Vandaag is...

Ik ben nogal fan van de kleur rood. Ik heb een rode fiets, tuinstoel, koelkast, koffer, dekbed, jurk, laarzen, jas, boekenkast, bikini en tas, en ik heb jaren rondgereden in een knalrode mini. Je zou daaruit kunnen concluderen dat ik graag opval. Hm, meer nog word ik gewoon vrolijk van die kleur. Niet dat alledaagse grijs, saaie zwart of veilige blauw, maar knallen met die hap. Geen kleur die zo de aandacht trekt en zo’n krachtige symboliek heeft. Van haat tot liefde. Van gevaar tot verbondenheid. En natuurlijk: seks. Uit Amerikaans onderzoek blijkt dat vrouwen vaker rode kleding dragen als ze maandelijks op het hoogtepunt zijn van hun vruchtbaarheid. Blijkbaar nodigen we onbewust mannen dan uit om seks met ons te hebben. En het werkt, want mannen vallen eerder op vrouwen die rood dragen. Een rode jurk trek ik niet zozeer aan wanneer ik seks wil, maar als ik krachtig wil overkomen. Het is een statement. Hier ben ik, kijk naar mij. Toen ik mijn contract ondertekende bij SBS bijvoorbeeld droeg ik mijn favoriete rode jurk. Maar de kleur is ook een risico: op de een of andere manier wordt in rood alles uitvergroot. Mijn borsten lijken ineens enorm – daar zit ik niet op te wachten – en mijn dijen trouwens ook: gigantisch. Voel ik me onzeker of heb ik een slechte nacht gehad, dan slaat rood subiet dood. Mijn moeder belde me eens op na een uitzending waarin ik met een griepje onder de leden en in het rood gestoken had staan presenteren: “Kind, wat is er met jou aan de hand? Je lijkt wel een wandelend lijk.” Mijn voorkeur voor de uitgesproken kleur is pas van de laatste jaren. Lange tijd liep ik met een grote boog om alles heen wat rood was. Jeugdtraumaatje. Als 15-jarige werkte ik in het weekend voor een modeketen en de bedrijfskleding was een, jawel, rode blouse. Vreselijk vond ik het shirt dat meer weg had van een tweepersoons tent. Zelfs maatje small kwam tot mijn knieën. Hoe ik ook mijn best deed met haar en make-up, ik bleef er uitzien als een ziek vogeltje. De kleur was het net niet, de stof was te stijf en kriebelde. Na drie jaar verplicht voor gek lopen heb ik de rode lap ritueel verbrand en een ander bijbaantje gezocht. Tot mijn ontzetting hadden ze in de pizzeria waar ik vervolgens solliciteerde ook rode shirts aan. Van die lelijke, hooggesloten met in witte letters over de borst: Pizza Portobello. De ‘o’ viel er net af bij de meeste meisjes, waardoor je onbewust op zoek ging naar waar-ie was gebleven. Een half jaar heb ik zo rondgelopen en toen kreeg ik, halleluja, een baantje in een restaurant waar ik mijn eigen – zwarte – kleding mocht dragen. Ik heb er wel een tic aan overgehouden, want bij elke winkel die ik binnenstap check ik meteen de bedrijfskleding. Ik heb echt medelijden met de meisjes van Media Markt in hun lelijke, slecht gestreken rode overhemd. Zie ze daar nou schuiven met hun witte stap-bekkies. Maakt niet uit hoe rood ze dat hemd maken, aantrekkelijk zal het nooit worden. Daar helpt zelfs geen cyclus meer aan.