Blog Leon de Winter: de publiciteitsoorlog

Toen we gisteravond opnieuw waren weggedoken bij een roekeloze raketaanval, zocht ik op mijn iPhone snel naar nieuws over de verbijsterende vliegramp. Zinloze doden, ook daar. Vermoedelijk een vergissing – een passagiersvliegtuig aangezien voor een militair toestel, maar door wie? De acties van het Oekraïense leger tegen de opstandelingen hebben inmiddels het leven gekost aan vierhonderd mensen, het grootste deel burgers, onder wie kinderen. Geen demonstraties in Den Haag, geen verontwaardiging, stilte. In dat onmogelijke conflict, net zo onmogelijk als dat rondom Gaza, hebben de EU en onze eigen politici olie op het vuur gegooid. Een grootschalig conflict is het gevolg, met nu ook voor Nederland verschrikkelijke gevolgen. Stupide Europese krachten spelen ook in Gaza continu een fatale rol. Hamas zet de eigen bevolking onder de bommen van de Israëlische luchtmacht, en de media en de politieke elites laten zich door de gruwelijke beelden die daardoor ontstaan manipuleren. Nogmaals: ER ZOU GEEN ENKELE DODE IN GAZA TE BETREUREN ZIJN ALS HAMAS GEEN RAKETTEN OP ISRAEL ZOU AFVUREN. Critici Elke raket die door de Iron Dome wordt geneutraliseerd wil doden en verminken. Die raketten brengen geen cadeautjes maar ondergang en vernietiging. En het bizarre is dat Israël voor zijn verdediging wordt bekritiseerd. ‘Er zijn zo weinig slachtoffers,’ zeggen de critici, ‘en bij de Palestijnen zo veel.’ Israël heeft fortuinen geïnvesteerd in zijn verdediging, in het beschermen van zijn bevolking. Het is pervers om Israël te veroordelen voor het willen beschermen van de eigen bevolking. Hamas op zijn beurt wil de eigen bevolking laten bloeden in de enige oorlog die het kan winnen: de publiciteitsoorlog. Dus zijn er geen shelters voor de Gazanen, die de hoofdrol moeten spelen in dit onmenselijke drama, ontworpen door de islamisten van Hamas en gesteund door de media. Context Vier Palestijnse kinderen stierven op een strand gisteren door een fout van het Israëlische leger. Bij Hamas springt men dan blij op. De internationale media veren dan ook op. Alle context valt weg, alle feiten en overwegingen doen er meteen niet meer toe. De doden moeten worden geteld en getoond. Kijk, dit doen de Joden hulpeloze kinderen aan. De bittere oorlog in Syrië is nu van geen belang meer, de beesten van ISIS in Irak zijn geen nieuws, Afghanistan, de Afrikaanse oorlogen – op de dag dat die vier Palestijnse kinderen op het strand van Gaza stierven, stierven elders nog veel meer kinderen door geweld. Maar in de media telt één verschijnsel: de pijn die de Israëliërs de Palestijnen toebrengen. In een visrestaurant in de prachtig gerenoveerde haven van Tel Aviv, een restaurant van Arabische eigenaren, hebben we gisteravond gegeten met het laatste nog in leven zijnde bemanningslid van de Exodus, het beroemde schip dat in 1947 Holocaustoverlevenden vanaf Frankrijk naar het toenmalige Britse Palestina wilde varen maar werd tegengehouden door de Britten. Exodus De Exodus vervoerde meer dan 4500 overlevenden naar de haven van Haifa. Daar werden ze tegengehouden door de Britten en op drie andere schepen teruggestuurd naar Frankrijk. Via Gibraltar belandden de schepen in Hamburg. Daar traden de Britten hard op, sloegen de passagiers de schepen af en sloten ze op in interneringskampen. Holocaustoverlevenden. In oktober 1947 werden ze vrijgelaten. Dat was het lot van de Joden na ’45 – niet welkom in Palestina, niet welkom in Europa. Een volk zonder land. Dat volk heeft nu een land. Het leeft en straalt en kent wetenschappers en overspeligen en inbrekers en priesters en goeden en slechten. En in dat land zijn de Israëlische Arabieren de meest vrije Arabieren in het hele Midden-Oosten, en dat geven ze steeds vaker toe. Waarom is van alle conflicten en migratiestromen van de periode van vlak na ’45 alleen dit conflict nog steeds actief en bloedig (ofschoon veel minder bloedig dan de oorlogen in de Arabische landen)? Op drift De miljoenen etnische Duitsers die na ’45 verplaatst moesten worden zijn geheel vergeten. De scheiding van de moslims en hindoes na de onafhankelijkheid van India –waardoor talloze miljoenen mensen op drift raakten - is misschien wel de bloedigste oorlog geweest van de tweede helft van de twintigste eeuw. Vergeten. Maar de Joodse aanwezigheid in het Midden-Oosten blijft de verbeelding van Europa beheersen. Die obsessie kan maar uit één bron voortkomen: uit het latente schuldgevoel ten aanzien van de Holocaust en het verlangen dat schuldgevoel definitief te begraven door de Joden als daders en kindermoordenaars af te schilderen. Geen leger is ethisch zo hoogstaand als het Israëlische. De Gazaans burgerbevolking wordt met alle middelen gewaarschuwd voor de dodelijke wapens van het Israëlische leger, dat een volksleger is van arbeiders, artsen, leraren, winkeliers, aannemers. Geen leger in het Midden-Oosten, nee, in de hele wereld, gaat op deze manier met zijn tegenstanders om. Israël is een bijzonder land. De Joden hebben het tot bloei gebracht, niet de Arabieren. De nieuwe welvaart is met noeste arbeid en totale inzet tot stand gebracht, niet door diefstal, niet door het bezetten van vruchtbare grond en rijke grondstoffen, want die waren er niet. Geen enkel Arabische land zonder olie heeft dat weten te evenaren. Gemythologiseerd Er zijn uit de Arabische landen net zoveel Joden gevlucht als er Arabieren uit het Britse Palestina voor de Joden zijn gevlucht. Die uit Arabische landen afkomstige Joden hebben in Israël een leven opgebouwd. De Palestijnen zijn vluchteling gebleven. Generatie na generatie werd het vluchtelingschap steeds verder gemythologiseerd. In plaats van een deal met de Joden te sluiten en een federatie na te streven offerden de Palestijnen hun kinderen in een heilloze strijd. Maar de publiciteitsoorlog kon gewonnen worden, ontdekten ze. De Europeanen bleken heel gevoelig te zijn voor Joden – de Holocaust had Europa voor eeuwig bezoedeld, leek het, maar het gedrag van de gemilitariseerde Joodse staat kon die bezoedeling wegnemen. Zoals mijn vriend Henryk Broder wel eens opmerkt: ‘Europa zal de Joden de Holocaust nooit vergeven’. Lees die zin nog eens goed. Laat ‘m goed tot u doordringen. Beschavingsproject De Palestijnen en de linkse media hebben van Israël een koloniaal en imperialistisch project gemaakt. Dat is een leugen. Israël is een beschavingsproject, van oorsprong zelfs een socialistisch beschavingsproject. Gisteravond fietsten we terug van de haven naar ons appartement over een fietspad dat over het strand liep. Restaurants, strandtenten, sportvelden, dit deed niet onder voor het strand van Los Angeles. Overal mensen die van de prachtige avond genoten, nog volleybal speelden, dineerden, wandelden, jogden, fietsten, discussieerden. Mensen van alle soorten en maten, hetero’s, homo’s, licht en donker. Halverwege klonken de sirenes weer. We moesten schuilen. We sprongen van onze fietsen en schuilden onder de overkapping van de parkeergarage van een hotel. De haat van de islamisten vloog ergens hoog boven ons door de lucht. Alles wat hier was, van de blote meisjes tot de mooi gedekte restauranttafels, van het fietspad tot de lantaarns op het strand, wilde die blinde raket – het bleken er zeven te zijn – vernietigen. Onverdraaglijk Israël is nu Gaza binnengedrongen nadat Hamasterroristen gisterochtend geprobeerd hebben een bloedbad in een kibboets aan te richten. Dat was de druppel. Anders dan wij in Nederland moet Israël letterlijk vechten om te kunnen overleven in deze regio van religieuze en etnische waanzin. Israël doet dat met tegenzin. Als er Palestijnse slachtoffers zijn, deelt niemand blij snoepjes uit – Palestijnen vieren feest als hun terroristen Joden doden. Mag ik het ziek noemen? Dit is voorlopig mijn laatste blog. We blijven nog een week. Dit is een goed land. Geen makkelijk land. Geen perfect land – maar voor een land in het Midden-Oosten is het een mirakel. Nu is het eerst tijd om te rouwen. Al die onschuldige mensen die onderweg waren voor vakantie, werk, familiebezoek, zijn in de Oekraïne door andere varianten van ziekelijke haat gestorven. Naar het zich laat aanzien was het de bedoeling een ander vliegtuig te raken, niet dit vliegtuig. Onze landgenoten zaten in een vliegtuig dat onverhoeds verstrikt raakte in een nodeloos conflict tussen Rusland en de EU, een vers conflict met oude wortels. Maar aan die nuancering hebben de gestorvenen en hun nabestaanden niets. Gedreven door haat drukte iemand op een knop. Het is onverdraaglijk.

Blog Leon de Winter: de publiciteitsoorlog

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

Potentieel dodelijke schimmel duikt op in ons land: hoeveel zorgen moeten we ons maken?

Een eigen huis, een eigen Ierse pub (in de achtertuin)

Bij voorbaat veroordeeld: ’Alles is geoorloofd in de huidige cancelcultuur’

TikTok als nieuw paard van Troje: ’Geheime dienst China prima in staat om mee te lezen’