Grote Jongen

Al weken heeft hij het erover: zijn verjaardag. De dag waarop hij een Grote Jongen wordt en naar de Grote School mag. We moedigen hem al tijden aan om dingen zelf te doen. Zelfstandigheid is een eerste vereiste als je kind naar groep 1 gaat. De juf is niet van plan alle veters te strikken, jasjes dicht te doen en de billen van dertig kinderen af te vegen. Als ik 's avonds moe thuiskom van mijn werk, neem ik hem mee naar de badkamer en trek achteloos zijn trui over zijn hoofd. Grote Misstap! In het kader van de zelfstandigheid wil hij namelijk alles zelf doen. En dat mag de hele wereld weten. Zelluf doen 'ZELLUF DOEN!', schalt het door de badkamer. Boos trekt hij de trui weer terug over zijn hoofd om zelf opnieuw te beginnen. Zuchtend kijk ik naar mijn zoon en ga op de wc-bril zitten. Terwijl hij zijn broek over zijn schoenen probeert uit te trekken, valt hij op de grond. Met een rood hoofd worstelt hij zich uit trui en sokken en tevreden klimt hij in zijn onderbroek over de rand van het bad. Ik hou mijn hart vast en in gedachten zie ik hoe hij uitglijdt, valt en al zijn tanden verliest. Maar hij kijkt me trots aan. Zelluf doen.Positief opvoeden Dit ritueel herhaalt zich al een paar weken. Positief opvoeden helpt. Sinds ik een glaasje wijn mee naar boven neem, gaat me dat een stuk gemakkelijker af. Gezeten op de badrand wacht ik geduldig af hoe hij zich van zijn kleding ontdoet, hem onderwijl toejuichend: 'weer een sok, goed zo'. De kledingstukken die per ongeluk in bad belanden vis ik er liefdevol uit. Maar nu is het dan echt zover. Op vrijdag afscheid op de crèche. Vrolijk geeft hij een laatste snottebelkus aan de leidster. Nog één nachtje slapen. Een kort nachtje, want op zaterdag staat hij om even voor zes uur verwachtingvol naast ons bed. We zingen lang-zal-hij-leven en hieper-de-piep-hoera. Maar hij wil zijn cadeaus zien. Vier jaar en hij weet precies wat hij wil.Herinnering: 12 juli 2013 Stiekem pink ik een traantje weg. Alle clichés over groot worden en het huis uitgaan, trekken aan mijn geestesoog voorbij. Maar er is meer. Een zwaar melancholisch gevoel dat de herinnering terugbrengt aan de dag dat ik de diagnose hersentumor kreeg. 12 juli 2013 - Mijn man en ik melden ons nerveus bij de balie van het ziekenhuis voor de uitslag van mijn hersenonderzoek. Een paar dagen ervoor werd ik uit het niets overvallen door een heftige epilepsieaanval. Nu stappen we beduusd de spreekkamer binnen van de neuroloog. Ze windt er geen doekjes om. Nog voordat mijn billen de stoel raken, zegt ze dat er een tumor van het formaat tennisbal in mijn hoofd zit. Ze wijst op het scherm van haar computer. Een grote witte vlek overschaduwt de grijze hersenmassa.Ga ik dood? Ik slik even, maar moet het weten. Ga ik dood? Is het erfelijk? Is het besmettelijk? Had ik het kunnen voorkomen? Ja, we gaan uiteindelijk allemaal dood. Nee, het is niet erfelijk. Nee, het is niet besmettelijk. En nee, je had het niet kunnen voorkomen. Volgende patiënt! Voordat we vol ongeloof de deur weer uitstappen, geeft de neuroloog het advies mee om vooral niet te gaan googelen. Ze had ook kunnen zeggen dat ik niet aan een blauwe olifant mag denken. We racen naar huis en googelen alle informatie die we kunnen vinden. Ademloos lees ik over het verschil tussen een hersentumor graad 2 (een langzaam groeiende sluipmoordenaar) en hersentumor graad 4 (de kans is groot dat je binnen een jaar overlijdt). Ik kijk naar mijn zoontje, van toen twee jaar en zijn 3 maanden oude zus. Tranen wellen op en ik veeg ze weg voordat ze over mijn wangen kunnen rollen.Het verlossende nieuws De periode die volgt is als een rollercoaster. Mijn emoties schieten alle kanten op, maar mijn overlevingsdrang is sterker dan ooit. Mijn hersentumor blijkt operabel te zijn. Na een operatie van negen uur, ontwaak ik met een gevoel alsof ik door een tractor ben overreden. Ik heb pijn en ik ben bang. Maar dan komt het verlossende nieuws: ik heb een graadje 2 en ik ga dus nog wel even mee. Terug naar het nu. Mijn gedachten worden ruw en pijnlijk onderbroken door mijn zoon, die zijn nieuwe step heeft uitgepakt en deze van blijdschap tegen mijn hoofd aan slingert. 'Solly!', roept hij en geeft me een klungelige omhelzing met een natte kus op mijn mond. Ik veeg mijn tranen weg. One down, mijn kleine Grote Jongen gaat naar de Grote School. En later, als hij écht groot is, weet hij me nog te herinneren. De goede moed en het vertrouwen stromen door mijn lichaam. Over twee jaar is mijn dochter aan de beurt. Dat ga ik meemaken. Ik voel het aan alles. Reageer & praat mee!

Grote Jongen

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

Notariskosten erfpacht komen retour in Amsterdam

Ondernemers genoeg in ambtenarenbolwerk

Wordt dit Oekraïense plaatsje het ’tweede Bachmoet’?

’Het was zeker geen jongensdroom, maar het geeft voldoening’