Tranen om pijnbomen: ’Het vuur ging zo enorm hard, het is ongelooflijk’

Philippe Carrère zag deze zomer tienduizenden van zijn dennenbomen in vlammen opgaan. Een groot verlies, zowel financieel als emotioneel. „Het is alsof er een stuk van mezelf is afgestorven”, treurt de Franse bosbouwer. Vrachtwagens rijden af en aan over het grindpad dat naar het perceel van Philippe Carrère leidt. De kapmachine is al bezig; zo meteen komt een wagen die ter plekke verbrande takken tot pulp vermaalt. Telefonisch – de verbinding is niet overal even goed – loodst Carrère chauffeurs naar zijn terrein dat een eind van de weg af ligt. „Een bosbouwer vertelt nooit hoeveel grond hij heeft”, glimlacht de Fransman, ook burgemeester van de nabijgelegen gemeente Louchats. Hij werpt nog eens een blik op de pijnbomen met zwartgeblakerde bast. Soms is de schors tot een meter of twee verbrand, soms zijn de vlammen nog veel hoger gekomen. „Een deel is gelukkig niet aangetast, maar ik ben 300 hectare verloren.” Een gebied met een oppervlakte van ruim 400 voetbalvelden. De provincie Gironde, met als hoofdstad Bordeaux, werd deze zomer getroffen door meerdere branden. Begin juli ontstonden er twee tegelijkertijd, in La Teste-de-Buch aan de kust en meer landinwaarts, bij Landiras. Bijna een maand later laaide in het binnenland het vuur nog eens op. In totaal ging 28.000 hectare bos verloren en werden 47.000 mensen geëvacueerd. Er is geen enkele dode gevallen. Hittegolf Het was toen al bijna een jaar extreem droog in het departement, in juli kwam daar nog eens een hittegolf bij. „Toen ik hoorde dat er een brand was ontstaan in Landiras, dacht ik dat het hier nooit zou komen”, zegt Carrère. „Dat is een paar kilometer verderop. Maar het ging zo enorm hard, het is ongelooflijk.” In La Teste was de oorzaak een auto met panne die in brand vloog. Maar het vuur dat de burgemeester aantrof, bleek te zijn aangestoken. „Er is hier al een paar jaar een pyromaan bezig, maar de gendarmerie vindt hem wel.” „Normaal wordt mijn hout gebruikt voor de bouw, parket, lijsten en grafkisten”, vervolgt Carrière. Hij rijdt met zijn terreinwagen over een hobbelig grindpad naar een stuk grond verderop, om te kijken hoe het staat met kappen. „Daar is het nu niet goed genoeg meer voor. Het wordt verwerkt tot pellets, gaat naar de papierindustrie of belandt in verbrandingsovens. Dan krijg ik maar de helft van wat het had op moeten brengen. Het is een ramp, want bosbouw is een langetermijninvestering: mijn bomen waren nog maar 20 jaar oud en ik had ze minimaal 40 jaar willen laten staan. Dus het komt erop neer dat ik driekwart van de waarde verlies. Ik heb dus ook geen middelen om opnieuw dennen aan te planten.” Antoine Messean, die een zagerij heeft in het 100 kilometer zuidelijker gelegen Ygos, beaamt dat hij minder betaalt voor aangetast hout. „Wij maken parket en lambrisering, en leveren aan de speelgoedindustrie. Een verbrande boom kunnen we nog wel gebruiken, maar alleen als de binnenkant geen schade heeft opgelopen. De verbrande delen gooien we niet weg: geblakerd schors verkopen we aan papierfabrikanten of het gaat in onze verbrandingsoven. Met de gecreëerde warmte drogen we het hout waar we vloeren van maken.” Parasieten Bomen die door vuur zijn aangetast, moeten zo snel mogelijk worden geveld, weet Messean. „Ze zijn verzwakt en vallen snel ten prooi aan parasieten en schimmels. Het hout kan dan blauw worden. Het is even sterk, maar je kunt er geen parket meer van maken.” In Balizac, op het perceel van Carrère, wordt dan ook volop gekapt. Een enorme machine – een cabine op rupsbanden en een grote arm met aan het uiteinde een grijper – velt de ene den na de andere. De Fransman kan nauwelijks aanzien hoe de klauw de stam vlak boven de grond pakt, een zaag door het hout jaagt en het gevaarte met veel gekraak omduwt. De gevelde pijnboom wordt daarna direct door de grijper heen getrokken, die de takken eraf rukt en de stam in even grote stukken zaagt.” Geamputeerd „Dit doet pijn”, zegt Carrère. „Ik zeg altijd: in mijn aderen stroomt geen bloed, maar hars. Het is alsof er met het kappen een deel van mezelf wordt geamputeerd.” Zijn werk is intensief, vertelt de bosbouwer. „Ik heb hier zoveel passie, liefde en energie ingestoken. Je moet een den kunnen lezen. Je moet weten hoe hij zich voelt, of hij dorst heeft, of hij gesnoeid moet worden. Als ik een boom zie, weet ik wat hij denkt, wat hij nodig heeft, of hij ergens last van heeft. Het klinkt misschien raar, maar ik voel het precies aan.”

Tranen om pijnbomen: ’Het vuur ging zo enorm hard, het is ongelooflijk’

Bekijk meer van

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

’Dat niemand gewond raakte, was een wonder op zich’

Macron met Rutte naar Indonesisch restaurant om te praten over grote groene subsidiepot

Westen zet ’ANWB-pechhulp’ op voor beschadigd militair materieel in Oekraïne

Aanval met drones op Iraanse militaire fabriek: werk van Israëlische spionnen?