Scholieren leggen politici vuur na aan de schenen tijdens kindervragenuur

Minister Ferd Grapperhaus is vroeger gepest. Hij was klein en had een bril. Later werd hij ook nog kaal. „Hé kale”, werd hem dan nageroepen. Dat was niet leuk natuurlijk. Gelukkig had hij vrienden die het voor hem opnamen en zeiden dat er een eind moest komen aan de pesterijen. De vraag van een achtstegroeper uit Ossendrecht was waarom pesten niet strafbaar is. Met brede gebaren legt Grapperhaus uit hoe erg pesten is, dat er altijd iets tegen gedaan moet worden, liefst door iemand in de klas die zegt dat het op moet houden, en als dat niet werkt, door juffen, meesters en ouders. „Bij volwassenen is bedreiging wel strafbaar, want die wonen niet meer thuis bij hun ouders.” Kathelijne komt naar de microfoon. „U zegt zelf dat u pesten heel erg vindt, maar waarom praat u er nu pas voor het eerst over in de Tweede Kamer.” Ze krijgt applaus, grotendeels van ouders op de publieke tribune, die even bevrijd zijn van de zenuwen. De bewindsman belooft ’binnen de kaders van mijn portefeuille’ het onderwerp vaker ter sprake te brengen. Chris van de Eben-Haëzerschool uit Genemuiden heeft een vraag voor premier Rutte: wie er eigenlijk de baas is in dit land, hij of de koning. Rutte vertelt dat de koning ’geen echte macht heeft dat hij dingen kan doen’, maar dat hij wel een symbool is voor de eenheid. „Als er ernstige dingen gebeuren, dan kan hij beter dan ik namens ons allemaal zeggen: ’wat erg’.” Maar zelf is hij als premier evenmin de baas, hooguit samen met het kabinet, dat dan weer in de gaten wordt gehouden door de Tweede Kamer. „Eigenlijk zijn wij de baas”, zegt Kamervoorzitter Khadija Arib namens de Kamerleden. Kinderen willen weten hoe vaak Rutte de koning ziet (eenmaal per week op maandag) en hoeveel een paleis kost, waarop Rutte uitlegt dat de paleizen eigenlijk van ons allemaal zijn. „Geen idee wat je ervoor krijgt als je die gebouwen naar de markt brengt.” Jesse van basisschool De Ark uit Genemuiden vraagt zich af of er oorlog komt, en of Nederland daar wel op is voorbereid. Defensieminister Ank Bijleveld steekt een verhaal af over de drie hoofdtaken van de krijgsmacht en kan pas na een paar keer doorvragen de kinderen geruststellen door te zeggen dat een oorlog ’niet zo waarschijnlijk’ is, zeker niet dat de aanvaller uit de EU of de NAVO komt. Minister Stientje van Veldhoven voelt zich als een varken in de modder met de vraag over plasticvervuiling gesteld door twee leerlingen van basissischool Al Amana uit Zeist. „Hebben jullie een telefoon?”, wil Van Veldhoven weten. Als die bij aankoop is verpakt in een onzinverpakking, moeten jullie dat melden bij het meldpunt onzinverpakkingen, adviseert ze. „Laten we met elkaar een eind maken aan de onzinverpakkingen.” Ze vindt het trouwens ’super stoer’, en ’tof’ dat de kinderen het überhaupt aandurven om achter het spreekgestoelte te staan en een vraag te stellen. Kamervoorzitter Arib heeft iets opgemerkt. „Jullie hebben dus allemaal een telefoon. En niemand heeft ’m gebruikt.” Het maakt haar trots op de kinderen. Want dat constante gepiel met die telefoons, de afwezigheid die dat uitstraalt... „Het komt vaak nogal ongeïnteresseerd over. Dus Kamerleden, kabinet, neem een voorbeeld aan deze kinderen.”