Het had de dag van mijn dertigste chemokuur in zeven maanden moeten worden. De ultieme afsluiter op een gigantische reeks kuren. Het moment waarop je de vlag op het topje van de Mount Everest mag plaatsen. Maar dat werd het niet. Vorige week vrijdag bleken mijn trombocyten (bloedplaatjes) ineens zwaar gedaald te zijn. Voor het eerst in mijn chemo-geschiedenis. Dat is een risico, omdat trombocyten verantwoordelijk zijn voor de stolling van ons bloed.

Fikse dosis positiviteit

Toch ging ik vol goede moed en gewapend met een fikse dosis positiviteit het weekend in. Mijn toch al gezonde menu kreeg een extra dosis groenvoer, omdat dit een gunstige uitwerking zou kunnen hebben op die beruchte bloedplaatjes. Dus tussendoor knabbelde ik vol enthousiasme op extra spinazie, boerenkool, sla, etc. Helaas tevergeefs. Want in plaats van gestegen, bleken de trombocyten een verdere daling in te hebben gezet. Mijn HB (hemaglobine) daarentegen, was – mede dankzij een bloedtransfusie- die van “een jonge godin”, zoals één van mijn lieftallige verpleegkundigen glimlachend mededeelde. Genoeg rare “kanker vaktaal”, waar het allemaal op neer kwam was die gemiste 30 chemo. Dat euforische moment was weg. Foetsie. Niks meer aan te doen. Basta.

Ijzig stil in een bed

Gelukkig heb ik een droomteam aan artsen en verpleegkundigen om mij heen, dus binnen no time stond mijn radiotherapeut naast me. Met een ijzersterke lach en een blik van “alles komt goed”, wist ze mij binnen luttele seconden te overtuigen van het feit dat dit niet de ijsschots versus de Titanic hoeft te betekenen. Vijf chemo’s is voor deze behandeling het minimum en die heb ik achter de rug. Zes is het streven. Nu hou ik van het streven, maar niet tegen wil en dank. Wanneer u dit leest, lig ik ijzig stil in een bed. Het is immers woensdag en dat is de dag van mijn tweede Brachy behandeling. De term voor inwendige bestraling. Een behandeling waarvoor je allereerst onder narcose gaat, om vervolgens later op de dag de daadwerkelijke bestraling te ondergaan. Hoewel het in eerste instantie ietwat riekt naar Middeleeuwse martelpraktijken, moet ik toegeven dat tot nu toe deze beruchte behandeling tegelijkertijd evenveel mee, als tegen is gevallen. Leuk is anders, maar het kan vast erger.

Door naar de top

Terug naar die bergtop. Wellicht mag ik hem volgende week alsnog plaatsen, die vlag. Misschien ook niet. Ik merk mijn innerlijke debat tussen de frustratie en het kinderlijke genoegen in die haring. Die haring die op de “verboden te eten” lijst stond bij deze laatste chemokuur. Dit omdat vette vis de werking van deze chemo kan belemmeren. Ineens is die haring het lekkerste dat ik ooit gegeten heb. Want soms moet je je niet blind staren op die vlag die je zo nodig op de top van die berg wil zetten. Relativeren, doorgaan en zoeken naar de duizend redenen waarom dat beroemde glas dan toch half vol in plaats van half leeg blijkt te zijn. Geen slingers en ballonnen. Geen taart en feest. Geen ‘grande chemo finale’ deze week. Maar wel vis. Vette vis. Een extra vrije dag, geen 2 liter vocht via het infuus, geen tien keer wegen (hoort ook bij deze chemo) en geen ziekenhuispiepjes. Twee kwispelende honden, een hele middag de tijd om illustraties te maken (mijn nieuwste hobby), films te kijken en een blog te schrijven. En gerookte wilde zalm te eten. En stokbrood.

Ik voel me net een spijbelende puber. Dat gevoel wil ik vangen, vasthouden en genieten van die tussenstop op weg naar de top. Ik glimlach rebels en denk terug aan een eerdere column. Fuck cencar! Zo, dat is er uit. Fijn. Nu door, door naar de top. Kom maar op met die Brachy. Dan strepen we die ook weer af. De eindstreep is in zicht. Toch is het de route die soms heel even vraagt om stilstand. Niet als achteruitgang, maar als moment van bezinning, want die vlag kan maar één keer met stok en al aan die top geprikt worden.

Over Odette

Al jaren runt Odette Schoonenberg samen met haar zakenpartner en tv-persoonlijkheid Thijs Willekes het succesvolle PR-bureau So PR. Wanneer zij gediagnosticeerd wordt met maar liefst drie totaal verschillende kankersoorten, probeert zij haar reputatie als 'boeddhist op hoge hakken' niet alleen waar te maken, maar gaat tevens glimlachend de strijd aan met het nog altijd heersende stigma rondom kanker. Op VROUW.nl blogt ze elke woensdag over die strijd.

De wekelijkse VROUW nieuwsbrief in je inbox? Schrijf je in >>