Dus toen Meet and Eat Haarlem vroeg of er twee vluchtelingen een avondje mochten mee-eten, zei ik meteen ja. Gezellig. Multicultureel ook. En goed voor de opvoeding bovendien: kijk, er zijn dus mensen die echt een rottig leven hebben. Dus nou niet meer zeuren over dat puistje op je kin of die vervelende gymles.

Geen Hollandse pot!

Er kwam een mail met instructies. Of ik zo vriendelijk wilde zijn om niet in gala aan het diner te verschijnen, dat alcohol aanbieden niet gewaardeerd zou worden, dat de visite waarschijnlijk geen Engels zou spreken maar dat we met gebaren en Google Translate ook best een eind konden komen.

Verdere waarschuwingen: niet vragen naar de gruwelijkheden die ze hadden meegemaakt, een handdruk was prima maar verder liever geen lijfelijk contact en dat Hollandse pot en varkensvlees op tafel een slecht idee zou zijn. De organisatie deed ook menusuggesties: wereldgerechten van een zeker bedrijf met een gezellig biggetje op de verpakking. Ik haakte bijna af. Zo'n pakjesmaaltijd doe ik mijn ergste vijand nog niet aan. Laat staan een arme vluchteling die zijn dagelijks bestaan slijt op een veldbedje.

Alles halal

Vol overgave verdiepte ik me in de Syrische keuken, ik kocht me een slag in de rondte bij de Turkse winkel. (aanrader, maar dat heb ik al eerder gezegd. Betere kwaliteit en stukken betaalbaarder dan de gemiddelde supermarkt) en stond een dag van te voren al te braden en te stoven: lamsstoofpot, linzen, mangosalade, yoghurtdip, humus; alles halal. En dadels op tafel natuurlijk. Dat zijn ze thuis zo gewend. Ik nodigde voor de zekerheid de Syrische vriendin van Dochter uit. Dan konden ze tenminste met iemand praten.

'De vluchtelingen zijn op'

Om 18.00 uur mochten we ze op gaan halen. En daar stonden we dan. Met nog zo'n 10 andere gastvrije Nederlanders. 'Ja sorry', zei de mevrouw van de organisatie, 'de vluchtelingen zijn even op. We hebben ze een uitnodiging in het Arabisch gestuurd, maar misschien klopte de vertaling wel niet  en hebben ze het niet begrepen.' Een jonge vader stortte ter plekke in: 'Ik sta al vanaf drie uur in de keuken', zei hij, 'ik heb jonge kinderen. Ik kan nu echt niet zonder vluchteling thuis komen.' Afijn, er werd een nieuwe lading aangevoerd. We grepen net naast de twee giechelende moslima's die bij de opgeluchte vader in de auto stapten. Of drie mensen ook welkom waren, vroeg de mevrouw. We waren allang blij.

Een biertje graag

En zo kwamen Joy, Richard en Edwin bij ons aan tafel. De eerste twee uit Nigeria, de laatste uit Ghana. Wat ze wilden drinken? 'Nou een biertje graag.' Gelukkig was dochters verkering bereid even naar de supermarkt te rennen, want ik had natuurlijk alleen brave sapjes en cola ingekocht. Handen- en voetentaal was niet nodig, ze spraken alle drie perfect Engels. Edwin was na drie maanden zelfs al een behoorlijke mondvol Nederlands machtig. 'Et is ier eel ezelli', zei hij vrolijk toen dat eerste pilsje erin zat.

Vliegtuig

Het werd een genoeglijke avond. We voelden enorm mee toen Richard en Joy vertelden over hun voettocht door de Sahara, de skeletten die ze onderweg zagen liggen. 'En soms iemand die nog net niet dood was en smeekte om water dat we hem niet konden geven want dan zouden we zelf sterven.' De vluchtelingenproblematiek kwam even heel dichtbij. Edwin, de meest charismatische van de drie, was trouwens gewoon met het vliegtuig gekomen.

Extra knuffel

Het Schone Kind pakte uiteindelijk zijn gitaar erbij en leerde onze gasten een paar akkoorden. Ze waren zelf meer rappers, zeiden ze waarna er een potje gefreestyled werd. Joy en Dochter praatten over mannen in het algemeen en die van hen in het bijzonder. Edwin memoreerde het geroosterde varkensvlees uit de goede tijd in Ghana waar hij als kok had gewerkt en bij het afscheid werden we allemaal in de houdgreep genomen.

Joy kwam nog drie keer terug voor een extra knuffel. 'Kom gerust nog eens langs', zeiden we. We hadden er een hard hoofd in. Want of deze drie blijmoedige mensen ondanks hun bagage mogen blijven, is de vraag natuurlijk. Ghana en Nigeria, is het daar wel gevaarlijk genoeg? Ik weet dat Nederland niet van elastiek is. We kunnen niet iedereen opnemen. Maar kunnen we niet een uitzondering maken voor dit drietal? Gewoon, omdat ze zo leuk zijn? Serieus, ik ken Nederlanders die stukken minder gezellig zijn dan onze drie knuffelvluchtelingen. Van mij mogen ze blijven. De dadels hadden ze niet aangeraakt. Het waren ook eigenlijk meer jongens van de gestampte pot. Volgende keer maak ik gewoon boerenkool met worst.

Recept boerenkool met worst

Nodig

• 1 chorizo
• kilo iets kruimige aardappelen
• pakje kruidenkaas
• 2 rode paprika's
• boter
• 600 gram boerenkool
• 2 rookworsten

Bereiden

Aardappelen schillen en in stukken snijden. In een pan met water doen en de boerenkool er bovenop leggen. Tien minuten laten stoven. Worst bovenop de boerenkool leggen en nog eens vijftien minuten zacht laten gaar stoven. Ondertussen de chorizo in blokjes snijden en in een droge koekenpan zacht laten uitbakken tot ze knapperig worden. Snijd de paprika in dunne reepjes, smelt een klont boter in een pan en laat de paprika (ook op zacht vuur) zacht en zoet worden.

Haal de worst uit de pan en giet de aardappelen en de kool af. Roer door elkaar, voeg het bakje kruidenkaas toe en stamp met een pureestamper de boel door elkaar. Voeg eventueel boter toe als de stamppot niet smeuïg genoeg is naar je zin. Maak op smaak met peper en zout. Schep de chorizo door de stamppot. Serveer met de rookworst en de gestoofde paprika.

De wekelijkse VROUW nieuwsbrief in je inbox? Schrijf je in >>