'Vaak zelfdoding lymepatiënten'

NVLP-bestuurslid Miranka Mud spreekt van drama’s die het directe gevolg zijn van „vaak jaren geleden gemiste diagnoses en daardoor te laat gestarte behandelingen”. Bij de vereniging zijn de trieste gebeurtenissen opgetekend in zowel afscheidsbrieven als door contacten met nabestaanden.

Laatste wens

Een van de nu overleden lymepatiënten, de 39-jarige Barbara Pronk uit Rijswijk, schreef kort voor haar dood, op 19 maart jongstleden, een uitgebreide brief aan leden van de Tweede Kamer. Daarin vraagt ze, als ’laatste wens’, aandacht voor deze ziekte, waarvan volgens haar de ernst zwaar wordt onderschat.

„Lyme is geen ’normale ziekte’”, schrijft Barbara, „maar is een tegenstander van ongekend formaat: een strijd tegen bacteriën en hun giftige afvalstoffen die je lichaam teisteren in elk orgaan, elk stukje weefsel en iedere cel, en die je lichamelijk en geestelijk overnemen en je geheel kapotmaken van binnen.”

Mevrouw Pronk was al negen jaar ernstig ziek en totaal geïnvalideerd. Door Lyme leed ze ook aan de virale hersenziekte ME en het chronisch vermoeidheidssyndroom CVS, dat haar uitputte. Jarenlang had Barbara Pronk veel gezondheidsklachten, waarvan artsen en specialisten de echte oorzaak maar niet wisten te achterhalen. Jaren te laat werd bij haar de ziekte van Lyme vastgesteld, haar behandeling was derhalve ontoereikend.

„Alleen al vijf van onze leden hebben onlangs de dood verkozen, dat hebben we nog niet eerder in zo’n korte tijd meegemaakt”, stelt Miranka Mud van de Nederlandse Vereniging voor Lymepatiënten. „Bovendien weten wij van nog meer patiënten die uit het leven zijn gestapt, of dat hebben geprobeerd, omdat de ziekte hun leven ondraaglijk maakte.”