Begin september, het filmfestival in Venetië. Zonder het hele gezelschap aan te kijken, schoof René Mioch aan in een restaurant. „Een tafelgenoot introduceerde de mevrouw naast hem met de woorden: ’Zij is actrice’. Ik keek op en zag het meteen, ook al is zij inmiddels ook in de vijftig. Die mevrouw was Nastassja Kinski.” Mioch (59) kreeg meteen een flashback van het prille begin van zijn carrière. „In 1979 maakte zij furore met haar hoofdrol in Tess van Roman Polanski. Verliefd was ik, net als alle jongens. Op het filmfestival in Cannes was zij ook. Ik deed wat ik nu niet meer zou doen, ik achtervolgde haar in het Carlton Hotel tot voor haar hotelkamer. Na aarzelen klopte ik op de deur. In badjas deed ze open en ik stamelde: ’Hi, ik ben René van de Ziekenomroep’.” Nastassja Kinski liet René van de Ziekenomroep nog binnen ook. „De natte jongensdroom kwam uit!” De filmjournalist lacht de kuiltjes in zijn wangen. „Zonder sterallures stond ze me te woord.” „Na al die jaren kwam ik haar nu weer tegen. Ik had de foto van haar en mij vanwege mijn 30-jarig jubileum al een tijd geleden in mijn telefoon gezet en die heb ik haar laten zien. Kinski herinnerde zich mij niet meer, maar ze bleef maar vragen hoe zij toen was, of ze aardig was geweest, hoe ze reageerde. Die periode van haar leven moet heel onwerkelijk zijn geweest.” Zo onbevangen als toen pakt hij het allang niet meer aan. „Dat kon ook eigenlijk niet.” Op de rode loper wordt hij als nestor van de filmjournalistiek inmiddels zelf door de acteurs en actrices herkend. Op zijn site renemioch.nl staat een filmpje waarin alle wereldsterren hem verrukt begroeten. ’René! How are you?’ Hug van Tom Cruise: ’Good to see you, René!’ „Welnee, die pikken over mijn schouder snel mijn vragen mee! De sterren zijn blij om tussen die massa aan camera’s een bekend gezicht te zien. Gek is het niet dat ze me herkennen. Soms kom ik ze wel zeven keer per jaar tegen bij premières, Globes of Oscars. Met Sylvester Stallone heb ik vanaf de eerste Rambo 25 interviews gehad. Tom Hanks zei dat hij mij vaker ziet dan zijn moeder.” „Nee! In die korte praatjes op de loper kom ik verder met ze dan in een uitgebreid interview. Zij zijn zenuwachtig over hoe de film wordt ontvangen, of ze in de prijzen vallen. Ben ik het vertrouwde gezicht. Vraag ik hoelang ze erover hebben gedaan om er zo prachtig uit te zien. Ja, daar kom ik altijd mee weg. Zeggen ze: ’Dacht je echt dat ik zo was opgestaan?’” „Op tv niet, schrijvend wel.” „Thuis gingen we vaak naar de film. Disney, Louis de Funès. Ik had het geluk dat de eigenaar van de Amsterdamse bioscoop The Movies naast mijn ouders kwam wonen. Hij had een loods vol 16 mm-films waar ik uit mocht lenen. Veel arthouse, Fellini. Op zaterdag de projector aan. De buurman zag mijn belangstelling en vroeg me mee naar het filmfestival in Cannes. Inmiddels werkte ik voor de ziekenomroep van het Sint Lucas-ziekenhuis en duwde in Cannes iedereen een microfoon onder de neus. Francis Ford Coppola, Jack Nicholson, Mel Gibson. En Nastassja Kinski dus! Die opnamen verkocht ik later voor 250 gulden per stuk aan het radioprogramma van Hans van Willigenburg.” „Wie weet komt het er ooit van. In het begin nam ik een fotoboek van alle grote sterren mee naar interviews. Vroeg ik om een handtekening. En, nog leuker voor later, ik liet ze de datum erbij zetten. Dustin Hoffman van Rain man vroeg met opgetrokken wenkbrauw of ik soms ook een autist was. Om handtekeningen vraag ik al jaren niet meer, het is gênant en onprofessioneel. De camera’s draaien altijd mee en nu knippen we er een beeld uit van mij met ster voor een aankondiging in de krant. ’Vanavond René Mioch met Danny DeVito’. Daar voelde ik me altijd ongemakkelijk bij. Als ik in Los Angeles overdag een interview heb gehad met iemand die ’s avonds ’mijn’ restaurant binnenkomt, storm ik er niet op af. Groet ik alleen als onze blikken elkaar kruisen. Trouwens: niks teleurstellender voor een fan die op zijn idool afgaat als deze net een slechte bui heeft. Eén grote desillusie.” „Nee, ik ben geen Carlo Boszhard. Mensen vragen me nooit om een selfie, maar of ik nog een goeie film gezien. Maar wat ik doe, vinden ze wel interessant.” „Nee, ik raak aan het wereldje en dat is meer dan genoeg. Het is leuker om de tussenpersoon te zijn. Een collega zegt altijd: ’Met René ben ik maar één handshake away from Jack Nicholson.” „Het fascineert me dat mensen beroemd willen worden én dat die roem voor velen hun ondergang betekent. Altijd in de spotlights, nooit onbespied. Stel je het maar voor, draaien op een set, in een stad waar iedereen jou kent. Zonder beveiliging kun je niet naar buiten. Om half tien naar je kamer, want de hotelbar is leeg. En ’gelukkig’ heb je wel het geld om alle drank en drugs van de wereld te kunnen kopen. Ooit had ik een gesprek met een heel beminnelijke Patrick Swayze. Achteraf hoorde ik dat hij vijf minuten daarvoor in blinde woede zijn hele hotelkamer kort en klein had geslagen. Ik heb niets aan hem gemerkt. Beroemdheden worden klaargestoomd om een monster te zijn. De eenzaamheid ligt altijd op de loer. Zowel Tom Cruise als Julia Roberts heeft op een gegeven moment iedereen om zich heen ontslagen omdat ze zichzelf geen leuk mens meer vonden. Altijd omringd door jaknikkers, betaald en onbetaald. Zijn je vrienden echt je vrienden? Die druk is groot, sommigen zijn ook suïcidaal.” „Meryl Streep. Zij filmt nooit ver van huis en kan met een helikopter in haar achtertuin landen. Echt een geweldige vrouw. Maar wat maak ik van haar mee? Misschien is ze thuis een onaardig misbaksel, al denk ik van niet.” „Dat is de meest gestelde eerste vraag. ’Is Brad Pitt lastig in het echt, is Julia Roberts spontaan?’ Tweede vraag: ’Heb je het weleens gedaan met een ster?’” Gulle lach: „Het antwoord is ja.” En nee, op vraag drie krijgt niemand antwoord, Mioch noemt als gentleman geen namen. „Vraag vier is dan altijd of het een vrouw of een man was. Antwoord: ’Een vrouw’. Voor zover ik weet.” „Ja, maar het is hetzelfde als op een bankkantoor. Misschien wat losser omdat in films alles om emotie draait en de tegenspelers wisselen. Het is zoals vroeger, op zomerkamp, dat spannende versiersfeertje. Niks nieuws onder de zon, wij hebben de Gooise Matras die niet voor niets zo heet. In 1940 ging het in Hollywood al over de casting couch, de sofa waarop de rollen werden verdeeld. Niks mis mee als twee mensen het zo willen. Maar met machtsmisbruik is het een ander verhaal.” „Het is de tijdgeest, goed dat het nu naar buiten komt. Al snapte ik ook de nuancerende brief van Catherine Deneuve. Zij zou iemand na een tikje op haar billen niet meteen voor de rechter slepen. Maar dat iemand onder zijn bureau een knop heeft zitten om de deur te vergrendelen, daar kan ik met mijn kop niet bij.” „Ik voel vooraf een gezonde spanning, wat met mijn concentratie op het gesprek te maken heeft. Organiseer ik een interview zelf, dan krijg ik de tijd. Is het een promotietour, krijg ik vijf à tien minuten één-op-één. Haha, voor drie, vier vragen vlieg ik dan heen en weer naar Los Angeles of New York. De pr-machine eromheen went nooit, maar de glamour imponeert me niet. Anderzijds ben ik ook niet blasé. Ik zucht nooit ’alwéér Michael Douglas’. Nee, want de film is een andere en zijn rol ook. En met A star is born, Lady Gaga, voel ik me weer zestien. Met nieuwe generaties wordt mijn lijst langer. Scarlett Johansson kende ik al als kindsterretje. Natalie Portman speelde op haar twaalfde haar eerste rolletje en is nu Oscarwinnares. Er zijn weken dat ik vijf tot acht interviews op een dag doe, ook met minder bekende sterren. Dat is wel veel. Ik zit straks ook weer twee maanden in Los Angeles. Tegenwoordig heb ik daar een onderkomen in een tuinhuisje van vrienden. Prettig, een eigen ruimte om me in terug te trekken. Minder gejaagd dan een hotel, kan ik ook meer van de omgeving genieten.” „Ik hoef niet onaardig te zijn. Maar acteurs zijn er meesters in om 34 seconden over een antwoord te doen en dan nog niks te zeggen. Dan kan ik vervelend en vasthoudend zijn en stel ik dezelfde vraag nog een keer en nog eens. Ik geef presentaties aan bedrijven en mediatraining aan acteurs. Dan leer ik ze hoe ze een antwoord kunnen omzeilen, door het verhaal te vertellen dat ze altijd in hun hoofd hebben.” René Mioch vervolgt: „Ik heb ook mijn foefjes. Als het echt niet wil, word ik persoonlijk. Ooit zat Bruce Willis helemaal onderuitgezakt tegenover me. Keek weg, zijn vingers speelden met een koffielepeltje. Minutenlang. Niet gek, na zeven interviews op één dag. Ik zei: ’Ik heb het gevoel dat je hier helemaal geen zin in hebt’. Toen trok hij bij. Ook als er iets mis gaat, als de microfoon het niet doet, wordt de sfeer meteen losser. Jammer genoeg gaan interviews tegenwoordig niet meer zo diep, het is meer entertainment geworden.” Daar deinst de presentator niet voor terug. Zo liet hij Hugh Grant voor het Amstel Hotel een harinkje eten en reikte even later de kokhalzende acteur een servetje aan. Een opzetje. „Verder ben ik discreet. Ook sterren hebben weleens ruzie en ze zijn soms chagrijnig. Laat ze, dat hoef ik niet naar buiten te gooien. Ze voelen mijn integriteit en daarom kan ik altijd overal terugkomen. Twee maanden nadat hij met een prostituee in zijn auto was betrapt, sprak ik Hugh Grant. Had hij het er al heel open op tv over gehad. Toch kon ik het voor mijn kijkers niet maken het onderwerp níet aan te roeren. In het gesprek heb ik vier keer gezegd: ’Wil je er nog over praten?’ Met humor kon ik het ondervangen.” „Jazeker, met Bette Davis. Zij had korsakov, net een attaque gehad, en zat als een trillend vogeltje in haar fauteuil. Ik had haar biografie gelezen. Zelf herinnerde ze zich niet alles zo goed van haar eigen geschiedenis, ik pakte haar hard aan – ze stond als bitch bekend – en corrigeerde haar in het autoritaire Engels-Engels dat ik toen sprak. Achteraf baalde ik van mezelf. Mijn slechtste interview ooit. Twee jaar later was ze dood.” „Om mij gaat het niet. Ik heb nog steeds moeite met de spotlights. Maar Niehe kwam toch maar mooi binnen bij Oprah Winfrey en Charles Aznavour.” „Nee! Ik ga zelfs in mijn vrije tijd naar de bioscoop. Ook goed om in Pathé De Munt te ervaren hoe het tussen popcorn etende en te hard pratende mensen is. Normaal heb ik de zaal zowat voor me alleen, met hooguit twee of drie collega’s. Thrillers, drama en maffiafilms hebben mijn voorkeur, sciencefiction en horror vervelen me snel. Na het eerste voorwereldlijke dier in Jurassic Park heb ik het volgende wel gezien. Maar ik zit de film altijd helemaal uit, in de hoop dat het de laatste tien minuten nog wat wordt.” „Ze staan voor intimiteit, raken altijd aan iets. Ze zijn perfect voor een date, na afloop kun je het ergens over hebben. Natuurlijk is het ook weleens confronterend. Gaat het over iemand die een kind verliest, appelleert het aan mijn angst als vader van twee dochters en opa van twee kleindochters. Die emotie is dus mijn werk. Van vroeg tot laat. Heb je net iemand verloren, kijk je naar een ziekenhuis. Toen mijn relatie uit ging, moest ik kijken naar gelukkige gezinnetjes of een scheidingsdrama dat nóg erger was. Net als in de film... Toch kijk ik altijd voor de lol. Ik heb er altijd een hekel aan als mensen het zeggen, maar mijn hobby is mijn werk. En andersom.” CV René Mioch Geboren Waalwijk, 6 maart 1959. Carrière Radio- en tv-presentator, Films en sterren op zaterdag bij RTL5 en zondag bij RTL4; multimediaproducent; tafelheer bij Pauw, Shownieuws. Bijzonder Stond op 14e met bandrecorder tussen de pers op Schiphol op Henry Kissinger te wachten. Voerde de Rembrandt Award in, een Nederlandse publieksprijs. Speelde rolletjes in Loverboy, Vet hard en Isabelle. Meer gesprekspartners Johnny Depp, Steven Spielberg, Richard Gere, Robert de Niro, Sigourney Weaver, Sharon Stone, Demi Moore, Cameron Diaz, Brad Pitt, Emma Stone, Meg Ryan, Kate Winslet, Nicole Kidman, Kevin Costner. Privé Vader van twee dochters, opa van twee kleindochters. Woont in Amsterdam en deeltijds in Los Angeles.
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/3b2704a6-eb1d-11e8-8fdf-fb7812d67f0e.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/786d10d6-eb1c-11e8-8907-ff472cc00a1f.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/b6d56b4c-eb18-11e8-9364-4f7bb3e4e596.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/32c712a6-eb18-11e8-a580-872c628ededa.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/75d54e2a-eb1b-11e8-a710-c9781a85a5c9.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/e2cb861e-eb0e-11e8-9155-dbd71fb7f004.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/aa73b86c-eb14-11e8-8fdf-fb7812d67f0e.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/c1878b72-eb06-11e8-bec0-c1fedb39a23e.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/4c00d580-eb00-11e8-aae9-83057c7aa8b2.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/23f2c188-eb06-11e8-962d-eb7d3fdb810c.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/2e2c5510-eb06-11e8-bec0-c1fedb39a23e.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/819543a0-eaa3-11e8-96e4-d7c3eece8e7c.JPG)