Fictie wordt werkelijkheid

Al twee jaar geleden schreef acteur Thijs Römer (36) de roman Weemoedt over een aan lager wal geraakte artiestenmanager. Het boek dat net in de winkel ligt, vormt de basis voor een nieuwe tv-serie. Het leven van Job Weemoedt kent veel overenkosmten met dat van zijn schepper. Verschillen zijn er (gelukkig) genoeg. Job Weemoedt is een artiestenmanager die na het vertrek van zijn vrouw Fré compleet ontspoort. Zuipen, hoeren en sloeren totdat hij keihard van zijn voetstuk valt. Hij wordt aangeklaagd wegens aanranding en zijn ex-vrouw verbiedt hem contact met zijn kind. In Frankrijk komt hij tot bezinning en schrijft een dagboek. Zo bont heeft Thijs Römer het niet gemaakt, maar de echtscheiding van zijn Katja is een feit. „Weemoedt schreef ik twee jaar geleden in de lente. Mijn privéleven zag er toen heel anders uit. Het gekke fenomeen heeft zich voorgedaan dat de realiteit het boek heeft ingehaald. Daar kwam ik eigenlijk pas heel laat achter; ik had er echt niet bij stilgestaan. Ik voelde me opeens kwetsbaarder in het verhaal staan.” Zelfs zijn vader Peter Römer vond het moeilijk om het verhaal los van de huidige gebeurtenissen te zien. „Een heleboel dingen die ik toen schreef, kloppen nu opeens. Job gaat bijvoorbeeld uit zijn huis weg, vrouw en kind blijven daar wonen. Hij wil een onpersoonlijk ’onderduikadres’. Een paar maanden geleden had ik precies hetzelfde gevoel. Ik wilde een plek die zo onpersoonlijk mogelijk was omdat ik in een soort tussenfase zat. Ik ben iemand die zich graag wil hechten en was toen bezig met onthechten. Ik kon nog niet naar iets nieuws toe omdat ik in het oude vast zat.” De schrijver vindt het niet gek dat er overeenkomsten zijn tussen hem en zijn personage. „Job is uit mij voortgekomen. Ik heb alleen mijn eigen referentiekaders en mijn eigen fantasie. Maar ik schrok er erg van. Ook omdat ik wist dat het de komende periode opeens niet meer alleen over mijn boek, maar ook over mijn relatie met mijn vrouw zou gaan. Terwijl ik juist zo mijn best heb gedaan om daar zo min mogelijk over naar buiten te brengen.” Verzonnen Lachend: „Misschien had ik met het oog op de verkoop misschien beter kunnen zeggen dat het volstrekt autobiografisch is en dat ik het verhaal in drie weken heb opgeschreven. Mensen zijn erg gefocust op echte verhalen. Maar Job is compleet verzonnen!” Sterren, macht, achterbaks gedrag in Hilversum: de slangenkuil die Job in zijn dagboeken beschrijft, lijkt uit Römers leven gegrepen. „Ik vind het geen lelijke wereld, anders had ik er ook geen boek over geschreven. Het mooie is dat het twee kanten heeft. Een live uitzending heeft een duidelijke voorkant waar alles glimt en klopt. Maar als je aan de achterkant gaat kijken, zie je dat het decor van hout is, dat overal snoeren lopen, dat mensen aan het rennen zijn. In het theater is het precies zo.” „Die voor- en achterkant heb je ook op menselijk niveau. Op het ene moment is iemand geliefd en gewild en staat hij of zij in de spotlights. Maar die lampjes kunnen uitgaan en dan word je uitgekotst. Dat is de minder mooie kant. Ik vrees dat moment zelf niet. Het enige dat je kunt doen om dat te voorkomen, is je blijven ontwikkelen. Als mens en als acteur. Waardoor je interessant blijft voor het publiek en het werk spannend blijft voor jezelf. Ik ben nu op een leeftijd dat de rollen alleen maar interessanter worden. Heel oneerlijk voor vrouwelijke collega’s voor wie het rond deze leeftijd juist lastiger wordt.” In Weemoedt worden opvallende verhalen van achter de schermen onthuld. Een zanger die voor een optreden een paar pillen Oxazepam met een flinke scheut wodka wegslikt. „Het leuke is dat dit boek me de kans gaf om een aantal meesterlijke anekdotes te delen. Niemand zal de personen over wie het gaat herkennen, hoor. Het gaat eerder om de leuke verhalen dan dat ik het op de man wil spelen.” Moordvrouw-collega en goede vriendin Wendy van Dijk was een van de eersten die Jobs dagboek mocht lezen. „Hij frustreerde haar een beetje. De ene keer begreep ze hem helemaal en soms volstrekt niet. Ze struikelde over een aantal grove passages. Ik heb daar toen goed over nagedacht en haar een berichtje gestuurd: ’Hij bedoelt het goed! En het zijn dagboekfragmenten. Job heeft het alleen voor zichzelf opgeschreven, niet voor publiek’. Misschien is het daarom zo openhartig en zelfs een beetje naakt.” Fouten Een man alleen die nadenkt over de fouten in zijn leven. Hoe denkt Römer daarvan een tv-serie te maken? „Ik heb eerst de serie bedacht. In het boek reist Job naar Frankrijk. In de serie, die Weemoedt met sterren gaat heten, begint het een aantal maanden eerder en eindigt het ook een aantal maanden later. Hij staat dan nog volop in het leven van de glitter en glamour en dan raakt hij pas alles kwijt. Voor het boek heb ik bewust voor de dagboekvorm gekozen. Ik wilde mezelf niet onder druk zetten om hele mooie zinnen op te schrijven. Ik ben namelijk geen schrijver, maar een acteur die een boek schrijft.” Is dat valse bescheidenheid of een slimme manier om op de loer liggende kritiek voor te zijn? „Nee, zo voel ik het echt. Schrijven heeft een heel ander ambitieniveau. Het is soms erg lekker om even afstand van al dat acteren te nemen. Ik heb ervoor op school gezeten en sindsdien heel veel rollen gespeeld. Ik ben ook op mijn bek gegaan. Dat is een lang proces. Als schrijver ben ik nog heel onbevangen. Ik voel me heel erg acteur, dat heb ik ook het meest nodig in mijn leven. Ik wil het niet te dramatisch maken, maar ik kan echt fysiek naar spelen verlangen. Ik neem schrijven serieus, maar sta er op een andere manier in.” Leerschool Eerder bewerkte Römer Op slot van Bernlef tot een filmscenario met in gedachte opa Piet in de hoofdrol. Na diens overlijden kwam het script op de plank te liggen. „Dat is op zich niet erg. Ik heb wel meer dingen ontwikkeld. Ik zie het ook als een leerschool.” Overtuigd: „Maar Op slot zie ik nog wel eens gemaakt worden. Eerst kon ik echt niemand anders plaatsen in de hoofdrol dan mijn opa. Misschien heeft dat ook met verwerking te maken. Ik zie nu Rutger Hauer voor me. Maar ja…. zie hem maar eens te strikken! Ik zou het echt te gek vinden. Ik kijk zeker zes keer per jaar naar Soldaat van Oranje. Hauer is een icoon, een wonderlijk, fascinerend iemand.” Televisie, film, theater, regie en nu ook schrijver. Een kwestie van niet kunnen of niet willen kiezen? „Het heeft vooral te maken met plannetjes maken. Dat vind ik het allerleukst om te doen. Dat je opeens een ingeving krijgt of dat je iets leest en denkt: dat moeten we doen. Als ik het dan eerst aan iemand moet gaan uitleggen om het op te schrijven, wordt het zo’n overdracht. Ik vond dat ik mezelf maar een beetje moest onderrichten, om mijn plannen een duwtje te kunnen geven. Als je alleen maar blijft rondlopen in de straatjes die je al kent, kom je tot stilstand.”

Fictie wordt werkelijkheid

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

Stevige (ex)rokers gezocht voor scan

Vladimir Poetin haalt banden aan met Iraanse ayatollahs en Noord-Koreaanse dictator

Eigenaar The Harbour Club: ’Ons imago moet je met een knipoog bekijken’

Wat mag wel en niet met een waterwerper? ’Straks worden agenten nog afwachtend’