Begrijp me goed, ik beweer niet dat ik borsten zou willen. Heus niet. Maar we komen wel wat tekort, in de hogere regionen. Wij mannen. Wat tussen onze benen hangt, kan wedijveren met wat vrouwen van onderen hebben, maar ter hoogte van het decolleté gaapt een trieste leegte. Dat we wel tepels hebben maakt het gemis nog schrijnender want je ziet wat de bedoeling was. Een mannenborstkas is een huiskamer waaruit de flatscreen door de deurwaarder is weggehaald. In het achterblijvende stof op het tv-meubel zijn de contouren nog zichtbaar.

Als een man de bovenste knoopjes van zijn shirt losmaakt zie je een braakliggend terrein. Begroeid met onkruid. Ik bekende laatst mijn gevoel van gemis aan een vriendin, haar reactie was verbijsterend. Dat onkruid, dat schaamhaar vond ze eigenlijk wel compensatie genoeg. Compensatie? Hoezo? Dat armzalige gewas? Het schaamhaar zou terug moeten naar waar het vandaan komt!

Sommige mannen hebben op die plek iets wat op borsten lijkt. Heel in de verte dan. Gezwellen van spierweefsel, biertietjes of obesitasgerelateerde kwabben. Het zijn karikaturen, een belediging van echte borsten. Een mooie borst is als een berg die abrupt opdoemt in een lieflijk landschap. Hij moet alle aandacht naar zich toe trekken, in het oog springen. Zo’n beetje als de Mont Ventoux. Maar dan een stuk minder onherbergzaam.

Borsten zijn des te leuker omdat hun nut aanvechtbaar is, ze zitten er vooral voor de sier. Waarom hebben wij niet iets voor de sier? Wij mannen. Ga me niet vertellen dat ze bij vrouwen zoveel nut hebben. Mensenvrouwtjes hebben absurd veel grotere borsten dan vrouwtjes van andere apensoorten. Zelfs cup A min volstaat ruimschoots om gulzige babymondjes tevreden te stellen. Maar de meeste vrouwen krijgen er zomaar een aantal cupmaten bovenop. Cadeautje. Waar is ons cadeautje?

Volgens de bijbel heeft God Eva geschapen uit een rib van Adam. Als het nu eens net een beetje anders zou zitten. Stel dat Adam eerst wel borsten had en dat God hem die had afgenomen om er Eva van te maken. Kan ik me iets bij voorstellen, een goed begin is het halve werk. In dat geval kosten vrouwen ons geen rib uit het lijf maar onze borsten. En is de man een geamputeerd wezen. Ja oké, dat ze er zijn, vrouwen dus, is een zegen. Maar elk voordeel heeft zijn nadeel.

Ik kan het niet genoeg herhalen: ik kan echt zonder borsten, en ik gun vrouwen van harte iets wat wij niet hebben. Maar een redelijk alternatief was op zijn plaats geweest. Moet ik zeggen wat dan? Ja hallo, ik ben de Schepper niet! We wisten toch ook niet dat we de iphone nodig hadden, tot Apple hem schiep!

Van de Schepper van Adam en Eva horen we weinig tegenwoordig. Maar stel, dat je alsnog over compensatie van het mannelijk gemis zou gaan nadenken, wat komt er dan bij je op? Het ligt voor de hand om voor een eerste ontwerp even van die borsten uit te gaan. Beproefd recept, ze staan als een huis. En dan komt het probleem: hoe langer je er over nadenkt, hoe meer je tot de conclusie komt dat iets verzinnen wat er mee kan wedijveren onmogelijk is. Eigenlijk is perfectioneren het enige wat er in zit. De grootte: vooral niet te klein (en ook niet overdreven groot natuurlijk), de consistentie: lekker stevig (ook op lange termijn), de vorm: perfect (ik zie ze voor me). Je zou er zo voor tekenen!

Meer lezen? Kijk op Hoemannendenken.nl!