Dat zegt hoogleraar microbiologie Emanuel Goldman in een artikel in The Lancet. Volgens Goldman kan het virus alleen op een voorwerp overleven als het óf in zeer grote aantallen is ’aangebracht’ óf in een zogeheten buffervloeistof. En die omstandigheden, door wetenschappers in verschillende eerdere studies gecreëerd om het virus te kunnen bestuderen, komen in het dagelijks leven niet voor. Een kuchje of een nies bevat slechts een fractie van de hoeveelheden virus die in een laboratorium werden gebruikt.

Een test in ’levensechte omstandigheden’ met het aan Covid-19 verwante sars-virus, werd al in 2004 een teleurstelling, zo stelt Goldman. „Pogingen om een oppervlakte te laten besmetten door een patiënt, liepen op niets uit: er was geen intact virus.”

De schoonmaakwoede die leidde tot wachtrijen bij supermarktkarretjes en extra inzet van schoonmaakpersoneel in diverse kantoorpanden, is volgens Goldman een zwaar overdreven reactie geweest. „Besmetting via een oppervlakte kan alleen als een besmette persoon erop hoest of niest en een ander binnen één à twee uur dat oppervlak aanraakt en dan nog is de kans ontzettend klein. We moeten oppassen dat de maatregelen niet contraproductief worden.”

De wereldgezondheidsorganisatie WHO moest onlangs erkennen dat er niet één gedocumenteerd geval is van een coronabesmetting via een voorwerp, maar blijft desondanks hameren op ’het zekere voor het onzekere nemen’. Zolang er gevallen zijn waarbij niet bekend is hóe iemand besmet is geraakt, blijft de WHO besmetting via een voorwerp mogelijk achten.