Paul Jansen zwaait af als hoofdredacteur: ’Het was als een achtbaan’

Na acht jaar draagt algemeen hoofdredacteur Paul Jansen (55) komende zomer het stokje over. Jansen wordt correspondent voor de krant en website in de Verenigde Staten. De hoofdredacteur informeerde de redactie dinsdag over zijn vertrek. Hij blijft tot juni in functie. Paul Jansen werkt sinds 1996 voor De Telegraaf. Hij begon als verslaggever op de buitenlandredactie, maakte na een paar jaar bij De Financiële Telegraaf de overstap naar het correspondentschap in Indonesië en was chef van de parlementaire redactie en politiek commentator. Viel het zwaar om dit besluit te delen? „Het is heel dubbel, ik keek ernaar uit om de beslissing die ik in de kerstvakantie heb genomen bekend te maken. Maar als de dag daar is, voelt het moeilijk, is het emotioneel. Je sluit een hoofdstuk af wat acht jaar mijn leven heeft beheerst. Hoe pittig het soms ook was, deze baan heeft ook iets verslavends.” Je kwam vanuit Den Haag, dat is een drukke redactie, hoe anders was het hoofdredacteurschap? „Ik maakte minder lange dagen dan in Den Haag, maar ik hing zeker de eerste jaren om vier uur in de touwen. Je schaakt in Den Haag op twee borden tegelijk, als hoofdredacteur krijg je met een veelvoud daarvan te maken. Je gaat binnen een uur van een journalistieke discussie naar een gesprek over personeelsbeleid om daarna over financiën te praten. De snelheid waarmee onderwerpen zich afwisselen was ik niet gewend. Ik had ook een pittige opdracht. Ik moest de redactie reorganiseren, een digitaliseringsslag maken zodat De Telegraaf toekomstbestendig zou zijn en mezelf had ik de taak gegeven het journalistieke niveau te verbeteren. Daarvoor moet je mensen in beweging krijgen en dat gaat niet zonder weerstand. Dat wist ik, maar het was wel de grootste energieslurper. Hoe zou je de periode van je hoofdredacteurschap karakteriseren? „Als een achtbaan. Toen ik begon was dat na een periode waarin ik weinig in Amsterdam was geweest. Van een afstand is het altijd goed mopperen over hoe het beter kan. Ik had een enorme drive om dingen te verbeteren en ben tevreden over de resultaten die de redactie heeft geboekt. Maar wat ik heb onderschat is alles wat er onverwacht bij komt. Na de reorganisatie kwam De Telegraaf in een roerige overnamestrijd terecht gevolgd door de aanslag op onze redactie, de beveiliging voor onze collega’s John van den Heuvel en Mick van Wely en de coronaperiode waarin de redactie ineens op afstand moest gaan werken. Daar ben je allemaal niet op voorbereid, maar je moet er wel staan. Je weet niet wat op je pad komt. Dat maakt deze rol fascinerend en eervol, maar ook zwaar. Je wordt er volkomen door in beslag genomen.” Is dat de reden dat je nu stopt? „Je weet wanneer je hieraan begint dat het een functie is die je ergens tussen de zeven en tien jaar kan doen, dat is wel zo’n beetje de range. Vorig jaar zomer heb ik bij de raad van bestuur aangegeven dat het weleens mijn laatste jaar kon worden. Toen heb ik met onze ceo Rien van Beemen afgesproken het een half jaar aan te kijken en als ik er dan nog zo over dacht de knoop door te hakken Dat heb ik na de kerstvakantie gedaan. Wat ik op de redactie wilde doen, is gebeurd of in gang gezet. Er zijn nu nieuwe plannen en ideeën nodig en het is beter dat een nieuw iemand die koers uitzet.” En nu dus naar de VS. Je werd afgelopen jaren meerdere keren aan die post gekoppeld. Waarom gebeurde het niet eerder? „In 2013 vroeg de toenmalige hoofdredactie me in Nederland te blijven. Het werd uitgesteld tot 2016, maar toen was ik net hoofdredacteur en gebeurde het dus opnieuw niet. Toen de optie nu opnieuw in beeld kwam, dachten mijn vrouw en kinderen daarom wel: ’Ja, ja, daar heb je hem weer met de VS’. Maar het gaat echt gebeuren en ik kijk er enorm naar uit. Ik ga weer schrijven en dat is het mooiste wat er is.” Waarom vind je dat? „Ik ben de journalistiek ingegaan omdat ik droomde van het correspondentschap. Die droom vervulde ik in Indonesië. Het is geweldig om in een andere maatschappij de ogen en oren van jouw krant te zijn. Daar het verschil in de berichtgeving naar de lezers te maken. Mijn taak was de afgelopen jaren de voorwaarden scheppen zodat onze verslaggevers optimaal konden functioneren. Dat is een heel andere rol. Ik ben trots op wat de redactie heeft gepresteerd en ben onder de indruk van haar veerkracht. Wat er ook gebeurt, onze mensen doen hun werk met kennis en gedrevenheid. Het is soms een eenzame taak, maar bovenal een eervolle taak om de redactie te mogen leiden. Tegelijkertijd kwamen er verhalen voorbij waarbij mijn handen jeukten. Dat verhaal uit die brandhaard, interview met een politicus of onderzoeksklus. Dan moest ik me echt inhouden om niet bij de verslaggever aan te schuiven en te vragen: ’Mag ik meedoen?’ Dat paste niet bij mijn rol. Ik ben blij dat ik terug naar die journalistieke praktijk kan. Ik verheug me erop weer met mijn poten in de modder te staan.”

Paul Jansen zwaait af als hoofdredacteur: ’Het was als een achtbaan’

Bekijk meer van

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

Man stalkt ex-vriendin met 180 nare mails omdat hij geld wil voor klusjes in haar huis

Dronken troepen en tactische blunders leiden tot bijltjesdag in Russische legertop

VS leveren harde en onverwachte kritiek op ’beste vriend’ Israël

’Verpleegsters aan het front door Russische soldaten gebruikt als seksslaaf’