'AOW voor bejaarde Indische Nederlanders'

In het boek beschrijft ze het lot van Nederlanders die na de onafhankelijkheid in Indonesië bleven, vaak aangespoord door de Nederlandse overheid die niets zag in een toeloop van Indische Nederlanders. Ze moesten hun Nederlandse paspoort inleveren, maar Indonesiër werden ze ook niet en vielen zo tussen wal en schip.

Velen van hen zijn nu hoogbejaard en straatarm. Volgens Van der Maten moeten velen ondanks hun hoge leeftijd een schraal kostje bijeen scharrelen door allerlei baantjes aan te nemen en leeft de helft van hen op straat in Jakarta, Soerabaja of Jogjakarta.

Er zijn wel hulporganisaties die zich over de 'vergeten Nederlanders' ontfermen, met voedselhulp of financiële ondersteuning. Maar het zou Nederland sieren als deze hoogbejaarden een AOW-uitkering zouden krijgen. „Ze zijn door de beslissing van de Nederlandse staat destijds in de armoede terechtgekomen. Geen Indonesisch bedrijf wilde een 'Hollandse hond' in dienst. Hun kinderen mochten niet naar een Indonesische school. Hebben deze medelanders geen recht op een menswaardige oude dag?”, vraagt Van der Maten zich af.