Genante momenten
Marina van der Wal is puberdeskundige en moeder van twee zoons (20 en 18), Marjolein Hurkmans is journalist en heeft drie pubers thuis (19, 17, 14). Regelmatig trekken ze samen een fles wijn open om samen te kunnen huilen over alles wat ze meemaken. Meestal van het lachen, soms ook van ellende.
Lees hier Marjolein's eerste brief aan Marina
Lieve Marjolein,
Ja, dat is knap stom, je dochter koppelen aan een droomprins die haar zal meevoeren naar zijn kasteel op Vlieland! Weet je wel hoeveel kilometer dat rijden is! Het wordt duidelijk tijd dat je die wodka-tonics in de kroeg om de hoek gaat drinken; bij jullie in de buurt moet er toch ook iets van wat er op een prins lijkt rondlopen? En dat je actief op zoek bent daar de perfecte match: ach, je brengt een oude gewoonte weer tot leven: gearrangeerde huwelijken bleken in het stenen tijdperk prima te werken!
Denk jij ook niet dat er een moment gaat komen dat de kinderen-van-deze-tijd een App gaat ontwikkelen waarmee ze hun ouders tijdelijk kunnen blokken op hun mobieltje? Zodat we ze niet meer kunnen storen met onze goedbedoelde raad, adviezen en vooral zorgzaamheid. Dat ze niet meer met het schaamrood op de kaken hoeven uit te leggen dat het ‘gewoon maar hun moeder is’, die een stevige zoenpartij volkomen doodslaat. Je kunt natuurlijk ook uit eigen lijfsbehoud de volgende keer het nummer van dochterlief (tijdelijk) uit je mobieltje verwijderen. Misschien dat dat helpt?
Het legenestsyndroom is afschuwelijk. Het voelt als rouw. Terwijl ik ook wel weet dat hij (bijna) elk weekend naar huis komt. En dat intern je opleiding volgen niet betekent ‘uit het oog en uit het hart’. Maar toch... mijn eerstgeborene, het kind dat van mij een moeder maakte, stapt op een maandagochtend op de trein en start daarmee een heel nieuwe periode in ons leven.
Gehuild heb ik. Nee, gebrúld. Zo’n ‘dikke tranen en snottebellen-huilbui’. En dat alles onder een YouTube-filmpje van Brigitte Kaandorp die geweldig zingt over een moeder die haar kind uitzwaait. Dat ze zich het liefste op de grond zou willen werpen als een warmbloedige Portugese. Maar dat wij, saaie, afgemeten Hollanders zo’n moment afdoen met een ‘dag schat!’ Twee jaar heb ik hem aan z’n enkels vastgehouden. Met een stompzinnig advies als ‘eerst een HBO-opleiding afmaken en dan mag je jouw droom in vervulling laten gaan’. Dom natuurlijk. Dromen laten zich niet vangen in regeltjes van een moeder. Dromen moeten geleefd worden. En daarom heb ik niet gehuild toen hij het pand verliet. Ik heb vooral heel onverstandig over straat ‘dag schat!’ geroepen. En nog een keer ‘dag schat!’. En daarna - ik geef het toe - heb ik het nóg een keer heel, heel hard achter hem aan geroepen ‘dag schat!’. Aan zijn strakke rug zag ik dat hij het genant vond. Even genant als een dochter een sms-je van haar moeder over een wodka-droomprins vindt.
Zeg, zouden die twee... SMS jij of zal ik dat doen?
Kus! Marina
Volgende week schrijft Marjolein terug. Hier alvast een voorproefje:
"Man heeft ooit onze oudste (toen 12) opgehaald en moest twee uur rijden met alle ramen open. Anders was ie van zijn stokje gegaan van de stank die het kind verspreidde." Waarom het kind zo meurde en wat er de gevolgen van waren, leest u volgende week op onze site
Meer weten over Marina? Kijk hier!
