Dries is de jongste broer van mijn moeder. Hij is een echte Indo en een rijstepikker waar ik, naarmate ik ouder word (ben de 50 voorbij), steeds meer op ga lijken zo viel me gisteren op. Hij kan niet stilzitten. Is altijd bezig in en rond het huis. Kwam er vroeger vaak met Pa, Ma en Zus.

Saté

Ben er de laatste twintig jaar niet meer geweest, realiseerde ik me toen ik bij hem in het roosterhok zat waar hij druk in de weer was met saté’s en kippenpootjes. Het hok had ik nog nooit gezien. De rest van de boerderij stond me nog helder voor de geest. Ver achter het huis heeft hij een tennisbaan liggen. Na het spelen doet de halve tennisclub zich tegoed aan het vlees dat hij dan roostert. 

Wij kwamen er als gezin vroeger vaak. De weg naar de boerderij waar ze al ruim veertig jaar wonen ken ik nog het beste als de weg waar ik als klein jochie op schoot van mijn vader de eerste honderden meters mocht sturen. Ik denk dat ik een jaar of tien was.

Dat zijn jeugdherinneringen die je nooit meer vergeet. Ik moest en zou gisteren een foto maken van die weg. Je ziet nog net de neus van de Mercedes van Pa. Toch een ander uitzicht dan de uitkijk op de knalgele neus van de fiat 128 van veertig jaar terug. Het werd een mooie middag. Het regende, binnen aten we soto en saté en haalden we herinneringen op.Appelscha

De memory-trip werd pas compleet, voor papa althans, toen onze terugweg ons via Appelscha voerde; het nu in en in toeristische dorp waar hij vroeger van zijn vierde tot zijn twintigste woonde. Hij kwam er samen met zijn broer Ernst en mijn oma aan in de hongerwinter. Mijn grootvader Gijsbertus, naar wie ik vernoemd ben, overleed in 1944. Mijn oma hertrouwde met de buurman die een transportbedrijf had.

Pa mocht als jongen met een transportfiets meel rondbrengen. Een fiets met een zak meel op de drager boven je voorwiel stuurt lastig. Hij belandde tot twee keer toe met meel en al in het water van de vaart. Het gewicht van de zak maakte dat hij de bocht niet kon nemen.

Gefietst werd er sowieso veel. Iedere dag trapte vader tijdens zijn middelbare schooltijd van Appelscha naar Assen. En weer terug. Geen fiets met versnellingen en altijd wind tegen, zoals dat gaat in dit land…

Het werd een bijzondere dag. Honderdnegentig kilometer heen en weer terug met af en toe een plaspauze en genoeg tijd voor een goed gesprek. Vroeger bezwoor ik mijn vader altijd wakker te blijven en viel vervolgens binnen tien minuten in slaap.  Gisteren niet. Ik bleef wakker.

Vanochtend kwam ik pas ver na tienen tot leven…

Meer op eenkleinbestaan.blogspot.nl