Fuck chemo, ik ga zeilen

David, beter bekend als Countrydave, zag zijn wereld in korte tijd instorten. Zijn vrouw wilde scheiden, de overwonnen prostaatkanker kwam terug en hij verloor zijn baan. Reden genoeg om bij de pakken neer te gaan zitten zou je zeggen. Maar niet voor Countrydave. Hij ontsloeg zichzelf uit het ziekenhuis en bezocht een Chinese medicijnman om beter te worden. David wilde leven en zijn droom vervullen door naar het Caribisch gebied te zeilen. In het ziekenhuis met een gebroken hart "Ik stierf elke dag een klein beetje in het ziekenhuis. Mijn hart was gebroken en de chemotherapie brak mij lichamelijk af. Ik ontsloeg mijzelf daarom na de eerste chemo behandeling en verliet tegen doktersadvies het ziekenhuis. Mijn vrienden en familie wisten niet wat ze er van moesten denken en waren ontzettend bezorgd. Ik begon aan een strikt kruiden en voedingsregiment bij een Chinese herbalist en het werkte; ik voelde mij lichamelijk sterker worden. Maar mijn gebroken hart leek niet te helen en ik voelde mij overmand door liefdesverdriet. Huisje, boompje beestje Ik had de twintig jaar daarvoor met mijn vrouw huisje, boompje, beestje geleefd hoewel dat eigenlijk niets voor mij is. Ik werkte jarenlang in Australië als roadie in een leven van sex en Rock en Roll; dat was wild en fantastisch. In de jaren tachtig belandde ik in het Caribisch gebied waar ik tien jaar woonde en rondzeilde met mijn toenmalige partner. Ik woonde ook in Haïti totdat ik viel voor mijn Engelse vrouw. Ik verkocht mijn boot als aanbetaling voor ons huis en probeerde twintig jaar het getrouwde burgerlijke leven te leven. Niet lang te leven Nu ik gescheiden was en volgens de dokter niet lang te leven had besloot ik mijn droom weer te volgen. Ik kocht een zeven meter lange houten boot uit de jaren zestig genaamd Pavane. Toen ik mij sterker begon te voelen startte ik met haar klaarmaken voor de oceaan. Ik had niet veel geld aan de scheiding overgehouden maar ik was vastbesloten. Mijn boot was misschien klein, maar ik wist dat ze het kon. Er was een eindeloze stroom mensen in de haven die zei dat het niet ging lukken maar ik negeerde ze en luchtte mijn hart in mijn muziek. In die winter schreef ik: "Gotto get away from here". Trossen los Als lakmoesproef zeilde ik vanuit Kent over de noordzee naar Amsterdam en weer terug. Het stormde, was koud maar ik bewees aan mijzelf dat Pavane en ik de oceaan aankonden. Toen ze klaar genoeg was hees ik in de lente het grootzeil, gooide de trossen los en vertrok, daarmee een grote groep verbaasde groep mensen achterlatend. De eerste maanden wist ik niet hoe ver ik zou komen, en of ik het überhaupt zou halen. Maar dagen werden weken en weken werden maanden. Ik stak de golf van Biskaje over naar Spanje en Portugal en ik voelde mij beter en beter. Een jaar verder Na een jaar voelde ik mij alsof ik een nieuw leven was gegeven. Ik at goed, genoot van de zon en had mijn kruidenregiment afgerond. Ik speelde overal waar ik kwam en maakte onderweg nieuwe nummers. Toen ik op de Kaap Verden aankwam voelde ik alsof ik in een derde wereldland was aangekomen; de stoffige straten, straatverkopers en exotische geuren. En niet te vergeten prachtige vrouwen. Ik vond het heerlijk en begon met lokale artiesten Countrydave & friends. We speelden dagelijks in de bars en cafe's van Mindelo en waren lokale beroemdheden. Atlantische oversteek De tijd vloog voorbij en na twee jaar had mijn boot echt serieus onderhoud nodig wat op de Kaap Verden erg moeilijk was door een gebrek aan faciliteiten. Ik vond mijn inspiratie om te gaan zeilen terug toen ik Antje ontmoette; een wonderschone blonde Duitse lerares. Het was liefde op het eerste gezicht en ze beloofde mij dat ze naar de Cariben zou komen om mij te bezoeken. Hoewel de boot in niet al te goede staat was zeilde ik na twee jaar Kaap Verden de oceaan op en zette koers naar het Caribisch gebied. Het was een moeilijke reis met wisselende wind, scheurende zeilen, lekkage aan boord en problemen met de autopilot. Maar ik deed wat ik moest doen en hield bijna een maand lang mijn houten huis bij elkaar en zeilde de 45000 kilometer naar het Caribisch gebied. Eind goed al goed? Ik geniet nu een jaar in Grenada van vers fruit en mooi weer en maak nog steeds muziek. En Antje hield haar woord en kwam langs voor een paar heerlijke weken in Grenada. Mijn boot begint er langzaam maar zeker weer als een boot uit te zien en inmiddels is mijn volgende missie om naar Haïti te zeilen om oude vrienden op te zoeken. Ik ben 65 jaar, nog steeds in leven, voel mij prima en ik leef mijn droom. " Noot Redactie: Vlak voor publicatie van dit artikel berichtte Dave dat de ponton van de marina waaraan hij lag door een storm was losgebroken en Pavane op de rotsen heeft geduwd. Hij heeft de boot met vrienden los gekregen en de boot zonk niet maar drupt water naar binnen. De marina wil niets van schadevergoeding weten maar Dave heeft er vertrouwen in dat hij ook dit te boven komt en gaat de boot op de wal laten zetten en repareren. Noot Redactie 2: Muziek van Countrydave kun je HIER downloaden. De opbrengst komt ten goede aan het opknappen van zijn boot Pavane.

Fuck chemo, ik ga zeilen

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

Roep om schrijven met pen en papier voor laptopgeneratie: ’Schrikbarend wat we zien’

Dit weekend springt de klok weer vooruit maar: waar blijft die lente?

30.000 doden om 25 km² te veroveren: Russen zien af, Oekraïners klaar om Bachmoet weer in te nemen

Influencer (30) gooit roer om na geëxplodeerde borstimplantaat