Parijs is en blijft speciaal

Parijs is heel speciaal, zo lees ik uit alle reacties. En het doet velen pijn om te zien hoe de stad is verwond door terroristen: “Mijn hart huilt momenteel,” schrijft Anke Minnee, lerares Frans. En zij is niet de enige. Allemaal hoopt u dat deze unieke metropool zichzelf weer hervindt en opricht. Zodat ook anderen er weer heel mooie herinneringen kunnen opdoen! Zoals Anke dus, die ooit van een haar onbekende Parijse heer een prachtige compliment ontving: ‘Madame, le soleil est déjá couché mais il y a toujours du soleil dans vos yeux’. Oftewel: ‘mevrouw, de zon is al onder maar er is nog steeds zon in uw ogen’. Dat zie ik een Nederlandse man nog niet zo snel zeggen. Anke (lerares Frans dus!) raadt wel iedereen aan deze taal te leren omdat je anders de kans loopt zulke mooie complimenten te moeten missen… Conny Tordeux woont inmiddels al weer jaren in de Franse hoofdstad en vond hier haar grote liefde. “Met een Engelse en een Belgische vriendin ging ik op 14 juli 1989 naar Parijs, naar de Place de la Bastille. Er waren duizenden mensen aanwezig want het was 200 jaar geleden dat de revolutie was begonnen. Het standbeeld van de Bastille was vol met mensen. Ikzelf en m'n vriendinnen wilden er ook graag opstaan.” “Een leuke Fransman sprong naar beneden en hielp ons. Een jaar later ben ik met hem getrouwd. Jarenlang zijn we nog met 14 juli op het standbeeld bij de Bastille geklommen! We hebben samen drie kinderen die Frans én Nederlands spreken,” schrijft Conny. Wij kijken nu met grote ogen naar al het militaire vertoon in de Belgische en Franse straten, maar Georges en Truus Engels herinneren zich nog heel goed de aanwezigheid van tanks in de straten van Parijs: “In april 1961. Algerijns-Franse generaals wilden een coupe plegen om de regering De Gaulle omver te werpen.” Georges en Truus kwamen overigens bijna niet terug naar huis want er was een spoorwegstaking. Sommige dingen blijven altijd hetzelfde. De reactie van Lyanne Verpaalen hield mij enige tijd bezig. Zij bezit, heel romantisch, een kleine chocolaterie in het hart van het multiculturele, maar volgens Lyanne volledig verbroederde achttiende arrondissement. “In Chocolaterie de Lyanne komen joden, moslims en katholieken, Fransen, Algerijnen en Chinezen een chocolaatje proeven om vervolgens de deur uit te gaan met een rood tasje koopwaar.” En nu komt het: “Verdwaalde toeristen komen er ook weleens binnen. Nederlanders die tegen elkaar fluisteren dat ze wel gaan proeven, maar niet zoveel willen betalen voor zo’n klein zakje. Niet vermoedend dat de eigenaresse hun onderonsje begrijpt. Bij het weggaan roepen ze dan nog even ‘ooievaar’ tegen de verkoopster….” Ooievaar? Ik bedacht nog even dat Lyanne misschien gezegend was met heel lange benen. Ach nee: ‘Au revoir!’ natuurlijk! Maar dan op z’n Nederlands. Heel frappant dat voor velen van u, jong én oud, Parijs de bestemming van de eerste echte vakantie-met-vrienden was. Ver weg maar toch behapbaar en je bent zo weer thuis. Corrie en Ron Hoogeveen bij voorbeeld: ze reizen nu de hele wereld over maar die ‘vijf dagen Parijs’ van heel vroeger zitten in hun geheugen gebakken. De hoteleigenaar die op John Cleese leek en a la Fawlty Towers bij het uitserveren van de eend ‘kwek kwek’ riep. “Veel indruk maakte het graf van Jim Morrison op Pere Lachaise. Een heel eenvoudig steentje met een zeer eenvoudige tekst. Dit had op ons een enorme impact; niemand had zich toen gerealiseerd dat dit ooit een enorme bedevaartplaats zou worden.” Ook Hanny van Eekelen ging met haar kersverse liefde voor het eerst naar Parijs, en vanuit die stad stuurden ze op 16 juli 1961 hun verlovingskaartje met de tekst: ‘Sous le ciel de Paris: verloofd….’ Wij hadden daar een klein hotel met een kamer voor een nacht, en precies negen maanden later werd onze dochter geboren. Een cadeau uit Parijs! Vijftig jaar later hebben we er nog samen die verlovingsdag gevierd.” Helaas is de man van Hanny daarna overleden. Maar bij de afscheidsdienst werd het lied ‘Sous le ciel de Paris’ gespeeld.