Het uur van de waarheid

Ritme is sinds de schildklierkanker van elementaire waarde. Rust, Regelmaat en Ritme zijn de drie meest noodzakelijke ingrediënten voor een voor mij zo kwalitatief mogelijk leven. Uiteraard náást het allerbelangste in mijn leven; mijn gezin. Dingen die vóór de kanker voor mij geen enkel probleem opleverden, zijn nu zaken waar ik van te voren over moet nadenken.

Eigen Schuld

Regelmatig ga ik daar zelf nog de mist mee in omdat zoiets gewenning kost. Een aanpassing in mijn levensstijl waar ik voor mijn ziekte nooit bij stil had gestaan. Wanneer ik ervoor kies om een avond uit te gaan, staat daar de grote R van rust tegenover om balans te brengen. Elke buitensporigheid wordt genadeloos afgestraft wanneer ik de R vergeet. Toen zondagmorgen de wekker ging, werd ik me daar pijnlijk bewust van. Eigen schuld. Gisteravond hadden we een verjaardag. Het was gezellig en we bleven langer dan gepland. Omdat mijn lief vandaag moet werken én het uur verzet zou worden naar de zomertijd, had ik beter moeten weten.

Abrupt uit mijn slaap gerukt door het akelige gepiep van de wekker reik ik naast me naar mijn pilletje schildklierhormoon. Mijn vingers doen het niet. Ze zijn nog dood. Ik moet ze eerst even wakker maken. Zachtjes tik ik tegen mijn vingers aan. Geen beweging in te krijgen. Iets harder dan. Na een spelletje 50 tinten met mijn vingers zit er weer leven in. Ik heb het pilletje genomen en zwabber mijn benen naast het bed. Ze zijn van elastiek. Even snel als dat ik stond, zit ik weer. Ik ben compleet gedesoriënteerd. Het duurt even voordat ik veilig de trap af kan.Jetlag

Uit ervaring weet ik hoe de rest van de dag gaat verlopen. Wanneer mijn dag zo is begonnen, ben ik al uit balans. Ik heb hoofdpijn, ben prikkelbaar. Mijn spieren willen niet meekomen. Ik ben doodmoe, heb het dan weer heet en dan weer koud. Mijn lief mag blij zijn dat hij mag werken vandaag, want mijn humeur is verre van zomers. Het weer trouwens ook. Met het ingaan van de zomertijd zijn ze vanmorgen vergeten de zon erbij te doen. Gerrit de parkiet kijkt me stilletjes aan. Zou hij ook last hebben van het uur? Zijn koppie duikt weer tussen zijn veren. Stiekem zou ik dat ook wel willen, maar ik weet dat als ik toegeef aan de moeheid ik niet zal kunnen slapen vanacht. Het lijkt we alsof ik een verre reis heb gemaakt en last heb van een jetlag.

Er is maar één remedie tegen deze opgedrongen speling van de natuur. De drie R-en moeten in balans. Vanavond alle gordijnen lekker dicht en een uurtje eerder naar bed om mijn R van Ritme weer in balans te brengen en dit met de R van Regelmaat te herhalen. Maar om te beginnen houd ik een pyjamadag met een hele grote R van Rust.