’Dat moment is voor Sven Kramer al voorbij’

Wat Sven nu meemaakt, zijn ervaringen die niet simpel zijn te verwerken. Hij zit in een overgangsfase. Na jarenlang goed te hebben gepresteerd is er een periode aangebroken van twee, drie seizoenen waarin hij keuzes heeft moeten maken omdat zijn goed getrainde lichaam minder belastbaar is geworden. Wanneer je gewend bent met één druk op de knop alles aan te kunnen, en nu signalen van je lijf krijgt die vertellen dat het niet meer zo goed lukt, hoe ga je daar dan mee om? Want, zodra Kramer aan de start verschijnt, verwacht iedereen iets. De 5000 meter vorige week tijdens de World Cup in Minsk tegen Patrick Roest vond ik exemplarisch. Kramer probeerde het tempo van zijn ploeggenoot te volgen, misschien wel met de gedachte van ’op 3-3,5 kilometer kan ik nog wel aansluiten’, totdat plotseling het touwtje brak. Het lichaam werkte niet mee en dat was zeer frustrerend. Door af te zeggen voor de wereldbeker van komend weekeinde in Polen verschaft hij zich tijd en ruimte om zich rustig voor te bereiden op de NK afstanden van eind december. Dan moeten de startbewijzen voor de grote toernooien worden verdiend. Er komt voor hem wel steeds meer druk te staan op dat weekeinde. De vijf en tien kilometer zijn nog steeds zijn nummers, maar er kloppen genoeg andere schaatsers op de deur, terwijl de plaatsen schaars zijn. Kiest hij sec voor individuele afstanden, of gaat hij nog een keer voor allround? We hoeven geen medelijden te hebben met Sven, waarom zouden we? Die jongen heeft een fenomenale carrière, vol van erkenning en furore. Zijn leven zal nooit meer zo zijn als dat van de negenjarige knul die achter zijn vader aan schaatste en toen al riep dat hij wereldkampioen zou worden. Nu het gaat om lastige keuzes maken, voel ik wel met hem mee. Zijn hoofd is nog volledig ingesteld op schaatsen. Maar het wordt een kwestie van luisteren naar zijn lichaam en niet eindeloos buffelen om anderen te verslaan. Mijn credo is: winnen is mooi, maar je moet het verliezen ook meemaken om terug te keren op de plaats waar je hoort, met beide benen op de grond. Dan kan je zeggen: het was een fantastische tijd, Dat moment, om op een hoogtepunt te stoppen, is voorbij. Dat lag vorig jaar in het olympisch stadion van Amsterdam, bij de WK allround. Daar had Sven, met de gouden medaille van de Spelen in Pyeongchang om zijn nek, kunnen zeggen: „Het is mooi geweest.” Maar het is zijn beroep en hij heeft contracten dus ga je door in de hoop dat er herstel is. Zijn gedrevenheid is altijd zijn grote kracht geweest, maar werkt nu tegen hem. Verliezen en Kramer passen niet bij elkaar, dat is de afgelopen tien jaar voldoende aangetoond. Wanneer hij een keer het onderspit had gedolven – en dat is zeldzaam weinig gebeurd – zag je de blik op het strakke gezicht: de volgende keer ben je aan de beurt, vriend. Dat zit in hem. Die gedrevenheid heeft hem altijd geholpen zo goed te presteren. Maar nu het niet gaat zoals hij graag zou willen, zou hij een beetje moeten kunnen relativeren – wat verschrikkelijk moeilijk is – en zeggen: ’Waar maak ik me nu druk over? Maak het seizoen af, met een hoofd dat rustig blijft en afgaat op de signalen die het lichaam uitzendt. Tot de grens en niet erover, want dan wordt het worstelen, dat wil ik niet’. Als hem dat lukt en met de ervaring die hij heeft als topsporter, zou het zo maar weer kunnen gaan draaien en zien we mogelijk een Kramer die Patrick Roest het vuur na aan de schenen kan leggen. Ik hoop het.