Tergende onzekerheid over lot Anne Faber

De politie heeft haar jas en vermoedelijk haar fiets en rugtas, maar Anne is onvindbaar. Alle pogingen de studente te vinden, zijn zonder resultaat gebleven. Heeft iemand haar onder dwang meegenomen? Een uit de hand gelopen beroving of aanranding? „We houden rekening met alle scenario’s en kijken heel breed”, zegt politiewoordvoerder Bernhard Jens. Jaarlijks verdwijnen in Nederland 40.000 mensen. In slechts tien tot vijftien van de gevallen keert iemand helemaal niet terug of wordt de vermiste persoon vermoord teruggevonden. Aan de knagende onzekerheid bij familie en vrienden komt pas dan een verschrikkelijk einde. Bij het gros van de vermissingszaken die uiteindelijk als moord de boeken ingaan, kennen dader en slachtoffer elkaar. Dat iemand lukraak van de straat geplukt of van een fiets getrokken wordt en eindelijk de aanval, ontvoering of beroving met de dood moet bekopen, komt veel minder vaak voor. Bekende voorbeelden zijn de lustmoord op Marianne Vaatstra (1999) uit Zwaagwesteinde en de roofmoord op Berend Smit (2012) uit Dwingeloo. Die werd om vijf tientjes vermoord. Uitgerekend in het gebied waar nu Anne Faber verdween, gaven eind januari 1999 de ouders van de 14-jarige Sybine Jansons uit Maarn hun dochter als vermist op. Het meisje was vanuit school in Doorn door de bossen richting huis gefietst, maar kwam hier nooit aan. Een dag na de verdwijning werd haar fiets gevonden, maar ondanks massale zoektochten van politie, familieleden en behulpzame burgers bleef de jonge tiener onvindbaar. Pas vijf weken later trof een vrouw het lichaam aan in een kanaal bij Breukelen. De politie pakte in augustus van dat jaar veroordeeld serieverkrachter Martin C. op. De kindermoordenaar kreeg 17,5 jaar cel en tbs. De technische middelen die de politie nu heeft bij het zoeken naar Anne Faber, had de politie toen niet of in beperktere vorm. Met behulp van onderzoek naar telefoongegevens en beelden van particuliere en overheidscamera’s kan de politie een laatste dag goed reconstrueren en zijn zowel het gebied waarin iemand is verdwenen als de tijdsspanne waarbinnen dat is gebeurd heel klein te maken. Signaal Dat maakt de verdwijning van Anne Faber zo bijzonder. Ergens tussen 18.50 en 19.50 uur is ze ten zuidwesten van Soest van de radar verdwenen. Haar telefoon gaf daar voor het laatst een signaal af. Om 18.50 maakte ze nog een selfie in Baarn, maar een appje van haar vriend om 19.50 uur bleef ongelezen. Zo’n klein gebied, zo’n kort tijdsbestek. Van de aardbodem verdwenen en niemand die wat zag. Probleem is dat in het bosrijke gebied waar het laatste levensteken van Anne werd vernomen, weinig camera’s zijn. Veel minder dan in een stedelijke omgeving. Opvallend is dat zondagavond aan de Kampweg in Zeist, vlakbij waar Anne Faber verdween, een man op een fiets werd overvallen door drie mannen die plotseling uit de bosjes opdoken. De mannen hadden een buitenlands accent en droegen mutsen. Ze zijn nog niet gepakt. Privédetective JohnVullers uit Limburg heeft meerdere vermissingszaken onderzocht. Hij wil zich niet wagen aan scenario’s, maar kan wel inzicht geven in de opsporingstactiek van de recherche. „Er zal in eerste instantie goed zijn gekeken naar mensen in de directe omgeving van Anne. Wie had het laatst contact met haar? Waren er ergens verstoorde verhoudingen? Met wie had ze contact op sociale media?” De oud-rechercheur wijst op het belang van haar verdwenen telefoon. „Als het goed is, tapt de politie zowel het nummer van de telefoon als het imei-nummer (serienummer) van het toestel. Het komt vaak voor dat een dader de telefoon van een slachtoffer toch bij zich houdt of dat iemand het toestel vindt en opnieuw gebruikt.” ’Haar ouders gaan door een diep dal’ Onze verslaggever - Een groepje mannen kijkt hoe agenten van de Mobiele Eenheid met stokken in het gazon prikken van het Blookerpark in Huis ter Heide, op zoek naar sporen van Anne Faber. „Het is verschrikkelijk. Ik kan me helemaal voorstellen wat die ouders nu meemaken. Die gaan door een diep dal”, zegt Jan Blonk. „Onze dochter is bij een verkeersongeluk omgekomen.” De oud-politievrijwilliger staart naar de leeggepompte vijver. „Het is verschrikkelijk, die kwellende onzekerheid. Ik hoop op een wonder, dat ze toch nog leeft.” Hij zucht diep. „Het is in- en intriest.” Bianca Vrolijk is vanuit Amersfoort naar Huis ter Heide gekomen om te helpen zoeken. „Omdat de vermissing mij als moeder niet lekker zit. Ik kan wel huilen gewoon. Ik heb zelf ook dochters van die leeftijd. Anne is niet eens mijn eigen kind en ik word nu al helemaal gek”, vertelt ze aangeslagen.