Ze hebben er een onderzoek op losgelaten om te kijken waarom er zoveel langdurige werklozen in Nederland ouder zijn dan 50 jaar. Meer dan 40%! We staan met dit getal met stip bovenaan binnen Europa en de VS. Maar het is geen Champions League. En het is zeker geen getal om trots op te zijn. In tegendeel, we moeten ons doodschamen!

Bizar!

Bij het CPB werken ongetwijfeld een stel bijzonder knappe koppen, het is tenslotte niet voor niets het adviesorgaan van onze regering. Maar ik ben stomverbaasd over de bizarre conclusie die door dit instituut wordt getrokken. Blijkbaar bestaat het idee dat ouderen te hoge looneisen stellen en daarmee zichzelf uit de markt prijzen. En dan zijn er ook nog de extra vrije “ouwelullendagen” die hun positie op de arbeidsmarkt er niet beter op maakt…

Het moet toch niet gekker worden!

45 en al te oud

Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Er moest op mijn werkplek bezuinigd worden. Ik offerde mezelf op, ten faveure van jongere collegae, en ging op zoek naar een andere baan. Eigenlijk zat ik er al langer dan ik van plan was geweest (zeven jaar), dus het was wel weer eens tijd voor wat nieuwe prikkels. Dus: ‘Hallo nieuwe bazen, kom maar door!’

Maar die baan kwam niet. Ze waren er (toen nog) wel en ik had ook best een aantal veelbelovende sollicitatiegesprekken, maar ja, ik was wel al 45! Uiteraard zei niemand dat hardop, want dat zou voer voor een gang naar de rechter zijn wegens leeftijdsdiscriminatie. Slechts één man zei eerlijk tegen me: ‘Je zou het waarschijnlijk prima doen op die plek, maar ik kan je niet betalen.'

Gek, want ik had nog met geen woord gerept had over mijn prijskaartje. En ook in de andere gesprekken bleef de eventuele salarishoogte een onaangeroerd gespreksonderwerp. Ik ben nu eenmaal netjes opgevoed; je begint niet meteen over geld. Bovendien vind ik plezier en uitdaging in mijn werk en leuke collega’s veel belangrijker dan een hoog salaris.

Troosteloos

Ik durf te wedden dat er onder die 40% langdurig werkloze vijftigplussers velen zijn die dat net zo voelen, die super gefrustreerd zijn en een moord zouden doen om überhaupt een keer uitgenodigd te worden voor een sollicitatiegesprek.

Mijn eigen broer bijvoorbeeld. In december wordt hij 65, dan mag hij na acht jaar bijna stoppen met die troosteloze bezigheid van vier sollicitatiebrieven per maand versturen, waar hij nooit meer iets op terug hoort. Zelfs de beleefdheid van een bedankbriefje wordt nauwelijks nog opgebracht.

Kontschop

Niet die arme vijftigplus werklozen moeten geprikkeld worden. Als er iemand een prikkel nodig heeft, of eigenlijk een schop onder hun kont, zijn het wel de werkgevers! Prima hoor, dat we met z’n allen langer moeten doorwerken, maar hoe gaan we dat doen als je als vijftigplusser nergens meer aan de bak komt? En hoe doen we dat als er voor mensen die nog wel een baan hebben, nauwelijks iets wordt gedaan aan bij- of omscholing of eventuele aanpassing van functies om ervoor te zorgen dat ervaren, gemotiveerde krachten niet met een burnout thuis komen te zitten?

Kortom: hóe blijven we met z’n allen op een goede manier tot ons 67e aan het werk? Gelukkig heeft minister Asscher het voorstel van het CPB resoluut van tafel geveegd. Ik wacht met spanning op die resolute kontschop die nu moet volgen.

Wil je meepraten over Wat Zij Vindt? Dan kan dat áltijd onder de artikelen van onze panelleden. Of tweet met ons mee met #watzijvindt!

Lees ook van Marijke:

• Mijn moeder is dood en daar ben ik blij om
• Wie heeft er niet ooit een ex-geliefde opgezocht via Facebook?