Om buiten te komen, moest ze zich een weg banen door clubjes van meisjes die zich permanent op de stoep geposteerd leken te hebben, binnenshuis was ze bang ieder moment weer geconfronteerd te worden met de woedende bovenbuurman die ervan overtuigd was dat zij verantwoordelijk was voor de belegering van de verliefde pubers. En ondertussen had ze niks meer in huis en wel honger. Er moesten echt boodschappen worden gedaan. Ze zuchtte diep, sloot de verontwaardigd piepende Cornelia op in het hokje en trok haar jas aan. ‘Woont Nick hier, ben jij zijn vriendin?’, de meisjesstemmen vlogen haar meteen bij buitenkomst om de oren. ‘Nee joh, zij is veel te oud’, hoorde ze iemand anders zeggen; en bedankt!. ‘Wat is zijn raam? Heb je hem gezien?, Laat je ons dadelijk binnen? Asjeblieft, asjeblieft?’ Bibi negeerde de meisjes en liep stug door. ‘Nou en of dat ik hem heb gezien’, foeterde ze zachtjes in zichzelf. ‘En hoe! De lamstraal.’ Ze legde net een half brood in haar winkelwagentje toen haar mobieltje overging. Zonder op de display te kijken, nam ze op. Er belde nooit iemand, alleen haar moeder. De rest van de wereld whats-appte nou eenmaal. Maar haar moeder had dat niet meegekregen. ‘Bibi, met Thomas’, hoorde ze. Haar hart buitelde drie keer om, schoot naar haar keel en zakte toen in haar tenen waar hij een tango danste met haar maag die ook volledig de weg kwijt leek. ‘Je beantwoordt mijn berichtjes niet’, zei hij, ‘ik moest je wel bellen. Ben je boos op me?’ Met een woest gebaar smeet Bibi het halfje volkoren in haar karretje. ‘Ja natuurlijk ben ik boos’, riep ze. ‘Wat dacht je dan? Op mezelf vooral trouwens. Hoe heb ik het in mijn hoofd gehaald om verliefd te worden op een man met een relatie’. Een oudere dame die een zak krentenbollen betastte, keek verschrikt op en stak toen goedkeurend haar duim op. ‘Geef hem van Jetje meid’, fluisterde ze. ‘Wie heeft hier een relatie’, zei Thomas rustig. ‘Ik niet. Ik ben afgelopen week verhuisd. Wil je asjeblieft koffie met me drinken, asjeblieft, asjeblieft’. Ze kon er niks aan doen dat ze een beetje moest grijnzen toen ze de smekende ondertoon in zijn stem hoorde. En toch klapte ze gewoon haar telefoontje dicht. Sommige dingen moet je eerst laten bezinken. De meisjes bij haar voordeur gingen sacherijnig opzij toen Bibi met haar boodschappen bij het appartementencomplex aankwam. Op het laatste moment had ze behalve brood en kaas ook nog maar een fles wijn gekocht. Ze kon wel een opkikkertje gebruiken. De jongen zat met zijn rug tegen haar voordeur. In kleermakerszit. Hij keek schuldbewust van onder zijn lange wimpers omhoog. ‘Ehm…’, zei hij… ‘Ik heb iets goed te maken, geloof ik'. Hij beet op zijn lip. ‘Ik kan de deur niet uit, anders had ik wel bloemen of chocola voor je gekocht. Mag ik even binnen komen?’ Hij zag er zo schattig uit dat Bibi het niet kon weigeren. Twitter mee over Bibi's avonturen via #bibiswereld !function(d,s,id){var js,fjs=d.getElementsByTagName(s)[0],p=/^http:/.test(d.location)?'http':'https';if(!d.getElementById(id)){js=d.createElement(s);js.id=id;js.src=p+"://platform.twitter.com/widgets.js";fjs.parentNode.insertBefore(js,fjs);}}(document,"script","twitter-wjs");
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/29bc391a-7adc-11eb-9ee2-0217670beecd.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/e4a332fa-7ad8-11eb-9752-02c309bc01c1.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/79faca28-7ad6-11eb-9885-0218eaf05005.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/aca75a6a-7acf-11eb-9885-0218eaf05005.jpg)