Para-sprinter: ’Het werd tijd om te gaan vliegen’

Een zomerse julidag, 21 jaar geleden, eindigde in een huiveringwekkend drama. Op weg naar Spanje viel de buschauffeur – ter hoogte van het Franse Montélimar – in slaap. De toen 8-jarige Kimberly Alkemade zat vooraan op de bovenverdieping van de dubbeldekker en werd uit het raam geslingerd. „Mijn moeder zat naast me, wel in de gordels. Ze kwam klem te zitten en overleed. ’Mijn kind…’, dat waren haar laatste woorden.” Kimberly, die als gevolg van het ongeluk een been mist, is inmiddels een 29-jarige sterke vrouw, die vanaf volgende week donderdag als sprinter op de 100 en 200 meter ons land vertegenwoordigt op de WK para-atletiek. Zaterdag vertrekt zij vanaf de trainingsstage in het Turkse Belek naar het wereldkampioenschap in Dubai. „Ik zie dit niet als vanzelfsprekend, wat er nu allemaal op me af komt.” Ze gaat terug in de tijd. „Ik weet er – gelukkig – niet zoveel meer van. Ik werd wakker in het ziekenhuis, één been was al geamputeerd, het andere gebroken. Ik had een schedelbasisfractuur, lag volledig in de kreukels en was zelfs onherkenbaar voor mijn vader.” Die zat, net als haar twee broers, ook in de bus. Ze overleefden. „Al snel werd ik overgevlogen naar het Nijmeegse Radboud-ziekenhuis. Vanuit een bed heb ik de begrafenis van mijn moeder nog kunnen bijwonen. Ik heb mijn moeder niet opgebaard zien liggen en dat vind ik aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant: ik weet niet of je zoiets als 8-jarig meisje kunt plaatsen. Het is beter dat ik me haar op een mooie manier herinner.” Alkemades revalidatie duurde meer dan een jaar. „We waren net vanuit Zoetermeer in Den Bosch gaan wonen en het ongeluk had uiteraard een grote impact op de scholen waar we hadden gezeten en inmiddels zaten.” Onzeker Met name haar puberteit was heftig. „Ik was onzeker, wilde alles verbergen, droeg een lange broek en altijd lange mouwen, zodat niemand de littekens zag. Het overlijden van een oom haalde op 21-jarige leeftijd alles weer open. EMDR-therapie heeft me toen enorm geholpen. Vanuit een depressie ging ik op zoek naar wie ik was en wat ik nog wilde. Ik was een dromerig type, een ’fladderaar’. Ik wilde best een actiever leven leiden, maar ik werd beperkt door het materiaal. Er werd gezegd dat de verzekering het sportmateriaal niet vergoedde.” „Destijds bezocht ik een paralympische talentdag, maar toen had ik nog het gevoel dat ik daar niet bij hoorde, dat ik mijn leven niet in dienst van topsport kon stellen. In 2016 ontmoette ik prothesemaker Frank Jol en hij gaf mij een blade om uit te proberen. En zo drong op de atletiekbaan het besef door van ’wat heb ik eigenlijk gemist’. Het was klaar met dat ’gefladder’, het werd tijd om te gaan vliegen.” „Ik wilde iets doen dat verder ging dan het normale leven, zodat alles wat ik had meegemaakt ook een betekenis kreeg. En misschien kon ik andere mensen inspireren. Ik was nu wel klaar voor topsport en klaar om rondjes te rennen in de buurt, waarbij ik kon loslaten wat andere mensen van me dachten. Ik werkte in de gehandicaptenzorg, maar switchte naar een hbo-studie tot beweegcoach.” Gescout Twee jaar geleden werd Alkemade gescout door atletiekbondscoach Arno Mul. „Alles kwam samen. Ik kreeg een stabiele relatie en had opeens écht iets om over te dromen.” Ze trainde bij Prins Hendrik in Vught en naderhand op Papendal. „Het ging en gaat razendsnel.” Een half jaar geleden liep zij tijdens haar eerste internationale wedstrijd in het Zwitserse Nottwil meteen de limieten voor deelname aan het WK. „Ik was vol ongeloof en pas later besefte ik hoe hard ik had gelopen. En dát in mijn eerste jaar als fulltime topsporter.” „Ik heb heel erg het gevoel dat mijn moeder bij me is, in mijn hart; en daar put ik heel veel kracht uit. Maar op belangrijke en mooie momenten in je leven voel je dat verlies en gemis steeds weer.” Zoals afgelopen zomer. „In de tussenliggende twintig jaar vervulde mijn tante de rol van moeder. We bouwden samen een heel sterke band op. Dat maakte de klap des te harder dat zij vier maanden geleden zelf besloot om uit het leven te stappen. Ik wist dat zij depressief was en ze moest per direct worden opgenomen, maar stond op de wachtlijst.” „Ze heeft niet kunnen wachten. En heeft een heel mooie brief voor mij achterlaten, waarin mijn tante ’ik vlieg met je mee’ schreef. Alkemade glimlacht: „Ik heb nu meerdere engeltjes daarboven die me kracht geven. Mocht ik straks de finales halen in Dubai, dat kijk ik wel eerst even naar boven. En dan ga ik vliegen.”