Kankermoe

Eén probleem: er zijn meer kankersoorten dan maanden, waardoor we worden overspoeld met kankerawareness. Vraag is of de aandacht hierdoor niet eerder verslapt dan dat het resultaat oplevert. Met andere woorden, zijn de mensen kankermoe?

Aandacht

We moeten steeds vreemdere dingen bedenken om aandacht te krijgen voor een bepaalde ziekte. De emmers met water voor ALS staan me nog helder voor de geest. En deze maand kun je geen Facebookpagina openen zonder kleine rode hartjes tegen te komen op tijdlijnen.

Ik begrijp als geen ander hoe belangrijk het is om aandacht te vragen voor ziekten. Het kweekt begrip, financiële middelen voor onderzoek en saamhorigheid door het delen van ervaringen. Ook ik doe er aan mee door vooral op social media te strooien met mijn missie om schildklierkanker op de kaart te zetten. Maar waar de aandacht groeit, groeit ook het gevoel van 'daar komt ze weer aan'. Mensen die serieus vragen of je na drie jaar niet eens over iets anders kunt praten. Of ik niet kankermoe ben.Positieve energie

Ja inderdaad, daar kom ik weer aan. Ik blíjf mijn positieve energie gebruiken om aandacht te vragen voor schildklierkanker. En met resultaat. De excuses die een arts heeft geuit tijdens een informatieavond over schildklierkanker omdat hij de woorden 'goede kanker' heeft gebruikt, is voor mij zo'n teken dat mijn missie zijn vruchten afwerpt. Natuurlijk weet ik wel dat acties en oproepen met gekleurde lintjes geen verschil maken voor een ziekte.

Om maar een voorbeeld te noemen: er verandert niets aan een ziekte als ALS als iemand een bak ijswater over zichzelf heen stort en de hartjes voor borstkanker zorgen ook niet voor een vermindering van het aantal borstkankerpatiënten. Maar wat het brengt is aandacht. Want dat ijswater is wél blijven hangen. En hoewel de hartjes misschien irriteren, je denkt wel even aan borstkanker. Dáár gaat het om!'Ik ben hartstikke moe!'

Waar ik me oprecht aan irriteer is het woord 'kankermoe'. Alsof je het even uit kunt zetten?! Mijn antwoord hierop is kort. Ja, ik ben hartstikke moe. Moe van mensen die oordelen. Moe van mensen die zelf niets doen, maar wel altijd ergens iets van vinden. Moe van mensen die niet de moeite nemen zich te verdiepen in ziekten waar niet voor niets aandacht voor wordt gevraagd en vooral moe van de kanker zelf!

En dat laatste is van het soort moeheid die de bovenste categorie niet zal begrijpen. Zó moe zijn, dat je soms niet weet hoe je de trap op en af komt. Zó moe zijn dat je niet kunt slapen. Dat je sleutels in je koelkast legt en na een minuut niet meer weet wat je ook al weer wilde zeggen. Dat is pas kankermoe!

Ik ben nog niet moe gestreden. Dus ik zeg: tot volgende week!