Receptenblind

Ik ben niet zo’n koker. Ja, ik kook natuurlijk wel, maar dan basic: groente, vlees, aardappelen. Ik ben tamelijk bedreven in het maken van lekkere salades, en ik wil ook nog weleens fajita’s in elkaar draaien met zelfgemaakte guacamole. Maar veel ingewikkelder moet het niet worden, en ik moet het al helemáál niet ergens uit af-lezen. Sommige mensen zijn woordblind; ik ben receptenblind. Hoewel ik toch echt geen moeite heb met begrijpend lezen, lijkt het wel of ik een blokkade heb voor recepten. Ik moet ze altijd drie keer nalezen: vier minuten roerbakken met dit maar eerst nog zonder dat, en dan na 2 minuten de helft van dat ene mengen met dat andere, en dat dan erbij doen – of was het nou anders-om? Vaak zitten er ook ingrediënten bij waar ik a) nog nooit van heb gehoord, die ik b) op zeker niet in huis heb en die c) bij mij in Muiderberg ook niet voor het oprapen liggen. Dan neem ik maar iets waarvan ik denk dat het ongeveer hetzelfde is. Daardoor hebben mijn kookkunsten een overeenkomst met datingsites: het resultaat lijkt meestal níet op de foto. Toen ik vorige maand jarig was, kreeg ik van de Boulevard-redactie NOPI, het nieuwste kookboek van chefkok Ottolenghi. Natuurlijk had ik al eens van deze man gehoord, maar serieus: ik dacht dat hij Otto Lenghi heette. Wist ik veel. Zijn voornaam blijkt Yotam te zijn. NOPI is ’t Londense sterrenrestaurant waar deze Ottolenghi kookt, dus ik had al zo’n vermoeden dat het geen gemakkelijk kookboek zou zijn. En inderdaad. Yotam wil bijvoorbeeld dat ik mijn geroosterde eendenborst opdien met hazelnoot-bierboter, en hij houdt ook van za’atar en sumac. Gelukkig staat erbij dat je de freekeh eventueel kunt vervangen door parelgort. Aha. Joh. Géén idee. Het is een prachtig boek met schitterende foto’s, en het water loopt me in de mond. Maar sorry, ik blader NOPI door als een reiscatalogus voor gletsjerexcursies. Hartstikke leuk en indrukwekkend, maar ik ga het nooit doen. Ik zag laatst een keukenschort waar op stond: Cooking is love made visible, koken is zichtbaar gemaakte liefde. Ik mag hopen van niet. Zo’n ingezakte pudding wil ik niet op mijn geweten hebben. Maar (en nu komt het happy end aan deze toch ietwat treurige column) er is zich een grote verandering in mijn leven aan het voltrekken. Sinds twee maanden krijgen wij namelijk voor drie dagen in de week een maaltijdbox thuisbezorgd. Ideetje van Richard. En weet je wat het fijne is? Alle ingrediënten zitten er al bij. Ik denk namelijk niet zo snel: laat ik vanavond eens bataat nemen, besengek, heekfilet of labne. Maar nu hoef ik het alleen maar uit de doos te halen. Vers van de pers. De recepten zijn idiotproof, en nog gaan ze me niet allemaal even makkelijk af. Dan staat er: ‘Giet de aardappels af…’ – en hóppa! – en dan lees ik pas: ‘…en bewaar een deel van het kookvocht.’ Maar goed. Ik verbaas mezelf met die maaltijdboxen; het is echt geweldig om eens iets anders op tafel te kunnen zetten.En hoe het ook uitpakt – mijn hond heeft mijn kookkunsten sowieso altijd lekker gevonden. Lees meer columns van Daphne Deckers: Pakjesavond Superkrachten Erotiek Parisienne Vallende blaadjes Ouija Gebruikers Ongelooflijk Zombificatie Oermens Getalenteerd Robotisering Ouder en wijzer Pubers Okselhaar RRI Deze is voor jou Zwoele zomer Podofobie Adem in, adem uit Romantisch Parijs Schoolreisje Duizend jaar Vrouwenvoetbal Mijn drie vrouwen Op de fiets Favoritisme Weemoed Condooms Autostrijd Pillen Horloge Hallo ober! Kraai Wat draag je? Instagram Zes minuten Legaal-illegaal Cafe Karma Tijd vliegt... Je bent wat je eet Vader en dochter