Gezin ontsnapt aan bloedbad in Grand Hotel Colombo

De Nederlander Hans van den Tillaart zou in april eigenlijk met zijn gezin twee dagen verblijven in het Cinnamon Grand Hotel in Colombo. Maar zijn vrouw gooide op het laatste moment het roer om. Een beslissing waardoor het gezin aan een ramp ontsnapte: het hotel was een van de doelwitten in een reeks zelfmoordaanslagen. Zijn vrouw Janine, kind van Sri Lankaanse ouders, wilde heel graag eerst nog één nachtje in het speciale Mount Lavinia hotel slapen, voordat ze naar het Cinnamon Grand Hotel zouden gaan. Jeugd herbeleven Op haar negentiende verbleef ze al eens in dit hotel. Samen met haar ouders. „Ze wilde dat bezoek absoluut herbeleven”, vertelt Hans van den Tillaart, die in Sydney woont en met zijn gezin op vakantie was. Het besluit blijkt zondagochtend cruciaal. Een zelfmoordterrorist loopt dan uiterst kalm het restaurant van het Cinnamon Grand binnen en blaast zichzelf bij het paasontbijt op. De terroristen kozen in alle getroffen hotels bewust voor het feestelijke ontbijt. De manager van een van de vijfsterrenlocaties vertelt dat het paasontbijt het drukste moment van het jaar is. Zonder tussenstop was de kans groot dat het gezin Van den Tillaart tijdens de aanslagen, die alle rond negen uur lokale tijd plaatsvonden, aan het ontbijt van het Cinnamon Grand zou hebben gezeten. Van den Tillaart: „Een vreemde gedachte. Dat zo’n kleine beslissing om voor een nacht een ander hotel te boeken, ervoor gezorgd heeft dat wij de aanslag niet hebben hoeven mee te maken.” Stad op scherp Op maandag is de dreiging in Colombo nog steeds voelbaar. De stad staat op scherp. Er geldt een avondklok. Op strategische punten staan gewapende militairen. Ook bij het hotel van Hans van den Tillaart wordt iedere bezoeker gecontroleerd. Zelfs de bagage van vertrekkende gasten wordt geïnspecteerd. Tekst loopt door onder de foto Het gezin heeft besloten binnen te blijven. „We hebben geen zin om naar de stad te gaan. We hangen een beetje aan het zwembad.” Dat klinkt ontspannen, maar met bewapende beveiligers op de achtergrond, is dat allerminst het geval, stelt Hans. „Het is spannend om hier nu met de kinderen te zijn. Mijn vrouw was echt een beetje in tranen. Sri Lankanen zijn zulke lieve mensen. Die mensen hebben al zoveel meegemaakt. Het land was juist goed op weg, de economie begon juist op gang te komen. En nou dit. Het is diep triest.” Na twee weken reizen vertrekt het gezin naar huis. Dat was al gepland. Met een dubbel gevoel, erkent Van den Tillaart. Maar vooral: opgelucht. Ook het hotel van de Amerikaanse Nederlander David Baxter staat op scherp. De hoofdingang van het Hilton Colombo Residence is met meubilair gebarricadeerd. Om te voorkomen dat terroristen via de hoofdingang kunnen binnendringen. David is eerste paasdag in de kerk, als de eerste berichten over aanslagen binnendruppelen. „Tijdens de dienst begonnen plotseling telefoons te rinkelen”, vertelt David. Beangstigend „Toen werd ons verteld dat we moesten vertrekken. De kerk zou een doelwit zijn. Heel beangstigend. Je bent daar voor Pasen. En dan is daar de mededeling dat er een bomaanslag heeft plaatsgevonden. En nog een. En nog een. En nog een”, zegt hij geëmotioneerd. „Toen werden mensen bang. Je hoorde in de verte de explosies. En toen je het geluid van de ambulances hoorde, werd het plotseling heel echt. Een jongen in de kerk vroeg: waarom willen ze christenen vermoorden? Wat moet je daarop zeggen?” De voorganger van de kerk brengt David naar zijn hotel. Daar heerst totale verwarring. Alle veiligheidshekken zijn dicht en David mag aanvankelijk niet naar binnen. Uiteindelijk laten ze hem toch door. „Vanuit mijn raam zag ik de drie aangevallen hotels. Op amper een kilometer afstand. Ik was niet nerveus of verdrietig. Het was vooral surrealistisch. Het leek op tv alsof het duizenden kilometers verderop gebeurde. Maar het was slechts duizend meter.” David: „afgelopen zaterdag liep ik hier nog door het centrum en zag veel toeristen. Ze maakten plezier. De gedachte die maar door mijn hoofd blijft spoken is: hoeveel van die mensen zijn omgekomen? Of liggen er in het ziekenhuis?” „Het is heel wrang dat uitgerekend op het paasfeest – waarmee herdacht wordt dat Jezus uit de dood is opgestaan – zoveel doden zijn gevallen”, verzucht David. „Dat is zó ironisch. Op televisie was een Christusbeeld te zien dat onder de bloedspetters zat. Als de terroristen wilden intimideren, dan zijn ze daar bijzonder goed in geslaagd. Verschrikkelijk.” Een van de kerken die geraakt is, is St. Anthony’s Shrine. Een gebedshuis van de Rooms-Katholieke Kerk. Mogelijk zijn daar tientallen kerkgangers omgekomen nadat vermoedelijk een zelfmoordterrorist het witte gebouw binnendrong. Zwaargewonden weggedragen Omwonenden vertellen aangrijpende verhalen. En laten afschuwelijke videobeelden zien. Een gewonde man komt hinkend de kerk uit. Een ander rent met een jong ventje in zijn armen naar een ambulance. Een zwaargewonde kerkbezoeker wordt hevig bloedend weggedragen. „Het was verschrikkelijk”, zegt geestelijke Don Herman Erang die kort na de explosie de kerk binnen ging. „Te pijnlijk om te beschrijven”, zegt pastoor Jude Fernando die maandagochtend poolshoogte komt nemen. De grond voor de kerk ligt bezaaid met glas. Militairen bewaken het zwaar gehavende gebouw. Tijdens de rampzalig afgelopen mis, stond Jude Fernando naast het altaar. „Als ik twee stappen naar links had gezet, had ik dit niet overleefd”, zegt hij. „God heeft mijn leven gespaard. Ik de kerk zag ik de gewonden en de doden. Met behulp van omwonenden zijn de gewonden naar het ziekenhuis gebracht.” Vredelievend Het is onduidelijk hoeveel terroristen de kerk binnendrongen. „Dat onderzoek loopt nog”, zegt Jude Fernando. Hij hoopt vurig dat de mensen in Sri Lanka rustig blijven. „Mensen reageren heel beheerst. Ik heb ze opgeroepen om te bidden. En rustig te blijven. Wij willen vrede want wij zijn vredelievende mensen.” Wraak is geen oplossing, stelt de pastoor. „We moeten juist de blijde boodschap verkondigen. Wij zijn christenen en onze God is geen God van wraak. Of de geestelijke bang is voor nieuwe aanslagen? Hij zwijgt even. „Het onderzoek loopt nog. Laten we de uitkomsten afwachten.”