandkast van drie meter hoog aan te schaffen, maar de twintig vakken in deze kast drijven me eerder tot waanzin. Om al die deurtjes open te klikken moet ik een ochtend vrij nemen.

De rommeltjes in huis zijn misschien minder geworden, maar achter die deurtjes is het een slagveld. En nog altijd ben ik de gekste dingen kwijt. Zo heb ik een keer een sjoelbak gekocht voor mijn nichtjes en neefjes. Toch niet een voorwerp dat je makkelijk over het hoofd ziet. Maar ik heb werkelijk het hele huis omgekeerd om dat kreng te vinden en tot nu toe zonder resultaat. Ik kan dat niet uitstaan. Hoe vaak heb ik niet meegemaakt dat ik honderd keer iets ben tegengekomen, steeds heb gedacht “onthouden dat het HIER ligt” en dat het me op het moment suprême echt niet te binnen wil schieten.

Zo ben ik de accu van mijn fototoestel kwijt, mijn lievelingsoorbellen met de kleine hartjes en de poffertjespan. Werkelijk waar, geen idee waar die spullen blijven. Om nog maar te zwijgen van de briefjes, bonnetjes, uitnodigingen, bankafschriften en andere administratieve rompslomp die overal rondslingert. Stapels papieren en formulieren hopen zich op tafelhoeken en stoelzittingen op. Natuurlijk wil ik de vriendin die laatst is bevallen graag een kaartje sturen. En ik wéét dat ik haar adres ergens heb opgekrabbeld en het geboortekaartje moet ook ergens liggen, maar ik denk dat ik sneller een gezamenlijke vriendin kan bellen dan ernaar op zoek gaan.

Ik doe echt mijn best om alles netjes te ordenen maar er is geen beginnen aan. Er komt blijkbaar meer mijn huis in dan ik kan verwerken. Hoe doen andere mensen dat toch? Gooien ze meer weg? Zijn ze de hele dag aan het sorteren? Hebben ze een opruimcoach die het klusje achter de schermen voor ze klaart? Ik weet het niet. Maar ik weet wél ineens weer waar mijn enkellaarsjes liggen. Op kousenvoeten trippel ik naar mijn auto. Ja hoor, daar liggen ze in een plastic zakje op de achterbank. Gelukkig, dan kan ik nu eindelijk vertrekken. Maar wacht even, waar is nu mijn autosleutel..?!