Marita:

"Het mooie van pleegouderschap, vind ik, is dat je echt iets kan doen en betekenen voor een ander. Je kunt de wereld en het leven van iemand anders beter maken, verlichten. Iemand een veilige basis geven. Iemand een kans geven die die in eerste instantie van zijn eigen ouders en omgeving niet heeft kunnen krijgen.

Daar zit ook meteen de andere kant van de medaille. Pleegkinderen zijn hoe dan ook beschadigd. Ze hebben dingen meegemaakt die je niemand gunt en die sowieso een indruk voor het leven achterlaten. Het enige wat je daaraan kunt doen is het kind begeleiden, coachen en ondersteunen. En dat is dan weer een ontzettend leuke uitdaging.

Waar je je bewust van moet zijn? Tja, eigenlijk hetzelfde als je een eigen kindje wilt. Je weet niet wat je krijgt, je weet niet hoe het is, je hebt geen idee waar je instapt. Maar je kunt heel veel begeleiding en hulp krijgen. Er zijn mensen die het kind al kennen en je kunt kennismaken voordat je 'ja' zegt.

En het is een verrijking voor jezelf en je gezin. En je hoeft inderdaad geen supermens te zijn.

Wij zijn gewone mensen. Mijn man werkt fulltime, ik 28 uur en we hebben twee pubermeiden die het redelijk doen op school. Niks bijzonders aan."

--

Pleegouder Jacqueline: 'Nooit uit de luiers'

--

Irma:

"Ik ben al acht jaar crisis pleegmoeder en het is het mooiste werk dat er is, maar ook best pittig

want je maakt veel mee en ziet veel gebeuren. Het mooiste is om kindjes op te vangen die veel hebben meegemaakt en bij ons van een stille vogeltjes veranderen in een blakende drukke kinderen. Het is geweldig om te zien hoe ze hun vertrouwen terug krijgen in de mensheid. Je gaat van ze houden. Ze zitten allemaal in mijn  hart."

Wil:

"Drie jaar lang ben ik pleegouder geweest van twee pubermeiden, zusjes. Dat heb ik met liefde en alle goede bedoelingen gedaan. Helaas heb ik geen band met ze kunnen opbouwen, de zusjes hadden natuurlijk ook een grote hechtingsproblematiek: ze waren al verschillende keren opgenomen in een ander pleeggezin.

De begeleiding liet helaas veel te wensen over, dit kwam mede door de vele wisselingen van voogden en  begeleiders: drie voogden en evenveel begeleiders in een periode van drie jaar.

Pleegouder zijn in je eentje raad ik niemand aan: als ik naar mijn eigen ervaringen kijk, dan is de kar erg zwaar om te trekken. Je bent er 24/7  mee bezig. Na drie jaar wilden en moesten ze naar een ander gezin in verband met hun opleiding. De nieuwe pleegouders hebben elk contact met hen verboden. Ook de pleeg- en jeugdzorg vonden dat dat niet mocht, omdat ze zich anders niet zouden hechten aan het nieuwe gezin. Voor mij geen jeugd- en pleegzorg meer."

--

Anonieme pleegkinderen krijgen gezicht

--

Henny:

"Mijn doelstelling is vooral ouders bij hun kind te betrekken en met hen samen te werken. Immers; het is nogal wat dat jouw kind plotseling elders op moet opgroeien, dat een vreemde opvoeder voor jouw kind gaat zorgen. Ik vind het heel belangrijk dat de ouder weet wat er met het kind gebeurt. Ouders blijven ouders, nietwaar.

Een pleegkind heeft niet meer nodig dan een eigen kind, je hoeft niet met ze naar een pretpark, extra geld te geven of een super-de-luxe kamer. Geef het kind het gevoel er te mogen zijn, laat merken dat er naar het kind wordt geluisterd en geef het de kans mee te draaien in het gezin zoals ieder kind.

Met geduld is het echt mogelijk om te werken naar een betere hechting in een pleeggezin.

Vanzelfsprekend zijn er ook haken en ogen aan pleegzorg. Soms is het niet (meteen) mogelijk hulpverlenende instanties in te schakelen als het niet goed gaat met het pleegkind. Of een ouder wordt boos, omdat je iets bent vergeten te vertellen. Verwacht niet dat ouders of kinderen jou altijd dankbaar zullen zijn, dat hebben ze vaak zelf niet geleerd."

Zou jij pleegouders willen worden? Praat mee!