Voor ik begin aan mijn verhaal, vraag ik je mijn profielfoto eens te bestuderen. Ik denk dat je mijn bos blonde krullen niet kan missen? Er is een tijd geweest dat ik mijn haar elke dag stijl maakte met een stijltang. De krullende lokken ben ik nu heel blij mee, maar vroeger vond ik ze vreselijk. Wat wilde ik graag stijl haar. Het allerliefste zo glad mogelijke. Geen plukken haar die pluizen en weerbarstig alle kanten op springen. Gek eigenlijk hè? Dat je juist altijd datgene wil wat je juist niet hebt of wat er niet is.

Hardnekkige krullen

Krullen dus, tot ik kennis maakte met het leed dat stijltang heet. Dat was het echt. In de eerste plaats voor mijn haar. Ik had zo’n hele goeie. Een tang die wel honderdtachtig graden warm werd en de golven in je haar als sneeuw voor de zon liet verdwijnen. Bijna dan. Ik ben gezegend met nog al hardnekkige krullen. Dat betekende niet eenmaal maar soms wel twee of zelfs drie keer over mijn haar. Natuurlijk had ik ook zo’n goede en vooral dure olie, maar met zoveel hittegeweld maakt dat echt niets meer uit. Van mijn ooit zo volle bos haar was na jarenlang dit ritueel herhalen, niet veel meer over. Dat verzeker ik je. Eeuwig zonde natuurlijk, dat realiseer ik me nu ook wel.

Tikkende tijdbom

Ik ben af en toe een tikkeltje dwangmatig. Dat uit zich vooral in het obsessief controleren van het gas. Heb ik de pitten wel uitgedraaid? Ik weet niet hoe vaak ik er wel niet voor terug naar huis ben gefietst, gelopen of gereden. Vaak in ieder geval. Mijn hoofd was dan het vlammetje aan, maar het gas nog aan. Mijn huis was veranderd in een tikkende tijdbom. Het licht aandoen kon er al voor zorgen dat de boel in de luncht vloog. Al die keren dat ik toch nog even snel de situatie controleerde was er niets aan de hand. Geen één keer. Ik zei het toch? Dwangmatig. Inmiddels heb ik mezelf aangeleerd om dat controleer gedoe te doen voor ik thuis vertrek. En dan niet even vluchtig kijken, maar echt in me opnemen dat alle pitten van het fornuis uit zijn. Dat werkt. Natuurlijk, het gebeurt nog wel dat ik de deur dichttrek en hem toch snel even open om te checken, maar ver weg ben ik dan niet.

Brandweermeldingen

Zo ging dat ook altijd met de stijltang. De tang sprong niet uit zichzelf uit, maar werd wel heel heet. Belangrijk dus dat je altijd voor je weggaat thuis, de stekker eruit trekt. Dit deed ik altijd trouw, maar dat was zo’n automatisme dat ik me eigenlijk nooit herinnerde dat ik het gedaan had. Ik heb mijn moeder best vaak gevraagd om snel even naar ons huis te gaan en de boel te checken. Terwijl zij dan onderweg was, surfde ik op internet naar de brandweermeldingen. Wie weet was het huis al afgebrand? Die ellende, daar ben ik gelukkig vanaf. Ik heb de stijltang verkocht en er voorgoed afscheid van genomen. Soms, heel soms laat ik mijn haar nog wel eens föhnen bij de kapper. Even weer de Stefanie in de spiegel zien met dat perfecte en nette haar. Mooi, maar ik kan toch wel de conclusie trekken dat het niet helemaal bij me past. Gelukkig maar, want om nou weer zo’n stijltang aan te schaffen…

Weekendmaaltijd

Deze Marokkaanse harira maakte ik vaak, vlak na mijn stijltang periode. Ik was net afgestudeerd en in mijn eerste echte baan. Ik kookte toen super vaak Arabische gerechten. Nu nog steeds regelmatig, maar toen soms wel een paar keer per week. Deze soep is lekker stevig en een fijn onderdeel van een weekendmaaltijd. Als voorafje of met allerlei mezzes. De dag erna is de soep stiekem nog lekkerder.

Marokkaanse harira

Voor 4 tot 6 personen

Dit zit erin:

• 300 gram sukade, in kleine blokjes
• 1 ui, gesnipperd
• 1 teentje knoflook 
• 1 liter kippenbouillon
• 120 gram groene linzen
• 2 blikje tomatenblokken
• Plukje saffraan
• 1 kaneelstokje
• 1 theelepel kurkuma
• 1 theelepel gemberpoeder
• 1 theelepel kaneel
• 1 blikje kikkererwten
• Munt, grof gehakt
• Koriander, grof gehakt
• Peper en zout

Dit heb je nodig:

• Soeppan

Zo maak je het:

1. Breng de sukade samen met de ui, linzen en bouillon aan de kook in een grote soeppan.
2. Voeg de tomatenblokjes en alle specerijen toe. Breng op smaak met peper en zout. Laat koken tot de sukade zacht is. Dit duurt zeker een uur tot anderhalf uur.
3. Doe nu de kikkererwten bij de soep. Roer goed en laat nog 15 minuten zachtjes koken. Als de soep te dik wordt, voeg je nog wat bouillon toe.
4. Schep de soep in een kom en garneer met verse munt en koriander.

TIP! Deze soep is heerlijk in combinatie met Turks brood wat je besmeerd met fetadips.

Over Stefanie en Little Spoon

Food is always on her mind. Stefanie van der Maas is culinair redacteur, foodblogger en eigenaar van Little Spoon. Op Little Spoon vind je haar lievelingsrecepten. Soms gezond, soms minder gezond, maar vaak makkelijk en snel. Ook voor fijne eetadressen en reistips ben je bij Stefanie aan het juiste adres. Wekelijks deelt ze een recept met je zodat je doordeweeks heerlijk eet maar niet te lang in de keuken staat en koken voor vrienden super easy wordt.

De wekelijkse VROUW nieuwsbrief in je inbox? Schrijf je in >>